Dagur - 20.12.1952, Blaðsíða 26

26
JÓLABLAÐ DAGS
samanhnipraður, sorgmæddur — og
blindur.
í 10 ÁR höfðu þau haldið jól
sarnan. Það var sama, hvar hún var
stödd, — hún var oft á ferðalög-
uríi, — hann kom jafnan á aðfanga-
dágskvöld og þau áttu jólakvöldið
sáinan.
'Nú átti að lialda hátíð í nýju
íbúðinni hennar, sem hún hafði
verið önnum kafin að búa hús-
gögnum sínúm og munum að und-
artförnu. Hún sagði honum, hvern-
ig’hún hefði komið hlutunum fyrir,
lrvar málverkin væru og litla jóla-
tréð. Hún tók fram jólakortin og
las fyrir hann kveðjurnar. . . . og
nöfnin rifjuðu upp í einu vetfangi
minningar um fólk, er þau höfðu
kynnst á lífsleiðinni, minningar utn
sámeiginlegar gleðistundir.
— Og hér er líka kveðja frá
Margréti, sagði Lizzie.
•— Er hún í Hollywood?
— Já, og er þar á grænni grein.
Dagkaupið hennar er meira en það,
sem við þræluðum fyrir á heilli
viku. Tímarnir eru breyttir.
Hún sagði alltaf við, þegar hún
talaði urn frægð sína og sönginn.
Auðvitað var það hennar söngrödd,
en hann hafði upþgötvað hana og
þjálfað haná og auglýst hana og að
ldkum leitt hana upp á tinda
frægðarinnar.
— Og hér er kort frá Brown í
Sidney. Hann stjórnar enn stóra
hljómleikasalnum þar. . hann segir
að vísu að búið sé að breyta honum
í kvikmyndasal. Undarlegt er að
hugsa til Jress að liann kynnti líka
Melbu, Jregár hún var stjarna. . . .
já, óg hér er kort frá Marion, og
ekki amar margt að henni.
Þau sátu nokkra stund þögul og
húgsuðu úm Marion, Irina miklu
leikkonu, sem hafði beðið signor-
íiiu Larola Carietti að koma og
sýngja fyrir sig þegar hún lá fyrir
dauðanum — og, Lizzie hafði sungið
— með grátklökkri rödd — þangað
til kom að Kveðju Tostis, þá gat
hún ekki lokið við lagið. . . .
En Jrctta var ekki dauðastund
Marion — og nú var hún frískari
en nokkru sinni fyrr — og enn á
tindi frægðarinnar.
Jólamaturinn var hinn sami og
venjulega — kalkúnhani og á eltir
logandi búðingur. Og á eftir léku
þau sér cins og börn að knallertum,
töluðu um jólin, sem þau höfðu lif-
að á Indlandi og fleiri fjarlægum
löndum, en raunar var Jiað allt
aukaatriði, hin helgu jól voru í
hjörtum þeirra.
Þau hlógu og skemmtu sér og Jjað
var ekki líkt Jjví, að gamalt fólk sæti
við jólaborð. Enginn truflaði J>au,
nema Carlotta, ítalska þjónustan,
sem hafði fylgt Lizzie í áratugi og
var tilbúin að vaða eld fyrir hús-
móður sína, ef um var beðið.
Og svo kom loksins spurningin,
sem Lizzie hafði beðið eftir allt
kvöldið.
— Hvernig gengur Jxið með
röddina, kæra signorína?
— Rétt eins og áður, svaraði hún.
Eg gæti enn í dag staðið á stóru
hljómleikasviði, en eg þoli ekki
lengur ferðalögin. Það var J>ví rétt
af mér að hætta í tíma.
— Já, en jafnvel J>ótt röddin væri
ekki eins og í gamla daga, gerði Jráð
ekkert til, sagði hann. — Eg man
enn hvern tón — fyllinguna, fegurð-
ina....
Hún leiddi hann að stórum hæg-
indastól fyrir franran arineldinn og
myndirnar, af frægðartíðinni, sem
stóðu á arinhillunni. Þar var
mynd at lionum í heiðursstað, lyrir
miðju, og allt í kring myndir af
lrenni í ýmsum óperuhlutverkum.
— Nú skal eg syngja uppáhalds-
lögin þín, sagði hún, og svo verð-
urðu að lofa að segja mér samvizku-
samlega, lrvað þér finnst um rödd-
ina. Þú manst, að eg geri ekkert
með dóm annarra, en þeygi mig
fyrir þínum úrskurði nú eins og
ævinlega.
Hann bað hana að syngja Caro
Nome, og arían úr Rigólettó hljóm-
aði um stoluna.
Á meðan röddin lyllti hvern
kima stoíunnar, lét hann liugann
reika til horfinna tíma, J>egar hún
söng á móti Carúsó í London, ein-
mitt þctta hlutverk. Daginn eltir
liöfðu gagnrýnendur ekki síður
hrósað henni en honum. Loksins
var komin fram á sjónarsviðið
söngkona, sem hæfði hinum mikla
tenór.
Og svo söng hún litlu, einföldu
þjóðvísurnar, sem honum Jrótti svó
undur vænt um.
— Dásamlegt — óviðjafnanlegt,
tautaði hann. En livað segja innan-
tóm orð í raun og veru? Þessi sömu
orð eru notuð til að lýsa silkiefni
eða tízkukjól, slíkir geta verið óvið-
jafnanlegir. Nei, }>að vantaði orð í
nrálið til þess að lýsa hinni mildu
fegurð raddarinnar.
Að lokum söng hún Kveðjuna
eltir Tosti. Tárin runu niður kinn-
ar gamla mannsins, þegar hann
lreyrði liina unaðslegu rödd syngja
um sumarið, scm er að kveðja, ást-
ina, sem er horfin og ævina, sem eh
að kvöldi komin.
Og svo sagði hás, Jrjáð rödd, —
vértu sæll.". . . hann lreýrði hljóð
eins og þungur hlutur félli á' gólfið
einhvers staðar nálægt honúm, en
enn lrljómaði söngurinn urrr stof-
una.
Hann þreifaði sig áfranr til dyr-
anna.
— Carlotta, Carlotta, hrópaði
hann.
— Já, herra, eg kenr, svaraði
ítalska Jrjónustustúlkan og kom
hlaupandi. Þegar hún konr inn í
helbergið lá lrann á hnjánum við
hlið Lizzie og lrélt í lrönd lrennar.
— Sæktu lækni, sagði hann hljóð-
lega. — Eg skal bera hana í legu-
bekkinn.
4
J