Dagblaðið Vísir - DV - 15.11.1994, Blaðsíða 15

ÞRIÐJUDAGUR 15. NÓVEMBER 1994
15
Vérum griðland
Þegar málefni flóttamanna ber á
góma er það oft vegna atburða og
frétta af ástandi sem skapast hefur í
újlöndum. Stundum er þó rætt um
mál flóttamanna sem sest hafa að hér
og jafnvel deilt um í hve ríkum mæli
við hér eigum að opna okkar dyr fyr-
ir fólki frá fjarlægum slóðum.
Það er mjög mikilvægt að fólk
átti sig á því að með móttöku flótta-
manna er ekki verið að leysa efna-
hagsmál í viðkomandi landi. Það
er verið að veita fólki sem sætir
ofsóknum griðland og það er verið
að koma í veg fyrir mannréttinda-
brot. Sú umræða á þess vegna ekki
rétt á sér að það sé mikiivægara
að líta sér nær og vera betri við þá
sem hér búa en ætla að leysa vanda
annarra þjóða. Þetta er ekki spurn-
ing um að vera frekar góður við
þá sem eru heima en þá sem búa í
útlöndum.
Tillögur um stefnumörkun
Að taka þátt í að leysa flótta-
mannavanda er að axla ábyrgð og
sýna mannkærleik. Það er því mik-
ilvægt að ríkisstjórnin hefur sam-
þykkt tillögur um heildarstefnu-
mörkun og skipulag á málefnum
flóttamanna. Stofnað hefur verið
sérstakt Flóttamannaráð sem gera
mun tillögur um móttöku flótta-
manna, meta aðstæður og gera
áætlanir.
Flóttamannaráðið mun starfa í
nánu samstarfi við Rauða kross
íslands, en allir vita hvaða lykil-
hlutverki Rauði krossinn hefur
Kjallaxirin
Rannveig
Guðmundsdóttir
félagsmálaráðherra
gegnt varðandi móttöku og aðlögun
flóttamanna á liðnum árum. Það
hefur engin heildstæð löggjöf verið
til um flóttamenn og við höfum tek-
ið á móti fáum flóttamönnum í
tímans rás, ekki síst ef viö berum
okkur saman við aðrar Norður-
landaþjóðir, en ísland er aðili að
sameiginlegri norrænni flótta-
mannastefnu. Þáttur íslands hefur
farið eftir aðstæðum hverju sinni
án skuldbindinga um árlegan
flóttamannakvóta. Á árunum 1956
til 1993 hafa komið hingað 207 svo-
kallaðir kvótaflóttamenn í 6 hópum
auk þess sem aðstandendur hafa í
sumum tilfellum bæst í hópinn.
Góðir þegnar
Það er ýmislegt nefnt til sögunn-
ar þegar leitað er orsaka fyrir þvi
að ekki hafi fleiri flóttamenn komið
hingað til lands. Það er talað um
legu landsins, erfitt tungumál, veð-
urfar og fleira í þeim dúr. Einnig
er nefhd meginregla um fyrsta grið-
land, sem gerir það að verkum að
ísland hefur getað sent umsækjend-
ur til þess lands. Fyrsta griðland er
fyrsta land sem flóttamaður kemur
til eftir að hann hóf flótta úr heima-
landi sínu og það er litið svo á að
því sé skylt að taka á móti flótta-
manni sé þess óskað. Reglan hefur
verið gagnrýnd því að það er hægt
að beita henni í þeim tilgangi að
komast hjá því að taka ákvörðun
um stööu flóttamanna.
Þó markmið flóttamannaaðstoð-
ar sé að flóttamenn geti horfiö til
síns heimalands ef og þegar erfið-
leikum léttir og póhtískar aðstæð-
ur breytast, þá er það svo að marg-
ir þeir sem setjast að í nýju landi
dveljast þar til frambúðar og snúa
ekki aftur.
Þeir flóttamenn sem hér hafa sest
að hafa margir hverjir aðlagast ís-
lensku þjóðfélagi afar vel og reynst
nýju landi sínu góöir þegnar. Þaö
er mjög jákvætt að íslensk stjóm-
völd ætla að marka sér heildar-
stefnu í málefnum flóttamanna og
að stofnað er sérstakt Flóttamann-
aráö. Þetta er gott mál.
