Dagblaðið Vísir - DV - 21.07.1990, Blaðsíða 10

10
LAUGARDAGUR 21. JÚLÍ 1990.
Hef aldrei haft
- segir Ásta Thorarensen sem lét áratugagamlan draum rætast og sigldi um heimshöfin
Ásta Thorarensen hefur siglt sem skipskokkur um öll heimshöfin. Útþráin er alltaf til staðar og sjórinn togar í.
DV mynd JAK
Ásta með stýrimanninum á Berglindi, Sigurbirni Ólafssyni, en hann réð hana
„Sjórinn togar í mig og ég bíö bara
eftir þvi að komast í afleysingar fljót-
lega. Ég hef ekkert komist á þessu
ári og er orðin æði óþreyjufull,“ seg-
ir Ásta Thorarensen skipskokkur
sem hefur siglt um öll heimsins höf
á síöustu árum. Ásta var komin hátt
á sextugsaldur þegar hún lagðist í
siglingar og lét áratugagamlan
draum rætast. Margir þekkja hana
sem Ástu í Kafíivagninum, sérstak-
lega sjómenn og leigubílstjórar, frá
þeim árum að hún rak þann stað
ásamt Guðrúnu Ingólfsdóttur.
„Ég byrjaði að vinna með Guörúnu
árið 1959 og nokkru síðar gekk ég inn
í fyrirtækið með henni. Það samstarf
stóð í tuttugu ár en þá seldum við.
Reyndar hafði ég leigt minn hluta
út um tíma eftir að ég byijaði í sigl-
ingunum," segir Ásta. Kaffivagninn
var ætíð sá staður sem var opnaður
fyrst á morgnana og inn streymdu
leigubílstjórar, verkamenn og sjó-
menn til að ylja sér á kaffisopa og
bakkelsi í morgunsárið. Því má
nærri geta að eigendurnir hafa þurft
að leggja hart að sér og vakna
snemma morguns. „Já, blessuð
vertu. í mörg ár fór ég á fætur klukk-
an hálfþijú á nóttunni til að und-
irbúa morgunmat og opna tímanlega.
Meðan Suðurlandssíldin gafst unn-
um við meira og minna allan sólar-
hringinn því bátar voru að koma og
fara. Lögreglan skipti sér lítið af því,
en það var ekki vinsælt af samkeppn-
isaðilum okkar hvað við vorum ár-
risular og æth ég sé ekki sú kona í
Reykjavík sem flestar kærur hefur
fengið á sig,“ segir Ásta kímin og
hefur greinilega gaman af.
Boddí af bíl
Fyrsti Kaffivagninn var boddí af
bíl en síðar var byggt lítið hús sem
var í notkun í 10 til 20 ár. Oft var
þétt setinn bekkurinn í Kaffivagnin-
um í gamla daga þegar staðurinn var
ekki stærri en svo að hann rúmaði
afgreiðsluborðið og einn bekk eftir
endilöngu. Seinna færðu þær út
kvíarnar og byggðu Kaffivagninn í
þeirri mynd sem hann er núna. En
þrátt fyrir að þægindi hafi verið lítil
á fyrstu árunum voru fastagestimir
margir.
„Það var ekkert sérstaklega þægi-
legt að sitja á þessum bekk en þeir
létu sig hafa það. Þama komu inn
menn sem höfðu alveg frábæra frá-
sagnargáfu og höfðu lent í ýmsu sem
vert var að hlusta á, bæði satt og
logið. Þetta var eins og ein stór fjöl-
skylda og það var engu líkara en
sumir finndu á sér ef eitthvað þurfti
að gera okkur til aðstoðar. Ég man
eftir mörgum sérstæðum gestum,
aðallega sjómönnum en líka af öðr-
um stéttum, en því miður eru þeir
margir dánir núna. Það var aldrei
vesen í kringum sjómennina en
stundum urðum við fyrir óþægind-
um vegna fólks sem var aö skemmta
sér fram undir morgun en það var
aldrei mjög mikið."
Ásta var ekki ókunnug sjó og sjó-
mönnum því sumurin 1946 og 1947
var hún kokkur á síldarbátum frá
Þórshöfn á Langanesi og svo aftur
fyrstur til sjóferða um heimshöfin.
árið 1952 á Svaninum frá Reykjavík.
;,Ekki voru þetta bein uppgrip því
síldin gafst ekki lengur en tryggingin
var þó hærri en venjulegt kven-
mannskaup í landi,“ segir hún.
Ásta var ekkja eftir fyrri mann
sinn, Hörð Ólason smið, og með fjög-
ur ung böm á framfæri þegar hún
byijaði að vinna í Kaffivagninum.
Hún segir að vinnutíminn hafi samt
sem áður hentað sér mjög vel og
margir hafi verið boönir og búnir að
hjálpa til. Hún bjó nálægt vinnu-
staðnum og einn fastagesturinn hafði
það verk með höndum að vekja
krakkana í skóla eða vinnu á morgn-
ana.
Fyrsta
utanlandsferðin
Seinni manni sínum, Guðna Sig-
urðssyni skipstjóra, kynntist Ásta
við afgreiðslu í Kaffivagninum. „Ég
hafði heyrt af honum og þekkti vel
til frænda hans. Svo mætti hann í
kaffi og nú upphófst rómantík í Kaffi-
vagninum," segir Ásta hlæjandi. Þau
giftu sig og með honum fór Ásta í
sína fyrstu utanlandsferð og hana
ekki stutta, alla leið til Indlands. Þar
bjuggu þau í þijú ár en Guðni vann
fyrir Matvælastofnun Sameinuðu
Þjóðannna, FAO, við kennslu í fisk-
veiðum. Þau bjuggu bæði í Bombay
og Kalkútta meðan á dvölinni stóð.
„Indland hafði verið mitt drauma-
land frá því ég var stelpa í skóla.
Landið reyndist alveg himneskt og
ég hefði getað hugsað mér að vera
alla ævi á Indlandi. Ég veit ekki hvort
ég er andlega skyld Indveijum en
þetta er elskulegasta fólk sem ég hef
kynnst og bráðskemmtilegt," segir
Ásta. Þau komu til baka árið 1971 og
síðan hefur Ásta farið í tvær heim-
sóknir til Indlands og er alltaf jafn-
heilluð. „Meira að segja lyktin er
heillandi,“ segir hún.
Þegar Indlandsdvölinni lauk stóð
til aö halda til Norður-Jemen í þeim
tilgangi að kenna fiskveiðar þar en
Guðni veiktist skyndilega og lést eft-
ir skamma sjúkdómslegu. Ásta fór
þá aftur á sinn gamla stað í Kaffi-
vagninum en útþráin var enn til
staðar.
Ráðin á skip
Sjómennirnir héldu áfram að koma
við í Kaffivagninum og Ásta orðaði
oft að sig langaöi að komast á skip.
Tækifærið kom svo upp í hendurnar
á henni 1976 þegar hringt var frá ís-
lenska kaupskipafélaginu sem gerði
út frá Kanada skipið Berglindi.
Berghnd var á fastri rútu frá Mon-