Dagur - 20.12.1952, Blaðsíða 25

25
f
JÓLABLAÐDAGS
Jólahátíðin þeírra var bergmál
af árum, sem voru liðin
Jólasaga eftir HANNEN SWAFFER
ÞEGAR dyrábjallan hringdi,
lil.jóp Lizzie Perkins sjálf til dyr-
anna, til að ljúka upp. Það liafði
hún gert á hverju aðfangadags-
kvöldi síðustu 10 árin.
— Gleðileg jól, kæri vinur,
sagði hún við gamla, samanhnipr-
aoa manninn, senr stóð á tröppun.
Þegar hann var kominn inn fyrir,
kyssti hún hann á vangann og
leiddi hann síðan upp stigann.
Gamli maðurinn lá þungt á
handlegg hennar.
— Kraftarnir eru lieldur smá-
vaxnir nú orðið, sagði hann og
hinkraði við til þess að kasta mæð-
inni. — Nei, maður er ekkert ung-
lamb lengur.
Það snertir viðkvæman streng í
brjóstinu að lreyra gamalt fólk
sneiða hjá því að nota orðið „gam-
all“ og velja heldur einhverja
krókaleið.
— Jæja, mín kæra signorína, þá
eru aftur komin jól, liélt hann
áfram.
Auðvitað hét hún Li/.zie Perkins,
en hann kallaði lrana ævinlega sign-
orínu. Lizzie Perkins tók sig ekki út
;í bljómleikaauglýsingum — hún
hafði því valið sér listamannsheiti
— signorína I.arola Carietti — og
það nal'n þekktu söngvinir, frá
Stokkhólmi til Buenos Aires og frá
London til Sidncy.
Hún var nær því alveg hvíthærð
orðin, og þrátt íyrir allar þær
hundakúnstir, sem hafðar voru í
frannni á fegrunar- og snyrtistof-
um, varð því ekki lcynt, að hún var
á svipuðum aldri og sámanhnipraði
öldungurinn, sem hún var að styðja
upp stigann.
Þau höfðu eytt æskuárunum sam-
an. Og þegar frá er skilin sundur-
þykkjan, sem varð með þeim fyrir
20 árum, höfðu þau líka eytt elliár-
unum saman. Hún var hin mikla
söngkona, hann hinn snjalli söng-
kennari og þau höfðu ferðast saman
heimsálfanna í milli. Þetta var allt
saman hægt að lesa í „Minninga-
bókinni“ hennar. Raunar var bók-
in ekki hennar nerna að nokkru
leyti. Ungur blaðamaður hafði rit-
að hana eftir frásögn hennar og öðr-
um heimildum og gert úr þessu
fallega og skemmtilega bók, sem
lesin liafði verið af þúsundum
manna.
Eintakið hennar sjálfrar var farið
að láta á sjá. Svo oft var hún búin
að fletta því, og í hvert sinn, sem
hún fletti þar blaðsfðu, þyrptust
minningarnar að henni. Já, þau
höfðu lifað ævintýri saman! Einu
s'inni voru það ræningjar í Suður-
Ameríku, í annað sinn grenjandi
stórhríð hátt uppi í Klettafjöllum.
Þau höfðu lent í skipsstrandi á
Kyrrahafsey og þau höfðu séð
nautaat í Madrid.
En bókin sagði ckki allt, sem unr
hana var að segja. Þar var ekkert
um ósamkomulagið í inilli hennar
og söngkennarans og þjálfarans,
sem fylgdi henni eins og skugginn,
ekkert um duttlunga hennar og
reiðiköst.
En bókin sagði satt og rétt frá
því, er hann hafði uppgötvað, að
hin unga kórsöngkona hafði rödd,
— já rödd, sem átti ótrúlcga mögu-
leika. Þar stóð allt um margra ára
vináttu þeirra, en ekki orð um það,
sem skeði mörg hundruð sinnum á
þeim tíma, er hann bað hana á
hnjánum að gera sig hamingjusam-
asta mann veraldarinnar og giftast
sér. Bókinni lauk á lýsingu á
kveðjuhl jómleikum hennar, en
ekkert orð var þar um að vináttu-
böndin liefðu slitnað vegna þess að
hann hélt því frarn að rödd hennar
héldi fegurð sinni og fyllingu
óbreyttri og það væri því ástæðu-
laust að kveðja. Og þar var heldur
ekki orð að finna um það, er hann
kom til hennar aftur, eftir mörg ár,