Dagblaðið Vísir - DV - 27.05.1995, Side 29

Dagblaðið Vísir - DV - 27.05.1995, Side 29
28 LAUGARDAGUR 27. MAÍ 1995 Óhugnanleg lífsreynsla: Eins og að fá skot í hausinn - segir Villi Þór rakari sem er að ná sér eftir erfið veikindi Villi Þór hefur mátt þola ýmislegt I gegnum tióina en hann hefur tamið sér jákvæðni og bjartsýni í garð lifsins. Þrátt fyrir sögusagnir um að hann væri dauðvona á sjúkrahúsi er hann nu allur aö braggast og bíöur eftir að komast á Reykjalund til endurhæfingar. OV-myndir GVA „Ég var í vinnunm, var að klippa, þegar mér fannst allt í einu eins og ég fengi skot í hnakkann. Mig svim- aði, riðaði til og frá en missti þó ekki meðvitund. Síðan datt ég í gólfið. Ég ætlaði nú að herða mig upp og reyna að standa upp en fann þá að ég gat það ekki,“ segir Vilhjálmur Þór Vil- hjálmsson, betur þekktur sem Villi Þór rakari, í viðtali við helgarblað DV. Villi Þór hefur gengið í gegnum mikil veikindi undanfarið, eftir að hann fékk blóðtappa við litla heilann í lok mars. Hann hafði ekki áður kennt sér meins, utan að þegar hann reyndi að ráða krossgátur fékk hann sjóntruflanir og hafði leitað læknis vegna þess. „Læknirinn taldi hklegt að ég væri með mígreni. Sennilega hefur sjúkdómurinn verið aö banka upp á, án þess að maður gerði sér grein fyrir því. Ég hef alltaf verið með mikla vöðvabólgu vegna starfs míns og kenndi henni um. Eftir að ég lagðist inn á sjúkrahús hafa verið gerðar ítarlegar rannsóknir á mér og nú er verið að athuga hvort þetta geti verið ættgengt. Mér skilst að fimmti liður í blóðflokkun sýni ein- hvers konar galla, án þess að ég kunni að skilgreina það nánar. Syst- ur mínar eru búnar að fara í rann- sókn en við fáum ekki svar fyrr en í sumar hvort sjúkdómurinn sé ætt- gengur. Ef svo reynist munu börnin mín og móðir einnig verða rannsök- uð,“ segir Viili Þór. Mjög heppinn „Ég hélt í fyrstu þegar ég veiktist að þetta væri ekkert alvarlegt og ætlaði að streitast á móti að fara með sjúkrabíl. Síöan áttaði ég mig á að þetta var ekki eölilegt. Þó að ég hafi verið mjög veikur og ekki mátt hreyfa mig í heilan mánuö eftir að ég fékk blóðtappann þá er engin sjiurning að ég var mjög heppinn. Eg missti hvorki mál né mátt og það er mikil lán. Ég fékk líka mikinn stuðning frá eiginkonu minni í gegn- um veikindin og get þakkað það. í upphafi veikindanna hefði ég ekki komist í gegnum þau nema meö hennar miklu hjálp. Fyrsti mánuður- inn var mjög erfiður og ég hef engan veginn náð mér enn þá. Ég er mjög fljótur að þreytast, má ekkert reyna á mig, og finn að ég slaga stundum út á vinstri hlið. Lítils háttar minnis- ieysi hefur gert vart við sig en ekk- ert sem taiandi er um. Þess vegna segi ég að ég hafi verið ótrúlega hepp- inn. Fólk sem lá með mér á tauga- deildinni var margt illa farið eftir sams konar blóðtappa og það er alveg víst að ég má þakka guði mínum. Núna bíð ég efidr að komast í endur- hæfingu á Reykjalundi og trúi því að ég muni ná mér fljótt. Ég vonast til að geta hafið störf aftur síðar í sumar," segir hann. Mikið álag Villi Þór segist hafa verið undir miklu álagi mánuðina áður en sjúk- dómurinn gerði vart við sig. „Ég missti fóður minn fyrir einu og hálfu ári og þar missti ég minn besta vin. Það varð mér mikið áfall því sterkt tilfinningasamband var milli okkar. Fyrir utan það lenti ég í að skrifa upp á lán fyrir fólk og er í miklum ábyrgðum sem hefur skapað að ég hef átt í erfiðleikum með að koma sjálfum mér áfram. Læknar segja mér að mikið álag geti komið þessum sjúkdómi af stað. Ég verð að viðurkenna að það varð mér mikið áfall að veikjast núna. Ég hef aldrei verið veikur og því varð þetta enn verra. Mér finnst mjög skrýtið að hafa nánast komið lífi mínu á aðra þar sem ég má hvorki standa í rekstri fyrirtækis míns eða hafa fjárhagsáhyggjur. Ég hef sem betur fer gott starfsfólk og á frábæra vini sem hafa tekið þessi mál að sér. Til marks um þaö þá lánuðu félagar mínir, Gunnar og Torfi á hár- greiðslustofunni Fígaró, mér starfs- kraft.