Dagblaðið Vísir - DV - 27.05.1995, Qupperneq 36

44
LAUGARDAGUR 27. MAÍ 1995
Keyrir um á 800 rúmsentílítra mótorhjóli:
Þetta er enginn
töffar as kapur
- segir Guðni Þ. Guðmundsson, organisti í Bústaðakirkju
Vindfötyfir
jakkafötin
„Þetta er enginn töffaraskapur
og ég hef verið svo lánsamur að
þurfa ekki sífelit að vera að hugsa
um hvað öðrum finnst. Margir
eldri menn en ég, menn úr öllum
stéttum, eiga hjól en þeim finnst
þeir þurfa að fara leynt með þaö.
Mér finnst það óþarfa spéhræðsla.
Ég fer reyndar yfirleitt ekki á hjól-
inu þegar ég er að spila við útfarir
en geri þó undantekningu þegar ég
spila í Fossvogi. Þangað er stutt
fyrir mig að fara og þá læt ég leður-
gallann eiga sig og fer í vindfót utan
yfir jakkafótin. Ég held að það eigi
ekki aö þurfa að trufla aðstandend-
ur neitt þótt organistinn komi á
mótorhjóU. í Fossvoginum getur
maður laumast inn bakdyrameg-
Guðni Þ. Guðmundsson organisti á Hondunni á planinu við Bústaðakirkju.
inn til að skipta um fót og það þekk-
ir mig enginn með hjálminn.
Aðspurður um ástæður þess að
hann valdi sér þetta sérstaka
áhugamál segir Guðni að hann sjái
í raun ekki ástæðu til annars en
að láta þetta eftir sér. Hann segist
ná að hreinsa hugann vel og hvíl-
ast á ökuferðum sínum um götur
borgarinnar eftir annasaman dag.
Hann segist fá ferskt loft í lungun
og nokkra hreyfingu og þama finni
hann leið til þess að hlaða orku-
stöðvarnar.
Stoppaður af
lögreglunni
Guðni segir hraðakstur ekki vera
fyrir sig. Hann reyni aö fylgja um-
ferðinni innanbæjar eins og hann
væri á bíl. Hann segir að aðeins í
eitt skipti hafi hann verið stoppað-
ur af lögreglunnni.
„Þegar við bjuggum í Kaup-
mannahöfn vann ég sem organisti
í Vestre fangelsinu. Eitt kvöldið var
ég að spila í veislu sem dróst nokk-
uð fram yfir miðnættið. Ég átti að
spila í messu í fangelsinu morgun-
inn eftir og þrátt fyrir að á þessum
tíma hafi verið bannað að keyra á
milli miönættis og sex á morgnana,
vegna bensínskömmtunar, ákvað
ég að fara í fangelsið og sofa þar. Á
leiðinni stoppaði lögreglan mig en
eftir að ég hafði sagt henni hvert
ég var að fara fannst henni ekki
ástæða til að bóka mig. Þetta er í
eina skiptið sem lögreglan hefur
þurft að hafa afskipti af mér á
mótorhjólinu."
Vinalegurhópur
Guðni segist ekki hafa sett sig í
samband viö nein félagasamtök í
sambandi við þetta áhugamál sitt.
Hann segist ekki sjá sig fyrir sér
leggja á Hallærisplaninu en ber
kollegum sínum í þessu mótor-
sporti vel söguna.
„Þótt ég hafi ekki séð ástæðu til
þess að ganga í einhver samtök hef
ég haft mjög ánægjuleg samskipti
við þá stráka sem í þessu standa.
Maður getur margt af þeim lært
því margir hafa gert miklar vitleys-
ur og þeir geta miðlað manni af
DV-mynd GVA
reynslu sinni. Þeir yrðu líka fyrstir
til þess að stoppa og hjálpa manni
ef eitthvað væri að. Þetta er afskap-
lega samheldinn hópur sem í þessu
stendur og þaö kom mér nokkuð á
óvart þegar ég var að byrja að
menn á mótorhjólum hafa það fyrir
sið að heilsast ef þeir mætast á
götu. Ég skildi það ekki til að byrja
að ótrúlegust menn heilsuðu mér.
Þetta finnst mér afskaplega vina-
legt í dag,“ segir Guðni Þ. Guð-
mundsson, organisti í Bústaða-
kirkju, en hann á sér þann draum
að keyra út á land með félaga sín-
um úr Eyjum, öðrum mótorhjóla-
eiganda, Árna Johnsen alþingis-
manni.
-sv
„Þetta byijaði eiginlega allt fyrir
tuttugu og fimm árum þegar ég var
búsettur í Kaupmannahöfn. Þar
keyrði ég um á mótorhjóh í fimm
ár. Þetta var að vísu ekki stórt hjól
en nóg tii þess að kveikja hjá mér
áhuga. Þegar ég kom heim var ég
kominn með bakteríuna en var
ráöið frá því að kaupa hjól. Mér
var sagt að umferöarmenningin
væri ekki slík hér að það myndi
borga 'sig. Mótorhjóladellan fékk
því að krauma undir niðri hjá mér
í nokkur ár. Ég fékk mér bát og
fékk mikið út úr því að fara á sjó-
inn. Þegar ég svo seldi hann fannst
mér ófært að vera allt í einu orðinn
dellulaus. Ég fór þvi að láta mig
dreyma um hjól á ný og að því kom
að ég féll fyrir freistingunni," segir
Guðni Þ. Guömundsson, organisti
í Bústaðakirkju, en hann leggur
öðrum heimilisbílnum yfir sumar-
tímann og tekur þá fram kraftmik-
ið mótorhjól og leðurgalla.
Uröum báöir sjúkir
„Ég lagði leið mína upp í Gull-
sport, þar sem seld eru notuð hjól,
og sagðist vilja byrja á Utlu hjóli,
250 rúmsentílítra. Strákarnir fóru
að leita, fundu loks hjól úti á landi
en þegar það kom í bæinn leit það
mun verr út en ég hafði vonað. Ég
hafði verið svo spenntur að bíða
að ég varð hálfdapur þegar ég hélt
að þetta ætlaði ekki að ganga upp.
Strákarnir í Gullsporti ráðlögðu
mér þó að taka þetta hjól og æfa
mig á því, þeir skyldu svo gera það
í stand og selja fyrir mig ef ég vildi
stækka við mig.
Þegar ég hafði keypt 550 rúm-
sentílítra hjól fór mig að langa
svakalega mikið í annaö enn
stærra sem hafði veriö á söluskrá
í Gullsporti í rúmt ár. Mér fannst
reyndar 800 rúmsentílítrar full-
stórt fyrir mig en eftir að tvítugur
sonur minn var búinn að læra á
mótorhjól urðum við báðir alveg
sjúkir. Á endanum gerði ég tilboö
og á þessu hjóli keyri ég í dag.“
Guðni segir að til að byrja með
hafr sumt fólk ekki vitað alveg
hvernig það ætti að taka því þegar
það sá hann fyrst á hjólinu. Sumir
hafi haft orð á því að þeim fyndist
svona töffaraskapur ekki hæfa
manni á hans aldri. Þetta viðhorf
segir hann þó undantekningarlaust
hafa horfið strax.