Dagur - 20.12.1952, Blaðsíða 24

24
JÓLABLAÐ DAGS
SAMTÖKIN
Lítil barnasaga eftir Á. N.
,,Sæl Elsa. Ætlar þú á jólatrés-
skemmtunina?" sagði Lóa, dóttir
Jens póstmeistara.
,,Eg veit Jtað ekki,“ svaraði Elsa.
„Mamrna er alltaf hálf lasin, og þá
verður einhver að vera heima hjá
krökkunum." Elsa átti þrjú systkin,
Bjarna, Árna og Guðrúnu litlu.
Mamma Elsu var ekkja og prjón-
aði fyrir fólk. Lóa var að borða
gómsæta köku, og Elsa fylgdi hverj-
um hita með augunum. Morgun-
verður hennar hafði verið al' skorn-
um skammti, og nú fann hún sann-
arlega til sultar.
„Æ, eg hef ómögulega lyst _ á
meiru. Eg verð að henda því, sem
eftir er,“ sagði Lóa kæruleysislegá.
„Ó, blessuð fleygðu ekki svona
góðum mat,“ sagði Elsa. F.n svo
roðnaði hún allt i einu upp í hárs-
rætur.
„F.rtu búin með nestið þitt?“
spurði Lóa.
„Nei,“ svaraði F.lsa.
„Hafðir Jni ékkert nesti með
þér?“ Hún fór að skilja, hvernig í
öllu lá.
„Það vúr svo lítið til af brauði
heima,“ stamaði F.lsa.
„Góða Itorðaðu þá jretta, sem eg
á eftir," sagði I.óa, um leið og luin
rétti henni stóra brauðsncið. F.lsa
varð ákaflega glöð, Jrví að hún var
mjög svöng. Nú var hringt inn í
skólann, og telpurnar hlupu í röð-
ina sína og gengu inn.
Kennslukonan tók nú til máls:
„Eg hef fengið leyfi til að taka fjór-
ar stúlkur úr þessari deild með mér
á jólahátíðina." Augu telpnanna
ljómuðu. Hverjar skyldu fá að fara?
„Nú skulum við sjá,“ sagði kennslu-
konan, „hver vill koma og draga?“
Lóa dró, og kennslukonan las nöfn-
in, sem upp komu: Ása Davíðs,
Bára Kristins, Dóra Einars og Lóa
Jens. Þær voru heldur en ekki kátar
þessar í jórar, en veslings Elsa bældi
niður grátinn. Hana langaði svo
mikið til að fara á jólahátíðina.
F.lsa bar sig vel það, sem eftir var
tímans, en á heimleiðinni brast hún
í grát. — Hvernig stóð á J)ví, að hún
var svo fátæk, en hinir svo ríkir?
Nú gat hún ekki farið á jóla-
skemmtunina, af því að hún átti
engan kjól til að vera í. Þess vegna
varð hún að fara á mis við allt sæl-
gætið, jólasálmana og skrautið.
„Hvað er þetta, Elsa? F.rtu að
gráta?“ heyrði hún allt í einu sagt.
Þarna var þá kennslukónan komin.
„Af hverju ertu að gráta, góða
mín?“ spurði hún blíðlega.
„Eg get ekki farið á jólaskemmt-
unina,“ sagði hún hágrátandi.
„Nú vegna hvers ekki?“
„Eg á engan kjól, og mamma get-
ur ekki keypt nýjan kjól handa
mér. Svo Jrarf að gæta systkina
minna.“
„Góða vina mín, hættu nú að
gráta. Við skulum sjá hvað setur.“
Kennslukonan fékk nú nóg að
hugsa. Hún var einmitt á leið í
kaffi gildi til Svanhildar, móður
I ,óu.
„Það er víst einhver fátæk stúlka
í deildinni hennar Lóu. Lóa sagði
mér, að hún hefði ekkert nesti með
sér í skólann. Hún nefndi hana
Elsu. Já, Lóa bað mig að lofá henni
að fara í staðinn fyrir sig á jólatrés-
skemmtunina."
„En á leiðinni hingað hitti eg
Elsu grátandi af því, að hún átti
engin kjól til að vera í á jóla-
skemmtuninni.“
„Ósköp eru að heyra þetta,“ sagði
Svanhildur. „Hún þarf að fá kjól.
Við skulum nú mynda saumafélag,
og hafa fund á hverjum ])iiðjudegi
hjá mér. Og J)á getum við saumað
eitthvað handa öllum krökkunum."
Kennslukonan studdi þessa hug-
mynd, og var hún samþykkt í einu
hljöði: Þar nteð var málið útrætt.
Dag nokkurn rétt fyrir jólin var
Elsa ein heima með systkinum sín-
um. Þá var drepið á dyr. Elsa fór til
dyra, og Bjarni og Árni komu þjót-
andi á eftir. Kennslukonan var
komin. Elsa vissi ekki sitt rjúkandi
ráð, þegar hún sá, hver komin var.
„Hver ert þú?“ spurðu drengirnir í
einu hljóði. F.lsa skammaðist sín
fyrir, hvað allt leit illa út inni.
„Er móðir þín ekki heima?“
„Nei, hún'fór út.“
„Hver Itugsar um heimilið á
meðan?“
„Það geri ég nú,“ svaraði Elsa.
„Þú ert góð stúlka að hjálpa
mömmu þinni, og þú kannt alltaf
vel í skólanum,“ sagði kennslukon-
an. „F.g kom hérna með böggla til
ykkar. Hérna er kjóll handa þér'og
systur })inni og buxur handa
drengjunum. Þetta er frá mömmu
hennar Lóu og nokkrum konum
öðrum. Elsa var með hugann við
jólaskemmtunina, en hún gleymdi
samt ekki að þakka henni fvrir gjaf-
irnar. Kennslukonan óskaði þeim
gleðilegra jóla og kvaddi þau síðan.
Hún var glöð og fagnandi í hjarta
sínu, af því að hún hafði gert aðra
glaða.