Dagur - 20.12.1952, Blaðsíða 20

20
JÓLABLAÐDAGS
SVIPIR REIKA
Smásaga eftir SIGURÐ FUNA
„Fleira er til ó himni og jörðu,
Hóras, en hcimspekina okkar
dreymir um.“
SKÖMMU EFTIR hádegið var
haldið af stað. Bílarnir, milli tíu og
tuttugu úr þreniur landsfjórðung-
um, tóku viðbragð hver af öðrum
og runnu í skipulegri röð suður göt-
una. Fremstur fór frarstjórinn, eins
og vera bar.
Veðrið var svo, sem það verður
blíðast á Norðurlandi í júlílok,
stillilogn, skýlaus himinn, rnóða til
landsins. „Nú mundi vera fagurt á
fjöllum," sagði Halldór vinur minn
allt í einu um Jiað bil, sem við fór-
uxu íram hjá síðustu húsunum. —
Hann ók bfi okkar, ágætur öku-
maður og bezti drengur. ,,Eg vor-
kenni aumingja fólkinu, sem hýrist
hér eftir og langar ekki einu sinni
til að kynnast dýrð öræfanna. Eina
bótin, að Jrað veit ekki live vesælt
það er.“
Þessari óvenjulega löngu ræðu
Dóra var tekið með kátínu.
En mér, sem sat í linipri í aftur-
sætinu, hafði þá skyndilega brugð-
izt kætin, sem búið hafði í mér
fölskvalaus allan morguninn. Ein-
hver kynlegur dapurleiki var allt í
einu setztur að í liuga mér.
Eg leitaði ástæðunnar með sjálf-
urn mér, en minntist einskis, sem
valdið gæti. Því hristi eg af mér
Jjessa tilfinningu, hóf upp raust
mína og söng: „Til ljallanna líður
löngun ntín“ o. s. írv. Hin tóku
undir. Einn söngurinn rak annan,
og tíminn leið hratt, svo að eg varð
hissa, Jjegar eg leit út um aftur-
giuggann og sá, að við vorum að
fara fram hjá fremsta bænum.
Strákur sat berfættur á þúfu og veif-
aði viðstöðulaust sokkunum sínum,
á meðan bílaröðin Jjusti fram hjá.
Þar sat hann enn, er eg síðast sá til.
En nú var haldið á brattann.
Hver af öðrum gripu ökumennirn-
ir til sterku drifanna, og hægt og
bítandi snigiaðist lestin upp á við,
upp á hálendið, víðáttuna, frelsið.
Það var komið fast að miðnætti,
Jiegar við létum að baki síðustu
brekkuna, og framundan beið liá-
sléttan í daufri birtu næturinnar.
Þá nam fararstjóri staðar og steig út
með lið sitt. Slíkt hið sama gerðu
allir aðrir, og brátt var sandflötin,
hinn lyrirhugaði næsturstaður mor-
andi af bílum, konum og körlum í
alls konar skrúða og furðulega
marglitum. Tjöld tóku að rísa milli
bílanna hér og þar, og fjöldi matar-
legra kassa og poka gaf til kynna, að
fcrðamennirnir hyggðu á góðan
kvöldverð eftir strangan áfanga.
Eg hrökk óvænt við. „Hver fjand-
inn gengur að Jjér, minn elskulcgi
vin?‘ ‘segir Dóri allt í einu aftan
við mig. „Við erum búin að reisa
tjaldið, og vatnið er kornið á prím-
usinn. Er Jrað sú á bláu buxunum,
sem hefur dregið svona úr Jjér allt
framtak?" „Nei,“ sagði eg hálf-
sneyptur og dálítið undrandi á
sjálfum mér. „Eg var bara að virða
fyrir mér allt þetta samferðafólk
okkar. Eg hef ekki séð helminginn
af því fyrr en nú. Þú veizt hvílíkt
gaman eg hef alltaf haft af að skoða
ný andlit, sér í lagi úr öðrum lands-
lilutum.
En í rauninni var Jjetta fölsk af-
sökun. Eg hafði einungis verið að
slangra milli bílanna stefnulaust og
án þess að vita livers vegna. Eg hafði
hreint ekki tekið eftir fólkinu.
; ; i ! ( ,
En nú áttaði eg mig. „Hvaða
bláu buxur?“ spurði eg. „Eg hef
ekki séð neina stúlku í bláum bux-
um, eða öllu heldur hef eg séð þær
margar þannig, en ekki tekið eftir
neinni sérstakri." „Eg meina þessa
dökkhærðu að sunnan, þá sem
hvarf þarna inn í brúna tjaldið,
þegar eg var að koma. Hafir Jjú ekki
séð liana, J)á veit eg, að hún sá Jjig,
og Jjað vel.“ Hann tók undir hand-
legg mér lieldur ómjúklega og sneri
mér í áttina til tjaldsins. „Eg tók
ekki eftir Jjessari stúlku,“ sagði eg,
og Jjað var dagsatt.
Um miðja nótt vaknaði eg eftir
órólegan svefn. Eg hafði það á með-
vitundinni, að einhvcr liefði kallað.
Eg reis upp við dogg í pokanum og
hlustaði. Kuldafiðringur fór um
mig. Tjaldbúðirnar voru í fasta
svefni. Eg lyfti upp skörinni og
skimaði út. Eg sá yfir alla flötina,
Jjví að okkar tjald stóð yzt og næst
urðinni. Ósjálfrátt drógust augu
mín að brúna tjaldinu.er stóð inniá
miðri flöt. En hvorki Jjar né í neinu
öðru tjaldi sást minnsta hreyfing.
Smyrill sat hreyfingarlaus á kletti
skammt frá. í fjarska sá á fjalls-
hn júka baðaða dökkrauðu sólskini.
Snögglega var eg gripinn afarsterkri
löngun til að þjóta út. Eg spretti frá
mér pokanum og ætlaði að rísa upp.
í Jjví mun Dóri hafa vaknað, því
að eg heyrði hann segja heldur
syfjulega: „Hvað er nú á seyði,
drengur minn, livert skal halda?“
En Jjví helði eg einmitt ekki getað
svarað, þótt eg hefði viljað. „Eg er
ekkert að fara,“ sagði eg. „Mér er
hrollkalt, eg er að hugsa um að fara
í peysuna aftur.“ Og það gerði eg.
Seinna hef eg stundum verið að
velta Jjví fyrir mér, hvað mundi
liafa gcrzt j)á og aftur síðar, ef Dóri
hefði ekki verið með í förinni.
Öllum Jjessum ómerkilegu at-
burðum liefði 'eg vafalaust gleymt,
ef ekki hefði annað orðið til að
*
é