Rannveig Guðmundsdóttir
„Fyrsta griðland er fyrsta land sem
flóttamaður kemur til eftir að hann hóf
flótta úr heimalandi sínu og það er litið
svo á að því sé skylt að taka á móti
flóttamanni sé þess óskað.“
„Þeir flóttamenn sem hér hafa sest að hafa margir hverjir aðlagast ís-
lensku þjóöfélagi afar vel og reynst nýju landi sínu góðir þegnar.“
Úlfar Þormóðsson kost-
ar þessa auglýsingu
Meðog
Sameiginlegtframboð
vinstri aflanna
Besti
kosturinn
„Markmið
með sameig-
ínlegu fram-
boði félags-
hyggjuafl-
anna í land-
inu er það
sama og
markmiö R-
listans í
, . .. - SlgurAurPétursson
Reykjavík. sagnlræWngur.
Þetta snýst
um það að ná áhrifum svo sjón-
armiö jafnaðarmanna og annarra
vinstri manna veröi ráðandi í
stjómmálunum. Þetta er spum-
ing um að vikja til hliöar þeim
öflum sem mestu hafa ráðiö í
stjórnmálunum hér á landi síð-
ustu áratugina, íhaldsöflunum í
Sjálfstæðisflokknum og Fram-
sóknarllokknum. Stór jafnaöar-
mannafiokkur eða kosninga-
bandalag jafnaðarmanna er eini
raunhæfi möguleikinn til þess að
koma sjónarmiðum félagshyggj-
unnar tii valda í landinu. Þess
vegna er sameiginlegt framboð
besti kosturinn. Þaö er hægt að
gera með því aö sameina flokk-
ana. Þá er það sá möguleiki að
þessir flokkar myndi kosninga-
bandalag og bjóði fram sameigin-
lega. Síðasti valkosturinn er sá
að flokkarnir taki sig saman og
myndi einhvers konar ríkis-
stjórnarvalkost, þannig að þeir
skuldbindi sig til aö starfa saman
eftir ákveðinni ste&iuskrá eftir
kosningar. AUir þessir möguleik-
ar koma vel til greina en það
verður að ráöast af vilja þess
fólks sem starfar í flokkunum.
Besti kosturimi núna er að fylgis-
menn Jóhönnu Sigurðardóttur,
Kvennahstinn og Alþýðubanda-
lagið geti myndað samstöðu og
boöið kjósendum skýran valkost
til stjórnarforystu í næstu kosn-
ingum.“
Er ekki
tímabært
Ég vil þakka Ulfari Þormóðssyni
fyrir þann greiða að gefa mér tæki-
færi til að gera nokkra grein fyrir
starfi kirkjunnar hér í borg og
einkum því starfl sem fram fer í
Dómkirkjunni við Austurvöll. Það
sannast á honum að Drottinn gerir
menn að verkfærum sínum eftir
alvísu ráði sínu og andi hans blæs
þar sem hann vill.
Það kemur mér satt að segja ekk-
ert á óvart að slíkur maður sem
Úlfar skuh óbeðinn gera kirkjunni
þennan greiða. Það þarf ekki að
fara í gegnum símastúlkur og
kunningsskap th þess að vekja
hann til hjálpar eins og oft er um
þá sem eitthvað eiga undir sér. Með
grein sinni i blaðinu þriðjudag 8.
nóv. er hann búinn að útvega kirkj-
unni auglýsingu sem samanlagt
svarar heilli síðu í einu útbreidd-
asta dagblaði landsins til kynning-
ar á starfinu sem við stöndum fyrir.
Hverjir eru
kostunaraðilarnir?
Það er rétt sem Úlfar vekur at-
hygli á að það er einkar fjölþætt
starf sem boðiö er upp á í kirkjum
borgarinnar og reyndar landsins
alls. Það gera mögulegt fjölmargir
kostunaraðhar eða aht að því jafn-
margir og skattgreiðendur í land-
inu. Trúfastlega greiða þeir í hverj-
um mánuði nokkra upphæð sem
rennur til kirkjust^rfsins.