“ Missti eiginkonu úrheilasjúkdómi ViUi Þór segist alla tíð hafa lifað hröðu lífi en nú hafi hann skipt um gír og reyni að hafa rólegt í kringum sig. Það er kannski kaldhæðni örlag- anna að fyrri eiginkona Villa Þórs, Ásta Leifsdóttir, var haldin ættgeng- um sjúkdómi sem kallast heilablæð- ing. Ásta lést árið 1984 en þrjár syst- ur hennar, móðir og amma hafa einnig látist úr sama sjúkdómi. Villi Þór var einn af stofnendum félagsins Heilaverndar sem í gegnum tíðina hefur staðið fyrir söfnunum til tækjakaupa svo hægt væri að rann- saka ættgenga heilasjúkdóma. „Árið 1976 veiktist Ásta, konan mín, og var þá komin tæplega átta mánuði á leið með dóttur okkar, Ástu Lovísu, sem nú er að verða nítján ára gömul. Ásta fékk þessa svokölluðu ættgengu heilablæðingu og varð fyrst af ijórum systrum aö fá þann sjúkdóm en þær systumar voru sex. Það kom sem reiöarslag bæði ytir hana og mig á þeim tíma þar sem sjúkdómnum hafði verið leynt fyrir henni. Við vissum ekkert um þennan sjúkdóm. Það var geysilega mikill skóli sem ég gekk í gegnum á þeim erfiða tíma, bæöi að horfa upp á hvemig sjúkdómurinn náði tökum á Ástu og einnig glíman við kerfið sem tók mjög á og var erfið. Baráttan við kerfið Við bjuggum uppi á þriðju hæð í Kópavoginum og ég þurfti að bera Ástu upp stigana sem var mikið álag. Sjúkraþjálfari hafði bent okkur á að við yrðum að fá stigahandrið meö fram veggnum þannig að við ættum auðveldara með að styðja okkur upp en kerfið hafnaði því á þeim forsend- um að aðrir íbúar hússins gætu not- fært sér það. Maður lærði ýmislegt á þeim tíma um hvernig hið opinbera kerfi starfar. Hins vegar var Kópa- vogsbær með góða félagslega þjón- ustu og útvegaði okkur heimilis- hjálp. Þær konur sem komu til hjálp- ar entust stutt í starfi þannig að börnin vom alltaf að kynnast nýjum konum sem var virkilega erfitt fyrir þau. Systir mín var með yngstu dótt- ur okkar, Ástu Lovísu, en ég tók hana síðan til okkar. Það getur enginn ímyndað sér, sem ekki hefur kynnst því, hvernig það er að horfa upp á konuna sína verða að öryrkja og miklum sjúklingi. Við áttum þrjú böm en hún var í raun það fjórða þar sem hún þurfti ekki minni umönnun. Erfiður skilnaður Árið 1981 var það í raun orðið mér ofraun að halda heimihð með þess- um hætti og hugsa um fyrirtækið mitt sem ég hafði rekið frá nítján ára aldri. Ég var að verða að sjúklingi sjálfur, gat ekki sofið og andlegt álag var geysilegt á mér. Maður var að berjast við ótrúlega mörg vandamál frá degi til dags. Áhyggjurnar voru að yfirbuga mig. Ég tók þá ákvörðun að sækja um skilnað og Ásta flutti þá yfir til Sjálfsbjargar. Hún var sátt við það enda höfðum viö gott sam- band, ég og börnin heimsóttum hana reglulega. Hins vegar var ég dæmdur af samfélaginu sem hinn vondi mað- ur og það fór mjög illa með mig. For- dómarnir voru slíkir utan frá. Ég var með slæma samvisku vegna þess í mörg ár og leiö ákaflega Ola. Þetta tímabil, sem á eftir kom, var í raun ekkert auðveldara en tíminn áður. Fólki fannst það ljótt af mér aö skilja við veika konuna en ég held að fólk ætti að kynna sér öll mál til hhtar áður en dæmt er. íslendingar eru dómharðir og óvægnir gagnvart öðr- um sem þeir þekkja ekki einu sinni. Þetta var erfiðasta ákvörðun lífs míns. Mér þótti innilega vænt um konuna mína. Ég fékk í raun ekki uppreisn æru fyrr en mörum árum seinna þegar ég fór á miöilsfund. Ásta kom þar í gegn og sagði við mig falleg orð sem urðu mér til huggunar og hjálpar. í rauninni var það svo að sú manneskja sem skildi mig best, á þessum