Dagblaðið Vísir - DV - 27.05.1995, Blaðsíða 22

Dagblaðið Vísir - DV - 27.05.1995, Blaðsíða 22
22 LAUGARDAGUR 27. MAl 1995 Sérstæð sakamál Morð eða skilnaður? Eitt sögulegasta sakamál í Banda- ríkjunum á síöari áratugum er frá árinu 1956. Þaö átti sér nokkurra ára aðdraganda og leystist fyrst árið 1977 en þá þó ef til vill aðeins að hluta. Við sögu kom frægt fólk vestra og þá rúma tvo áratugi sem málið var óleyst var það oft til umfjöllunar. Og enn er það á dag- skrá af því ýmsir telja að enn sé frétta af því að vænta, jafnvel þótt málið hafi verið lagt á hilluna af hálfu lögreglunnar. Fögur ummæli - og gagnrýni Árið 1948 steig einn frægasti flug- vélasmiöur í Bandaríkjunum, Emmett King, í ræðustól á ráð- stefnu starfsfélaga sinna frá mörg- um löndum og sagði meðal annars: „Án aðstoðar og kærleiksríks stuðnings konu minnar hefði ég ekki náð þeim árangri sem ég hef náð. Konan mín, Judy, gerði mig að því sem ég er í dag og því mun ég aldrei gleyma." Tveimur árum síðar steig Judy King í ræðustól þjá samtökunum Dætur repúblikana og lét sér meðal annars þessi orð um munn fara: „Ég get ekki viðurkennt það sem viðgengst í Hollywood og Reno. Ég trúi ekki á hjónaskilnaði. Vera má að það sé af því að ég er kaþólsk. Maðurinn minn er hins vegar mót- mælendatrúar. Að ég er á móti skilnaði þýðir þó ekki að ég for- dæmi fólk sem skilur. Það kemur mér ekki við hvað það gerir viö líf sitt.“ Þegar þessar ræður voru fluttar var King-fjölskyldan með þeim auðugustu í Bandaríkjunum. Hún bjó í Syracuse í New York ríki. Forsagan Bæði Judy og Emmett King höfðu afist upp á munaöarleysingjahæl- um. Þau höfðu gengið í hjónaband þegar hún var sextán ára og hann árinu eldri. Þau áttu erfitt upp- dráttar í kreppunni miklu á fjórða áratugnum en voru dugleg og ákveðin í að gefast ekki upp. Hún fékk starf sem afgreiðslustúlka á veitingahúsi en hann fór í háskóla. Þau hjón eignuðust fjögur börn, dætumar Penelope, Florence og Lillian og soninn Scott á árunum frá 1935 til 1940. Emmett lauk námi í flugvélaverkfræði og það varð honum til mikils happs að hafa valið þá grein því að þegar síðari heimsstyijöldin hófst varð skyndi- lega mikil eftirspurn eftir mönnum með menntun í hans fagi. Þá var hann aðeins tuttugu og þriggja ára og sýndi fljótlega að hann bjó yfir einstökum hæfúeikum til að teikna flugvélar. Ári eftir að hann var ráðinn til flugvélaverksmiðju sem smíðaði bæði sprengju- og orrustu- flugvélar var hann gerður aö að- stoðarforstjóra þess. Eftirstríðsárin Styrjaldarárin færðu Emmett bæði frægð og fé og að stríðinu lo- knu setti hann á stofn eigin flug- vélaverksmiöju. Þá áttu þau Judy nokkurt sparifé en þau tóku að láni eina milljón dala og gekk það vel að eftir þijú ár hafði lánið verið endurgreitt að fullu. Heimilislífið gekk vel á þessum árum. Judy ól bömin upp í anda hefðbundins gildismats og stóð hugur þeirra hjóna til þess að son- urinn, Scott, lærði flugyélaverk- fræði svo að hann gæti ’tekið við verksmiðjunni af fóður sínum. En í júni 1956 varö Judy fyrir áfalli sem gerbreytti öllu lífi henn- ar. Ein af vinkonum hennar, Frances Tovell, kom óboðin í síð- Lillian, Florence og Penelope. degiskaffi til hennar og sagði að Emmett væri farinn að halda fram hjá henni með þrjátíu og þriggja ára gamalli fráskilinni konu, Thelmu Gregg. Frú Tovell sagðist ekki vilja valda klofningi í Kings-fjölskyldunni en sem góð vinkona gæti hún ekki lát- ið undir höfuð leggjast að segja Judy hvernig málin stæðu. Judy lét sem fregnin kæmi sér ekki á óvart þótt í raun væri henni ákaflega mikið bmgöið. Hún leit á Frances Tovell og sagði: „Huga þú að þínum málum, ég skad sjá um mín. Ég veit allt um þetta samband og við emm að leysa vandann." Önnur slæm frétt Þegar Frances Tovell var farin skaut Judy á fundi með bömum sínum fjórum og sagði þeim hvers hún hefði orðið vísari. Elsta dóttir- in, Penelope, svaraði þá fyrir hönd systkinanna: „Við vitum um þetta mamma og höfum rætt um það við pabba. Viö vildum ekki segja neitt viö þig því við héldum að þetta væri bara eitthvað sem liði hjá. Við erum búin að segja pabba að fari hann frá þér til að búa með ann- arri konu munum viö aldrei tala viö hann framar." Judy bað nú bömin að fara út í bæ svo aö hún yrði ein heima þeg- Thelma Gregg. ar faðir þeirra kæmi úr vinnunni. Þegar hann kom heim kom hún beint að efninu. En þá varð hún fyrir enn meiri vonbrigðum. „Ég hef lengi ætlað að ræða þetta við þig,“ sagði Emmett, „en ég hef ekki vitaö hvemig ég ætti að fara aö því án þess að særa þig. Ég elska Thelmu og óska eftir þvi að fá frelsi svo ég geti kvænst henni. Þú færð auðvitað húsiö og allt innbúið og ég skal sjá til þess að þig skorti ekki fé.