Dagur - 18.12.1954, Qupperneq 15

JÓLABLAÐDAGS
15
og útigönguíiross. Það er dálítíð
ónotalegt að skjálía, en það vissi eg
að var góðs viti. Litlu síðar gat eg
ifarið að klæða mig í fötin. Eg var í
skjóígóðri lopapeysu milli íata og
'liafði hana nú þurra. Eg fór úr
skyrtunni, kom henni fyrir í far-
angri mínum og fór í peysuna í
staðinn. Eg vatt brókina eins vel og
eg gat og fór síðan í hana aftur, því
að u'lltarföt eru h'lý þótt rök séu.
Það sté>ð heirna, að þegar eg var
tilbúinn að fara, var Lubbi líka orð-
inn ferðafær. Þegar eg var kominn
af stað fékk eg tóm til að hugsa um
þennan einkennilega atburð. Eg sá
hvað það var mikið happ, að tjörn-
in var væð, því að eg tel það mjög
ólíklegt, að eg hefði náð hundinum,
ef eg hefði þunl’t að brjóta ísinn á
sundi, en það tel eg að muni rétt
vera, að Grænatjörn sé ekki væð
fyrir austan miðju.
Eg 'fór vestur með jöklinum, að
Ásbjarnarvötnum, leitaði í kring-
um þau, en sá hvergi nein inerki
um fjárferð. Síðan fór eg ofan
Hraunþúfudrög að Hraunþúfugili
og austur afréttina í Keldudalsdrög.
Þar fann eg milli 10 og 20 kindur í
ihóp fast við girðinguna. Það voru
ærnar frá Litlmhlíð. Svo nærri
dauðamarkinu höfðu þær aldrei
fengið að koma um sumarið. Nú
héldu þærlhópinn, en voru ekki ein
og ein með lambið sitt, því að það
var búið að taka lömbin. Þær voru
að eðlisfari styggar, varð bylt við
þegar þær sáu mig rétt hjá sér og
tóku á rás í norðvestur. Eg veitti
þeim eftirför, en sundur dró og síð-
ast hurfu þær sjónum mínum í
stefnu á Giljamýrar.
Eg fór þá 'heim að Keldudalskofa,
því að þar átti eg að vera næstu
nótt. Það var blíðuveður, því að
brugðið hafði til þíðviðris þegar
leið á daginn. Það tók að rijkkva, en
eg var í léttu skapi, því að eg átti
von á þeim Skatastaðabændum á
hverri stundu. I’eir áttu að vera í
göngum næsta dag og höfðu gert
ráð fyrir að koma fram eftir um
kvöldið. Eg bjó um mig í kofanum
og tíminn leið, en cnginn kom. Eg
var þó ekki vonlaus um það, þótt
dimmt væri orðið. Allt í einu heyrði
eg hófatak á grundinni fyrir utan
koíann, en það dó ut a'ftur og eg
varð einskis var, þó að eg litaðist
um við kofadyrnar. Eg taldi mér trú
um, að þetta hefði verið blekking
ein, einhver undirómur af því, sem
svo verið. Eg vár vonsvikinn og mér
'leiddist. Enn sem fyrr var það svefn-
inn, sem jafnaði allar misfellur og
breiddi blæju sína yfir mig.
Þegar birta tók næsta morguttn
lagði eg á hestana og fór fram í
Keldudalsdrög. Mér datt í hug að
Litluhlíðarærnar hefðu sýnt þráá
og snúið fram eftir um nóttina, en
svo var ekki og fór eg þá að kofari-
um aftur. Þá voru þeir Skatastaða-
bændur komnir, og þá theyrði eg
mannamál eftir 65 klukkustundir.
eg vildi að gerðist og sjálfsagt hefur
Heims um ból
í desembermánuði 1854 lieyrði konungurinn á
Prússlandi jólalagið, sem við köllum Heims um
ból. Hann spurði, hver hefði gert svo fagurt lág,
en enginn vissi nafn höfundar. Lagið hafði þá
nýlega verið prentað, en höfundar þess ekki getið
og ekki var heldur nefnt þar nafn skáldsins, sem
orti sálminn. Enn liðu mánuðir áður en hægt var
að svara spurningu konungs.
Sálmurinn var eftir sóknarprestinn í Oberdörf í Austurríki
og hann hét Fr. Josep Mohr, og hafði ort sálminn á jólanótt
árið 1818. Kirkjuorganistinn, Franz Gruber, hafði samið lag við
sálminn, og hann var leikinn í kirkjunni á jóladag þetta sama ár.
En svo óheppilega vildi til, að kirkjuorgelið bilaði á jóladag og
varð Gruber að leika lagið á gítar, en söngfólk kirkjunnar söng
við þann undirleik.
Gruber var enn á lífi, er konungurinn leitaði höfundar lagsins
og frá honum er komin þessi saga. Gruber andaðist árið 1862.
Sálm Mohrs hefur Sveinbjöm Egilsson þýtt á íslerizku. Hann
er sunginn á byggðu bóli um gjörvallt ísland. Lag og ljóð er
tengt minningu jólanna órjúfandi böndurn liér sem annars
staðar.
i