Þettá fé ' sehir kóstunaraðhar
KjaUarinn
Jakob Ágúst
Hjálmarsson
dómkirkjuprestur
kirkjunnar láta henni í té reynir
hún svo að nota af skynsemi og
fyrirhyggju. Hún byggir yfir sig
eins og þjóðin er öh svo upptekin
af um þessar mundir.
Kirkjan hefur fylgt þenslu borg-
arinnar út um holt og voga með
nýbyggingum kirkna; sumum
finnst fuhseinlega þó, einkum þeim
sem urðu að láta sig hafa það allt
of lengi að koma saman th kirkju-
samfélags í skólasölum, bíóum og
félagsmiðstöðvum. Einhvetjum
finnst að vísu áð fúúfíflega hafi
verið að gert í sumum tilfehum en
þau sem eru í sóknarnefndunum
og ráða þessu vhja ekki byggja
Guði lakari hús en þau búa í sjálf.
En nú hefur kirkjan einmitt í
vaxandi mæli, þar sem þessu verk-
efni er svo langt komið, snúið sér
að því að fylla kirkjurnar með
blómlegu starfi.
vel merkjanleg aukning frá því sem
almennt fara gerir. Þetta sannar
mátt auglýsinganna sem kirkjur
geta þó ekki beitt nema f takmörk-
uðum mæli því svona auglýsing
leggur sig á stórfé eins og Úlfar
bendir á.
Ég verð þó að játa að ég vildi
ekki vera svona vildarmönnum
—
„Það er rétt sem Úlfar vekur athygli á
að það er einkar fjölþætt starf sem boð-
ið er upp á í kirkjum borgarinnar og
reyndar landsins alls. Það gera mögu-
legt Qölmargir kostunaraðilar eða allt
að því jafnmargir og skattgreiðendur 1
landinu.“
Játning og uppörvun
En kirkjan á ekki einasta styrk
sinn í hinum fóstu kostunaraðilum,
sóknarbörnunum, heldur einnig
hálparhehum eins og Úlfari Þor-
móðssyni sem skhja það að ahir
hlutir kosta og vilja nú gefa kirkj-
unni hlutdeild í þessu bráðsnjaha
fyrirbæri sem kallað er kostun.
Þetta tiltæki með fjórhtu opnuna
í Morgunblaðinu bar reyndar þann
árangur að kirkju ^ótty þessa viku;
um’20.000 Reykvlkingar óg er það
háður eins og var á þeim tima þeg-
ar sóknargjöldin nægðu vart fyrir
daglegum rekstri og svo undra-
skammt er síðan leið. Mér líður þó
strax betur er ég minnist þess aö í
þeirra hópi er jafn velviljaður mað-
ur og Úlfar Þormóðsson sem ekki
dytti í hug aö færa skollamark sitt
inn fyrir kirkjudyr hvað þá að fara
að ausa altarið auri.
Jakob Ágúst Hjálmarsson
„Eg tel aö
umræða um
sameiginlegt
framboð í
landsmálum
sé ekki tima-
bær. Þær
kalla á mikla
umræðu og
góðantíma til Krl8th)A9tselfSd6tllri
þess að folk þlngkonaKvennalist-
geti áttað sig á ana.
því um hvaö slíkt framboö á aö
snúast og út á hvaö það á aö
ganga, sá tími er ekki til staðar.
Það hafa engin formleg tilboð
komið fram, hvorki til okkar né
annarra. Mennhafa eitthvað ver-
ið að tala saman á bak við tjöldin
en það virðist vera ákaílega lítih
vilji fyrír þvi að reyna þetta og
menn eru náttúrlega að gefa sér
þaö aö menn hafi sömu skoöanir
á stórum málum, þaö hefur bara
ekki verið rætt. Þannig að eins
og staðan er og með tilliti til þess
hvenrig konur hafa komið út úr
prófkjörum að undanfömu, þá er
ég þeirrar skoðunar að þaö hafi
aldrei verið brýnni þörf fyrir
sterkt kvennapóhtískt afl heldur
en nú. Við höfum ekki séö þau
vinnubrögð til þessara einstakl-
inga sem hæst tala um sameigin-
legt framboð og þessara ílokka
að það geri þennan valkost
spennandi.