Dagur - 20.12.1952, Blaðsíða 23
JÓLABLAÐ DAGS
23
byrja aftur búskap okkar. Hann
skal tengjá okkur við fortíðina og
ajlti sém við höfum átt saman. Við
skulum líta á hann sem tákn þess,
að nýtt, í’agurt líf bíði framundan
og okkur veitist aftur allt það, sem
við höfum misst og miklu, miklu
meira.“
Á þessa lund hélt eg áfram að tala
hægt ogmeð'löngum hvíldum. Hun
mælti ekki orð en grúfði sig þögul
niður á brjóst mér. Eg fann, að lnin
var aftut’iorðin róleg. Ef til vill hef-
ur hún mókað og ekki lieyrt lengur
mál mitt. Eg varð einnig iiljóður.
um voðaakstri að vera viss um að ná
til tjaldanna, áður en fyrstu morg-
unhanar færu á flakk, þá tókst hon-
um það með mikilli prýði. Hann
hjálpaði stúlkunni út úr jeppan-
um og gekk með henni hálfa leið að
brúna tjaldinu. Þá gaf hún honum
bendingu um að koma ekki lengra.
Hún brosti til hans heldur dap'ur-
lega og reikaði ein áfram, mjög
þreytuleg ung stúlka. Svart hárið
hékk þungt og úgreitt niður bakið.
Þokukólgan í norðrinu hafði sig-
ið suður yfir frá því um kvöldið.
Nú flæddi hún rök og köld yfir
tjaldborgina.
„Heldur þykir mér ömurlegt hér
í Eyvindarveri, þegar súldin ræður
ríkjum,“ sagði Dóri dauflega, um
Jeið og hann skreið í pokann sinn í
annað sinn á þessari nóttu. „Ekki
vildi eg vera í sporum þeirra, sem
lrér hírðust í útlegð fyrir eina tíð.“
„Eg veit ekki,“ svaraði eg hugsi.
„Vafalaust liafa þau bft átt erfitt.
F.n á vissum stundum hefur þeim
þar á móti hlotnazt öll heimsins
dýrð og unaður."
Samblandað jöfnum nið Fjórð-
ungskvíslar liafði eg um stund
heyrt, án þess að gcf'a því gaum,
annars konar hljóð; stundum skýr-
ara, stundum daufara, en alltaf
heldur vaxandi. Nú var skyndilega
sem þruma klyfi heiðskírt loftið,
eða svo fannst mér, sem eg lá þarna
í hálfgerðri leiðslu. Eg spratt upp
á sömu stundu, sem bíllinn nanr
staðar með ískrandi Idjóði á hárri
melbrúninni, og maðtirinn stökk
llt.
Halldór bernskuvinur minn er
sjaldan ljölorður, þótt eitthvað
óven júlegt sé um að vera. Hann brá
þá heldur ekki vana sínum i þetta
skipti. Þegjandi stóð hann álengd-
ar þá stuttu stund, sem við tvp stóð-
um og horfðumst á í orðlausri
furðu. Hvorugt spurði neins, enda
var einskis að spyrja. En þegar eg
rétti stúlkunni höndina og studdi
liana þunglega áfeiðis til bílsins, var
hann skjótur til aðstoðar. Það veitti
þá heldur ekki af, því að sjálfur
hafði eg ekki mikinn styrk til að
miðla öðrum.
Ferðin vestur yfir sandana er mér
ekki skýr í minni, þó get eg alltaf
séð fyrir mér bílslóðina, sem Dóri
fylgdi til baka, og samsíða henni
slóð eftir tvo menn gangandi.
Hafi Dóri ætlað sér með þvílík-