Dagblaðið Vísir - DV - 29.06.1991, Blaðsíða 13

LAUGARDAGUR 29. JÚNÍ 1991.
13
Sigurður Finnbogason hefur unnið hjá Rafmagnsveitu Reykjavíkur í 60
ár. DV-mynd GVA
ast, það er orðið svo langt síöan,“
segir Sigurður.
Ásendlahjóli
í truflanaleit
Eitt af því sem var í verkahring
Sigurðar var að finna og komast
fyrir orsakir truflana en það vildi
brenna viö að rafmagnstæki trufl:
uöu útsendingar útvarps. Þá þurfti
að fara á stúfana og fmna orsökina
og laga hana. Meðal leitaraðferða
sem notaðar voru á fyrstu árum
Sigurðar hjá Rafmagnsveitunni
var að ferðast við annan mann á
sendlahjóli um bæinn með stórt
rafhlöðuknúið útvarpstæki framan
á grindinni og þar sem ekki heyrð-
ist neitt nema suð og brak var
nauðhemlað og reynt að átta sig á
því hver uppspretta óhljóðanna
væri.
„Þetta lærðist fljótt eins og ann-
að,“ segir Sigurður. „Útvarpið kom
þessu á að það væri okkar ábyrgð
að finna svona lagað en í langflest-
um tilvikum var um rangri eða
ófullkominni tengingu á útvarps-
tækjum að ræða. Þá kipptum við
því venjulega í lag.
Hitapúðinn
var orsökin
Svo voru auðvitað dæmi um ann-
að. Ef kvartanir komu um útvarps-
truflanir í Þingholtsstræti þá fór-
um við venjulega beina leið til
einnar heiðurskonu sem þar bjó og
átti ævinlega hitapúða sem hún
lagðist á til þess að lina verki. Þeir
leiddu nánast alltaf eitthvað út svo
við löguðum hjá henni púðann og
hún gaf okkur kaffi og kleinur og
þar með var máhð úr sögunni,"
segir Sigurður og brosir í kampinn.
Búinn að fá leyfi til
að keyra á ný
Þessi aldni heiðursmaður, sem
senn sest endanlega í helgan stein,
segist hlakka til þess að aka um
landið ásamt konu sinni, Kamillu
Sveinsdóttur, og njóta náttúrufeg-
urðar þess. Þau hjónin eru barn-
laus en hafa ávallt haft yndi af úti-
vist og ferðalögum.
„Hann Kristján er búinn að gefa
mér leyfi til þess að keyra aftur,"
segir Sigurður. „En hann segir að
ég verði að reyna að gleyma Raf-
magnsveitunni." -Pá
Sextíu ár
í sama starfi
- Sigurður Finnbogason rafmagnseftirlitsmaður segir frá
Kokkurinn látinn
passa okkur
„Viö fórum fyrst í fangelsi setu-
liðsins á Kirkjusandi en þaðan um
borð í skip sem flutti okkur áleiðis
til Bretlands. Það var nú ekki ýkja
strangt eftirlit því kokkurinn var
látinn passa okkur og það væsti
ekki um okkur á leiðinni."
Sigurður og félagi hans dvöldust
alls 9 mánuði í Bretlandi í nokkrum
búðum, meðal annars í London
meðan loftárásir Þjóðverja stóðu
sem hæst. Síðast voru þeir lengi á
eynni Mön í Ermarsundi. Þar kom
að máli við þá fulltrúi hersins sem
yfirheyrði þá til að kanna þekkingu
þeirra á rafeindafræði en bauð
þeim siðan starf í Afríku á vegum
þess sama hers. Langaði Sigurð
ekki til þess að taka boðinu?
„Nei, alls ekki,“segir hann. „Ég
vildi komast heim sem fyrst."
Talargegnum
gervihnött
En Sigurður lagði fjarskiptin ekki
á hilluna og hefur verið virkur rad-
íóamatör fram á þennan dag. Meðal
annars hefur hann komið upp full-
komnum búnaöi til fjarskipta við
sumarhús þeirra hjóna við Elliða-
vatn. Þar gnæfir mastur í garðin-
um og gegnum það talar Sigurður
um gervihnött við félaga sína víðs
vegar um heiminn.
„Það er auðvitað mest gaman að
ná sambandi við fólk hinum megin
á hnettinum. Ég á gífurlegan fjölda
svokallaðra QSL-korta frá öllum
heimshornum því það er alltaf
kvittað fyrir samtal með korti.“
Sigurður aðeins til
í einu eintaki
Þekking Sigurðar á rafeinda-
tækni varð síðan til þess að árið
1958 var hann lánaður til Flug-
málastjórnar og vann i þrjú ár við
það ásamt öðrum manni að koma
upp fjölsímabúnaði í radarstöðvum
sem bandaríski herinn rak á
Straumnesfjalli, Langanesi og við
Hornafjörð.