erfiöa tíma, var einmitt Ásta sjálf. Illgjarnar kjaftasögur Ég hef aftur núna lent í ifigjömum kjaftasögum. Það fór um bæinn, eins og eldur í sinu, að ég lægi fyrir dauð- anum á sjúkrahúsi. Þessi saga barst mér tíl eyrna inn á sjúkrahús og fékk mikið á mig. Ég rek rakarastofuna mína og má ekki við því að viðskipta- vinir mínir hætti að koma og leiti annað. Það fyrsta sem ég hugsaði var að nú halda viöskiptavinir að það þýði ekkert að fara á stofuna tU Villa Þórs, þar séu alUr í sorg - hann á grafarbakkanum. Þessi saga fór á milli aUra hárgreiöslustofa borgar- innar á örstuttum tíma. Ég tel mig vita hver kom henni af stað og sú persóna verður að eiga það við sam- visku sína. Mér þykir mjög leiðinlegt til þess að vita að íslendingar séu svona illgjamir. Önnur saga gekk um mig líka því dóttir mín var spurð hvort það væri rétt að pabbi hennar væri með alnæmi." VilU Þór var einn af stofnendum félagsins HeUavernd og situr rstjórn þess. Hann var aðaldrifkrafturinn í því að koma upp söfnun fyrir nokkr- um árum á Bylgjunni. Honum finnst erfitt til þess að hugsa að börnin hans og Ástu þurfi jafnvel í annan gang að fara í allsherjarrannsókn vegna ættgengs sjúkdóms. „Tvö barnanna, Daði, sem er 22ja ára, og Ásta, 19 ára, fóru í rannsókn fyrir mörgum ámm og ég fékk að vita aö þau væru heUbrigð. Sú nagandi óvissa sem hafði búið með mér breyttist í spennufaU þegar mér var tjáð þetta og ég hmndi niður í þess orðs fyUstu merkingu. Elsta dóttir okkar, Jónína Björk, sem er 25 ára, hefur ekki vUjað fara í rannsókn enn þá.“ LAUGARDAGUR 27. MAÍ 1995 37 Villi Þór og dóttir hans, Asta Lovísa. Hún var aðeins átta ára þegar hún missti móður sína úr ættgengnum heilasjúkdómi. Henni brá því mjög þegar faðir hennar veiktist og hefur passað hann eins og ungbarn. Safnað fyrir tækjum VUli Þór segir að í dag sé hægt með einni blóðprufu að finna út hvort fólk sé í áhættuhópi eða ekki. „Ég stjórnaði á sínum tíma meö indælu fólki úr JC-hreyfmgunni útvarps- söfnun á Bylgjunni, sem mig minnir að hafi verið önnur slík söfnun á landinu, en við vorum að safna fyrir blóðskilvindu. Tækiö kostaði um eina og hálfa milljón en við fengum 5.744.644 krónur. Vinnan við þessa söfnun var yndislegasta starfið sem ég hef nokkum tima komið nálægt. Það sýndi sig að þegar íslendingar taka sig saman standa þeir sem einn maður - þvílík var jákvæðnin. Þessi söfnun skipti sköpun fyrir það fólk sem starfar að rannsóknarstörfum á íslandi. Félagið hefur stutt lækna og rannsóknarfólk til frekari rannsókn- arstarfa. Áður en söfnunin fór fram þurfti að mænustinga fólk þegar það kom inn til rannsóknar og senda sýnin til útlanda. Það gat tekið marga mánuði að fá svar. Núna er tekin blóðprufa og stundum kemur svarið sama daginn. Einnig er hægt aö sjá þegar kona er gengin með sjö til átta vikur hvort fóstrið sé í áhættuhópi eða ekki.“ Ótrúleg örlög Villi Þór hefur fylgst með allri þró- un á þessu sviði á undanfornum árum. Hann segist þess vegna stund- um velta fyrir sér örlögum sínum, nú þegar hann sjálfur veiktist. „Þetta er ekki sami sjúkdómurinn og Ásta var með en óneitanlega er skyldleiki þar á milli. Mér finnst minn sjúk- dómur þó ekkert miðað við hvað fjöl- skylda Ástu hefur þurft aö þola. Tvær eftirlifandi systur hennar eru heilbrigðar af þessum sjúkdómi en önnur þeirra fékk í staðinn MS- sjúkdóminn, þannig að segja má með sanni að það á ekki af þeirri fiöl- skyldu að ganga. Tengdafaðir minn fyrrverandi, Leifur Steinarson, er búinn að ganga í gegnum hrikalegt líf og það er stórkostlegt að sá maður skuli standa í báða fætur í dag. Ég hef alltaf samband við hann annaö slagið og þykir mjög vænt um hann." Starfið fyrir Heilavernd hefur ver- ið Villa Þór hugleikið í gegnum árin og um þessar mundir er