Dagur - 20.12.1952, Blaðsíða 9

JÓLABLAÐDAGS
9
AldamótðhátíS Suður-Þingeyinga
að Ljósavafni 21. júní 1901
Eftir EIHAR ÁRNASON
Á SÝSLUFUNDI Suðúr-Þingeyinga,
sem haldinn var í Húsavík í marz 1901,
ókvað sýslunefndin, að efnt skyldi til
héraðshátíðar í tilefni aldamótanna,
sem þá höfðu orðið um næstliðin ára-
mót. Þar skyldi gamla öldin kvödd og
þeirri nýju heilsað. Stóðu sýslunefnd-
armenn einhuga um þetta mál.
Sýslumaður S.-Þingeyinga var þá
Steingrímur Jónsson, síðar bæjarfógeti
ó Akureyri. Ákvað fundurinn, að verja
nokkurri fjárhæð sýslusjóði til und-
irbúnings hátíðarinnar.
Að því sinni var ekki fleira gert í
máli þessu, en hafa skyldu sýslunefnd-
armenn samband sín á milli, þegar til
vordaganna kæmi, og hrinda þyrfti
málinu til framkvæmda. Þó hafði eitt-
hvað til orða komið, hvar hátíðinni
skyldi ætlaður staður. Töldu sumir
fundarmanna varla hugsanlegt, að hún
yrði höfð heima við nokkurn bæ, vegna
ágangs og örtraðar, sem af því hlyti að
leiða í gróindum vorsins, en um mið-
punkt sýslunnar yrði hún að vera, og
þá helzt á fögrum stað. Þá var þeim
Jjóst, að kostnaðarmeira yrði að hafa
hana á óbyggðum stað, því að óhjá-
kvæmilegt yrði þá að reisa tjaldbúðir
miklar, bæði til kaffihitunar og veit-
inga, sem sjálfsagðar voru taldar, líka
til að skýla fólki, ef út af bæri rrieð veð-
ur, en við miklu fjölmenni mátti búast.
Leið svo fram á fyrri hluta júnímán-
aðar. Vorað hafði vel, jörð snemma
gróin og vorönnum að mestu lokið. Var
þá farið að hugsa fyrir hátíðarstaðnum
og ákveða hótíðardaginn.
Sýslunefndarmaður í Ljósavatns-
hreppi var þá Sigurður Jónsson í Yzta-
felli. Var hann einn ókveðnasti tals-
maður þess, að hátíðin yrði höfð heima
við bæ, og reyndar aðalmaður að
hrinda undirbúningnum í framkvæmd,
stakk upp ó Ljósavatni, sem hátíðar-
stað.
Ljósavatn hafði um áraraðir verið
aðal samkomustaður S.-Þingeyinga til
stærri fundahalda, og miðpunktur sýsl-
unnar, þar átti líka sýslan allrúmgott
fundahús, auk þess voru húsakynni
Björns Jóhannssonav bónda þar björt
og rúmmikil. Sigurður í Yztafel^li lét
ekki sitja við uppástunguna eina,
heldur fór hann þegar á fund Björns
Jóhannssonar og konu hans Kristínar
Benediktsdóttur, og fór þess á leit, að
þau léðu staðinn til afnota fyrir hátíð-
arhaldið, gegn endurgjaldi. Urðu þau
Ljósavatnshjón fljótt og vel við þeirri
málaleitun Sigurðar, og ákváðu að lána
tiltekinn hluta af túnfhu, er afgirtur
yrði sem hátíðarsvæði, einnig húsa-
kynni sín til afnota fyrir fólk, til kaffi-
hitunar og veitinga eftir þörfum.
Eitt af skemmtiatriðum hátíðarinnar
voru kappreiðar. Lánaði Björn langan,
sléttan lækjarbakka á túninu til skeið-
vallar. Var þar með hátiðarstaðurinn
fenginn. Áttu þau Ljósavatnshjón
óskiptar þakkir skilið fyrir þau mála-
lok, því að fyrir utan forna frægð stað-
arins, var hann mörgum kunnur og
kær, og fór því vel á því, að einmitt
þessi héraðshátíð Þingeyinga færi þar
fram á sem virðulegastan hátt.
Nokkru fyrir sumarmál, þennan vet-
ur, skrifaði Benedikt Jónssyni á Auðn-
um Sigurgeiri Jónssyni á Stóruvöllum
bréf, þar sem hann biður Sigurgeir að
sjá um sönginn á hátíðinni fyrirhuguðu.
Var Sigurgeir líka að allra dómi fær-
astur manna í sýslunni til þess. Varð
hann vel við þeirri bón. Skrifaði hann
þegar í þrjór sveitir sýslunnar: Reykja-
dal, Kinn og Fnjóskadal, þar sem hann
vissi söngkrafta til, og óskaði eftir að
æfður yrðu blandaðir kórar. Sjálfur
æfði hann blandaðan kór í Bárðardal.
Koma skyldu svo kórarnir saman til
samæfinga svo oft, sem við yrði komið.
Var svo þetta gert eins og hann lagði
fyrir. Var söngflokkurinn allur milli
40 og 50 manns. Báru þeir allir merki
hátíðardaginn. Þá var ekki orðin tízka,
að söngflokkar bæru hvítar húfur. —
Óhætt má fullyrða, að Sigurgeir á enn
í dag stóran heiður og þökk fyrir, hvað
honum tókst að samræma jafn ósam-
stillta krafta, og vekja jafn almenna að-
Hið jorna höjuðból Ljósavaln. Háti&arsvadið var ni&ur úndan bcenum.