„Það varð aö lána hann, því Sig:
urður er aðeins til í einu eintaki,"
segir Oddur Jónsson, félagi hans,
og hlær en Sigurður vill lítið gera
úr sérlegri kunnáttu sinni á þessu
sviði.
Annað stórt áhugamál Sigurðar
var svifflug og var hann einn af
stofnendum Svifflugfélags íslands
og vann ötullega að uppbyggingu
aðstöðu félagsins á Sandskeiði. Sig-
urður flaug talsvert mikið og náði
svokölluðu AC-prófi sem veitti
honum réttindi tíl sólóflugs og til
þess að leiðbeina nýliðum í grein-
inni. Mikill tími fór og í að smíða
nýjar svifflugur og endurbyggja
þær sem löskuðust í lendingum
nýliða en slíkt vildi brenna við.
„Ég er nú að mestu hættur þessu.
Ég man ekki hvenær ég flaug síð-
„Ég byrjaði hjá Rafmagnsveitu
Reykjavíkur 15. nóvember 1931, þá
15 ára gamall. Pabbi minn var línu-
maður hjá Rafveitunni og það var
hann sem útvegaði mér starfið,"
sagði Sigurður Finnbogason í sam-
tali við DV.
Sigurður er sá starfsmanna Raf-
magnsveitu Reykjavíkur sem á
lengstan starfsaldur að baki og
lætur nærri að hann hafi unniö hjá
fyrirtækinu jafnlengi og það hefur
starfað en Rafmagnsveitan átti 70
ár afmæli 27. júní sl. og er þess í
dag minnst með veisluhöldum.
Sigurður er enn starfsmaður hjá
fyrirtækinu en hefur unnið hálfan
daginn um nokkuð langt skeið.
Hann er vel ern þrátt fyrir 75 ára
aldur og er á batavegi eftir smá-
vægileg veikindi.
Læknirinn segir
mér að gleyma
Rafveitunni
„Hann Kristján Eyjólfsson
hjartalæknir, sem er minn læknir,
segir að ég eigi að byrja á því að
eins og gengur," segir Sigurður.
Annríki og fleira varð til þess að
það var ekki fyrr en um þrítugt sem
Sigurður lauk rafvirkjanámi frá
Iðnskólanum þó hann væri í raun-
inni búinn að starfa sem slíkur i
nokkur ár þá þegar.
Níu mánuði í
breskum fangabúðum
Oddur Jónsson, starfsfélagi Sig-
urðar í mörg ár, segir að Sigurður
hafi verið með allra samviskusöm-
ustu starfsmönnum og ekki mátt
vamm sitt vita í þeim efnum. Tvisv-
ar sinnum var Sigurður um lengri
tíma frá vinnu. í fyrra skiptið gegn
vilja sínum þegar hann sat í 9 mán-
uði í fangabúðum fyrir stríðsfanga
í Bretlandi á stríðsárunum. Það var
um margt sérkennileg reynsla.
„Þannig var mál með vexti að ég
ásamt fleirum hafði áhuga á fjar-
skiptum, var svokallaður rádíó-
amatör. Á árunum fyrir stríðið
fékkst ég mikið við þetta og hafði
komið mér upp ágætum tækjabún-
aöi sem við notuðum til þess að
hafa samband við menn með sama
slappa af í eitt ár og gleyma Rafveit-
unni,“ segir Sigurður og hlær.
Starfssvið Sigurðar var allan
hans feril við rafmagnseftirlit og
fyrstu árin fóru í að tölta í hús við
Grettisgötuna þar sem var að finna
elstu raflagnir Reykjavíkur og fara
yfir þær.
„Manni var undantekningarlitið
vel tekið nema ef fólk vissi að eitt-
hvað var í ólagi og sá fram á út-
gjöld vegna þess. Þá eins og nú
umgengust sumir þessa hluti af
kæruleysi en aðrir af samviskusemi
áhugamál víða um heiminn. Þegar
öll slík tæki voru innkölluð vegna
hersetunnar skiluðum við okkar
tækjum til Landsímans. Eitthvert
smádót varð þó eftir og þótt það
væri ekki notað þá vorum viö tveir
handteknir, ég og Þórhaílur Páls-
son frá Akureyri. Engin ákæra var
gefin út og eftir á að hyggja þá tel
ég víst að Bretarnir haíí gert þetta
öðrum amatörum til viðvörunar,"
segir Sigurður og brosir að endur-
minningunni þó það sé vart bros-
legt sem rætt er um.