félagið að safna fyrir stól sem á að koma tauga- deildinni til góða. „Við erum í fyrsta skipti núna að fá fleiri félög, sem standa að taugadeildinni, til að starfa saman. Ég hef þegar talað við að- standendur fimm félaga en hef því miður ekki enn fengið svör. Reyndar kom þessi hugmynd upp hjá Parkin- son-félaginu meðan ég var á spítalan- um og ég gat ekki látið vera að taká þetta að mér. Stóllinn, sem um ræð- ir, er rafbúinn þannig að hann auð- veldar starfsfólki að meðhöndla sjúklinga sem eru mjög illa famir. Það er Epal sem hefur veriö að hanna hann. Þau félög sem standa að tauga- deildinni eru öll fiárvana og þess vegna væri baráttan mun léttari ef þau gætu starfað saman." í pössun hjá dótturinni Það er stutt í kímnigáfuna hjá Villa Þór þrátt fyrir erfið veikindi. Þegar hann var spurður hvað honum hefði fyrst dottið í hug þegar honum var sagt að hann væri með blóðtappa við heilann svaraði hann: „Ég hugsaði sem svo að ég ætti þá aldrei betur heima í stjórn Heilaverndar en núna. Maður verður að vera jákvæður og horfa björtum augum á framtíðina. Ég skal alveg viðurkenna að þetta var skrýtið en maður má þó ekki láta eymdina og volæðið ná tökum á sér.“ Það var mikið áfall fyrir Ástu Lo- vísu, dóttur Villa Þórs, þegar faðir hennar veiktist snögglega. Hún hefur þurft að horfa upp á veikindi og dauða móður sinnar og móðursystra. Ásta Lovísa var aðeins átta ára þegar móðir hennar lést. Vilh Þór segir að hann hafi nánast verið í pössun hjá Ástu. „Hún lítur ekki af mér og pass- ar mig eins og smábam,“ segir hann. „Ásta Lovísa hefur haft miklar áhyggjur af mér og hefur veitt mér ómældan stuðning. Sonur minn, Daði Þór, sem er 22ja ára, hefur einn- ig verið mér hjálplegur, en hann er í læknisfræði og hefur verið í mjög erfiðum prófum samfara þessu." Villi Þór á einnig Hödd, sem er 13 ára, og Vilhjálm Þór, sem er ársgam- all. Uppátæki á rakarastofu Þegar Villi Þór var aðeins nítján ára gamall opnaöi hann hársnyrti- stofu sína og bryddaði þá upp á mörg- um nýjungum sem vöktu mikla at- hygli. Hann klippti viðskiptavinina utandyra þegar veður var gott, bauð upp á kaffi, sem þekktist ekki þá, fékk jólasveina fyrir jólin og var með fleiri uppátæki. Hann var þekktur í þjóðlífinu og segir aö þá, í kringum veikindi konu sinnar, hafi hann fariö að finna fyrir kjaftasögum. „Ég hef alltaf tamið mér síðan að kynna mér hlutina áður en talað er um eða fólk dæmt.“ Sagt er að kjaftasögur verði ein- mitt oft til á hárgreiðslustofum og Villi Þór er sammála því: „Því miður eru hárgreiðslu- og rakarastofur einn sá vettvangur í þjóðfélaginu, auk margra annarra. Þó finnst mér þetta hafa breyst á síðari árum. í gamla daga komu menn og konur til rakarans til að fá fréttir en í dag, í þessum opna fiölmiðlaheimi, er þetta orðið öðruvísi. Þessi kjaftagangur hefur færst frá rakarastofunum í heitu pottana og á aðra staði sem áöur voru ekki til.“ Frábærtfólk Villi Þór segir að þó hann hafi í öll þessi ár unnið mikið í þágu Heila- vemdar og hafi lært margt sé það þó ekkert miöað við að kynnast því af eigin raun að liggja á taugadeild Landspítalans. „Ég hef aldrei kynnst öðm eins öðhngsfólki og starfsfólki taugadeildar og þar er enginn undan- skilinn. Þarna er vahnn maður í hverju rúmi, fólk sem þarf að hlúa að mjög erfiðum og mikið sjúkum einstakhngum. Þetta fólk þarf að gefa mikið af sér og það er aðdáunarvert að fylgjast með störfum þess.“ Villi Þór segir að hann hafi reynt að temja sér frá því hann veiktist jákvæðni og að líta björtum augum th framtíöarinnar. Hann er ákveðinn í að ná sér að fuhu og hefia störf á nýjan leik. „Maður nær lengra í líf- inu ef maður htur það jákvæðum augum," segir hann.

x

Dagblaðið Vísir - DV

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.