“ Enn á ný tókst Judy að dylja til- finningar sínar. Hún svaraði ró- lega: „Viö höfum verið gift í tuttugu og tvö ár og eigum fjögur böm. Eg elska þig meira en ég gerði þegar við giftum okkur og vil ekki sjá á eftir þér. Frekar vil ég sjá þig deyja en fara til annarrar konu.“ Símtalið Emmett leit á konu sína og svar- aði: „Þú ert vel gefin kona. Þú veist að ef þú myrðir mig eyðileggurðu bæði þitt líf og barnanna okkar. Og þaö viltu ekki gera. Hugsaðu allt þetta mál og þá er ég viss um að þú finnur skynsamlega lausn á vandanum." „Ég hafði hlakkað til þess,“ sagði Judy þá, „að standa við hhð þér á efri ámm svo við gætum notið þess saman að fylgjast með uppvexti barnabamanna. Allt þetta hefur þú nú eyöilagt." Svo sneri hún bakinu við honum og hann gekk á dyr. Þegar börnin komu heim sagði Judy þeim hvað þeim Emmett hefði farið á milli. Hún sagöi svo að hún ætlaði snemma að hátta og ung- mennin fjögur settust fyrir framan sjónvarpið. Tíu mínútum yfir tíu þetta kvöld hringdi síminn heima hjá Thelmu Gregg. Konurödd heyrðist. Var Emmett beðinn að koma í símann. Var sagt mjög áríðandi að hann gerði það. Þegar Emmett kom í símann sagöi röddin. „Emmett, þú verður að koma tafarlaust heim. Scott var að taka eitur.“ Kyrktur Eftir að hafa sagt Thelmu um hvað málið snerist fór Emmett af stað heim. En hann kom ekki aft- uf. í dögun fannst hann ládnn í bíl um hálfan annan kílómetra frá heimili sínu. Hann hafði verið kyrktur með nælonreipi. Rannsóknarlögreglumenn, undir forystu James Brackenbury aðal- fulltrúa, fylgdu öllum vísbending- um en án árangurs. Flestar leiddu hann heim til Judy og barnanna en þegar hann ræddi við þau varð honum ekki ágengt. Bæði Judy og dæturnar féllust á að lesa inn á band þau orð sem sögð höfðu verið í símann þegar Emmett var beðinn að koma heim. Og þegar Thelma fékk að heyra upptökuna þóttist hún geta greint að það hefði verið Judy sem hringdi. Þegar á Judy var borið að hún hefði kallað mann sinn heim svar- aði hún aðeins: „Það hlýtur ein- hver að hafa hermt eftir mér.“ Judy og börnin gáfu hvert öðru fjarvistarsannanir. Þau sögðust öll hafa verið heima allt kvöldið og nóttina og væri ljóst að ekkert þeirra hefði getað farið úr húsinu án þess að hin hefðu orðiö þess vör. Engar sannanir Brackenbury aðalfulltrúi var viss um að Judy eða eitthvert barnanna hefði myrt Emmett. Líklega hefði morðinginn eða morðingjarnir haft aukalykla að bíl hans, farið inn í hann og falið sig fyrir aftan fram- sætið áður en hann var kallaður heim og síðan brugðið nælonreip- inu um háls hans og kyrkt hann. Reyndar komst Brackenbury á þá skoðun eftir frekari íhugun að morðinginn hefði haft einhvern sér til aðstoðar því hann hefði þurft að láta aka sér að húsi Thelmu Gregg og heim aftur eftir morðið. Aðalfulltrúinn lýsti þessari skoð- un sinni við fréttamenn en sagði svo: „En við getum hins vegar ekki sannað þetta." Játning um síðir Þetta morðmál var það eina sem Brackenbury fékk til meðferðar á ferli sínum sem hann gat ekki leyst. Honum varð oft hugsað til þess og lagði það aldrei á hilluna. Hann fór á eftirlaun 1974 en þremur árum síðar, síðasta dag októbermánaðar 1977, fékk hann heimsókn af ka- þólskum presti, fóður Ambrose. „Ég er kominn vegna morðsins á Emmett King 1956,“ sagði hann. „Frú Judy King skriftaði hjá mér þremur dögum eftir morðið og ját- aði að hafa myrt mann sinn. Hún óskaði þess að sannleikurinn kæmi fram eftir andlát hennar. Hún dó úr krabbameini í gær. Hún sagðist hafa veri ein að verki.“ „Judy King var lágvaxin kona og ekki sterk," sagöi Brackenbury þegar hann kunngerði það sem presturinn hafði sagt honum. „Og þótt hún hefði haft krafta til að kyrkja mann sinn hlýtur hún að hafa látið einhvem aka sér að bíl manns síns og heim aftur. Líklega eitt af bömunum. En við getum ekki sannað það svo nú leggjum við málið endanlega á hilluna." Ýmsir sem lagt hafa trúnað á kenningu Brackenburys aðalfull- trúa eru þeirrar skoðunar að enn megi vænta játningar í þessu marg- umtalaða morðmáli.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.