Dagur - 20.12.1952, Blaðsíða 22

22
JÓLABLAÐDAGS
fram allt að fara gætilega til þess
að vekja ekki þessa menn. Eg skreið
npp úr pokanum tneð afskaplegri
varúð, fór í þau föt, sem eg hafði
afklæðzt, klofaðist yfir manninn við
dyrnar og vatt mér út.
Eg svipaðist um í fölleitri birtu
lágnættisins og kom strax auga á
brúna tjaldið. Eg skauzt milli tjalda
og bíla og stefndi þangað. En eg
þurfti ekki alla leið, lítil hreyfing
við dyr tjaldsins gaf mér til kynna,
að einhver væri á ferli þar inni.
Dúkurinn var dreginn hægt til hlið-
ar, og hún smaug út klædd eins og
daginn áður. Hún sá mig strax og
kom hlaupandi tii mín hratt, svo
að svart hárið flaksaðist. Eg greip
hönd hennar þegjandi, og við hlup-
um þannig, sem fætur toguðu burt
frá tjaldborginni og stefndum í
austur. Hvorugt mælti orð. Hvað
eftir annað iitum við um öxl og
linntum ekki ferðinni, fyrr en leiti
bar á milli, þá hægðum við á okkur.
„Hvert förum við nú?“ spurði
hún skyndilega." „Upp að jöklin-
um,“ svaraði eg hiklaust. Hún
spurði ekki aftur fyrst um sinn, en
herti á sprettinum, svo að eg átti
fullt í fangi með að fylgja henni
eftir. Eftir um það bil klukkustund
komtim við að lítilli jökulsprænu,
sem fellur úr Túnafellsjökli vest-
anverðum. „Skömmu hér ofar get-
um við komizt yfir þurrfóta á stikl-
um,“ sagði eg, og við héldum upp
með kvíslinni. „Ef hef margsinnis
farið hér um á gæsaveiðum," bætti
eg við, þegar eg sá undrunarsvip á
andliti hennar. „Þar sem eg hef
einu sinni farið, þekki eg aftur
hvern hól, svo mikið lief eg þó
vitkazt af veru minni á fjöllunum.“.
Brátt komuin við að stiklunum og
hlupum yfir. I sandbolla hinum
megin við kvíslina, voru nokkrar
grónar melþúfur. Þar féllst hún á
að við hvíldumst andartak, hálf-
nauðug þó.
Eg leit með tortryggni til baka,
en hún horfði upp að jöklinum.
„Af hverjum eigum við að lifa
þarna, slypp og snauð, sem við nú
erum?“ spurði hún eftir drykklanga
stund. „Láttu mig um það,“ svar-
aði eg. „Við höfum fyrr orðið að
byrja með lítið. Inn í þennan jökul
sunnanverðan gengur lítill dalur,
allur gróinn og búsældarlegur. Eg
held, að enginn byggðamaður viti
um hann, því að kinda, sem árlega
konta þangað úr Skagafirði og Bárð-
ardal, er aldrei vitjað. Gæsir eru hér
við hverja á, og ekki nema rúm dag-
leið suður að vötnum, þar sem er
gnægð fiskjar. Uppi í sjálfum daln-
um eru stórar breiður af ætihvönn,
og eitthvað er þar af grösum og
fleiri ætum jurtum. Eg skal sjá um
að við sveltum ekki, vinkona."
„Eg treysti þér,“ sagði hún. „En
nú skulum við halda áfram, eg er
óþreytt."
Eftir aðra klukkustundarferð á
að gizka, komum við í mynni jökul-
dalsins. Viðgengum upp á enn eina
sandölduna, og þá blasti dalurinn
við okkur. Þetta kom henni svo á
óvart, að hún stöðvaðist snögglega,
ein og gagntekin af þeirri broshýru
fegurð, sem lá framundan, svo
óvænt og þægilegt eftir ferðina um
blásnar auðnirnar. Hún sneri sér að
mér og brosti nú við mér í fyrsta
skipti. Við þetta bros var eg grip-
inn sterkri, heitri þrá. Eg tók aftur
hönd hennar, og við leiddumst
áfram upp í dalinn. í djúpum
hvammi, vöxnum hárri hvönn og
grasi, settumst við niður.
F.g get ekki gert mér grein fyrir,
hve lengi við undum þarna í
hvamminum. Ef til vill liefur líf
okkar ekki lotið lögmálum rúms
og tíma á þeirri stundu. Við höfð-
um ekkert ræðzt við í samhengi síð-
an við lögðumst niður. Eg lá á bak-
inu með annan handlegginn réttan
út frá mér. Hún lá við hlið mér og
hvíldi höfuðið í handarkrika mín-
um. Eg horfði á hana, þar sem hún
lá með lokuð augun, og mælti: I
„Ertu glöð, Halla, að við skulúm
vera frjáls á ný? F.rtu viss um að þigf
iðri þess ekki einhvern tíma að hafa
strokið með mér enn einu sinni?“
Þá opnaði liún augun og mælti
með látleysi og festu:
„Já, Eyvindur, á þessari stundu
er eg sælli en eg hef verið langan,
langan tíma. Og þess, seiu við ger-
um saman, iðrar mig aldrei, hvað
sem það er. Hveija stund síðan við
vorum tekin, hef eg þráð þetta
augnablik. í alvöru og svefni lief eg
þráð þig, Eyvindur, og frelsi öræf-
anna. Aldrei framar vildi eg þurfa
að líta augum mínum nokkra aðra
mannveru á jörðinni. Viltu heita
mér því, vinur, að eg þurfi aldrei
aftur að skilja við þig, meðan við
lifum bæði?“ Hún hafði snúið sér
að mér og mælti síðustu orðin með
vaxandi ákefð.
Eg settist upp, leit í augu lienni
og mælti með miklum alvijru-
þunga:
„Eg hef haft nógan tíma til að
hugsa allar þær mörgu vikur, sem
eg lief setið í dýflissunni hjá byggða-
mönnum, þeim djöfuls hundum, og
eg hef löngu lofað mér því, að
kæmist eg enn á brott, skyldi eg
ekki ganga þeim aftur lifandi í
greipar. Og yfir okkur tvii skal eitt
ganga héðan af, Halla, því heiti eg
og legg við diengskap minn. Bæ-
inn okkar í verinu við Þjórsá hafa
þeir biotið og nær jafnað við jörðu.
Þar er ekkert sem minnir á fyrri
daga, nema margliti steinninn, sem
eg fann undir Arnarfelli forðum.
„O, steinninn, sem hún lék sér
að, ástin mín sem dó/‘ sagði stúlk-
an við hlið mér og lét hÖfúðið Imíga
þungt á brjóst mér. Sár söknuður
lýsti sér í rödd hennar. Eg strauk
höndinni blíðlega um mjúkt hár
hennar og sagði:
„Vertu ekki hrygg, vina mín. Það
skal vera mitt fyrsta verk að sækja
steininn. Með hann skulum við