Dagur - 23.12.1959, Side 6

6
JÓLABLAÐ DAGS
el. Húsin voru á giibarmi litlum ut-
an við bæinn. Munu þeir allir liafa
farið inn í húsin. En það vantaði
þrjár ær og fór Sveinbjörn að leita
þeirra, en hinir fóru heirn til bæj-
ar. Sveinbjörn var rétt kominn upp
á hólinn ofan við bæinn, þegar
hlaup kom á fjárhúsin úr Bæjargil-
inu. Braut það fyrst hlöðuna og
velti henni fram á húsin og mölvaði
þau niður. í húsunum mun liafa
v-erið um 100 fjár, en af þeim fórust
35—40 kindur, sem fundust í rúst-
unum.
Þennan dag kom hlaup mikið
niður yfir Ha-lldórsstaðagerði, er
það sunnan við Halldórsstaði. Var
• þar eitt sinn býli og síðan lerigi fjár-
hús. ITefur það oft orðið fyrir þting-
um busifjum af snjóflóðum.
Þennan vctur hafði annar bónd-
inn, Árni Friðbjarnarson, 50 kind-
ur þar, einn nautkáff og tvo hesta.
Átti Árni það flest. Þó átti Magnús
Kristjánsson í Sandhólum 12 ærnar,
sem Jiann hafði þar á heyjum. Þetta
ílóð liraut inn hlöðuna og húsin og
sópaði flestum kinduntim niður fyr-
ir 'þau. Fórustþar i lestar kindurnar.
Aðeins 4 ;er lilðu, nautká-li urinn og
o
liestarnir.
Ekki verður hægt í þ-etta sinn að
geta um fleiri framhlaup í sveitirn-
ar þennan dag, og vík ég nú aftuf
að bæjunum undir Flleiðargarðs-
fjalli.
Ekki er hægt með neinni vissu að
scgja hve mörg llóð féllu í i jallinu.
Eittlivað kringum 40 voru menn að
segja, en allt er þaö ágizkun. í fjall-
inu hafa ekki fallið sn jóflóð í annað
sinn í manna minnum að nokkru
ráði, nema þá -lielzt uppi í bratta.
Eins og storknað hraun.
Morguninn eftir var komið Irost
og norðan kalsaveður. Flóðin höfðu
. bneitt úr sér, er þau koniu niður úr
giljabotnunum. Mikið af landi
Hleiðargarðs var samfelld ísbreiða,
úfin og óslétt eins og storknað
liraun, sums staðar háar íshrannir.
Manni kom í hug, að langt yrði lið-
ið á sumar, þegar þessi ógnargaddur
yrði farinn, og það var lengi að
fara. En vorið kom með vermandi
sól og þýður andvarinn blés sunnan
yfir hálendið, og það var furðu
fljótt, sem klakann tók. Jörðin
klæddist aftur sumarskrúði. En
þessi flóð létu eftir sig merki. Víða
höfðu allstórir steinar borizt niður
á láglendið. Smámöl og sandur
barst á slægjulönd, einkum það
sem næst var fjallinu, og lengi var
illt að slá það. Enn sjást merkin eft-
ir rúm 40 ár.
| ■
t
t
w
s
I
I
t
I
I
I
I
I
tí.
t
ARMANN DALMANNSSON:
Hljóð úr horni
Er eldavclin nýja var inn í húsið tckin,
þeir ýttu mcr í skotið, cn hentu mér samt ei.
Ég var látin þoka, en ekki í útlegð rekin
og engu breytli, þó ég hefði reynt að segja nei.
Sú nýja var svo hnarreist og öll að utan gljáði.
Ég öfundaði hana — í Iaumi — fyrst í stað.
Hún virtist hafa allt, sem ég í œsku minni þráði.
— Á öllum tímum vilja sem flestar eignast það.
*•
Yndisþokka og fegurð á öllum hliðum har hún,
cnda var hún máluð og há og tíguleg.
Fáguð mjög og snyrtileg, þeim cldri ólík var hún.
Að öllu leyti sýndist hún virðulegri en ég.
I»ó ótal kostarétti hún upp á borðið sendi
og ylinn frá sér gæfi, en hvorki reyk né sót,
hún uppkvcikju ei þurfti og engum kvistum brenndi.
— En eg var bara hornreka, gömul, köld og ljót.
Ilún tekur aðcins strauminn og beinir réttar hrautir,
bakar, steikir, sýður og heldur ylnum við.
— En ef að út af bregður, og þegar vaxa Jjrautir,
jiá er ég til rciðu að veita henni lið.
Og ég á kenjum Laxár að langmestu að Jiakka,
hve liðveizla mín kemur sér vcl í sárri raun.
Hún vcrður stundum friðlaus og flæðir yfir bakka
eða felur sig í hrauninu — þá brosi ég á laun.
Þó varaskeifa sé ég, og við það reyni að una.
Ég veit að mér tilheyra ei lengur nokkur völd.
En ég vil láta aðra eftir mínu starfi muna
og meta fortíðina á hverri nýrri öld.
*
Og mér finnst nokkur huggun, þegar hinni blæs á móti,
að heyra, að flestum sé það meiri alvara en spaug,
að engu þurfi að kvíða, jafnvel þó að áin þrjóti,
fyrst „þeirri gömlu“ var ekki kastað út á haug.
I
I
I
t
%
£
l
I
i
t
I
I
I
i
i
&
&
&
%
I
i
I
&
l
<-
^ ^ á-í? á