Dagblaðið Vísir - DV - 24.06.1995, Síða 10

LAUGARDAGUR 24. JÚNÍ 1995
En hann segir jafnframt tímann frá
því að hann hætti í leikhúsinu hafa
verið ótrúlega viðburðaríkan og
uppbyggilegan, bæði í skólanum og
starfinu.
„Það var líka mjög skemmtilegt
að dóttir mín og sonur voru á sama
tíma og ég í skólanum. Dóttir mín
útskrifaðist reyndar fyrir rúmu ári
en sonur minn útskrifast væntan-
lega í haust."
1 verklega náminu vann Jón á
fjórum ólíkum sjúkradeildum í alls
eitt ár. Hann var þá á nemalaunum
og þótti skrítið, kominn á fimmt-
ugsaldur. Síðasta vetur vann hann
með skólanum á skurðdeild á Borg-
arspítalanum. „Það er fyrst núna
hér í Danmörku sem ég er að vinna -
fyrir mér sem sjúkraliði á fullum
launum."
Vildi ekki missa
af þessum kapítula
Jón segir konu sína, sem er að-
stoðardeildarstjóri á Borgarspítal-
anum, lengi hafa langað að prófa
að vinna á dönsku sjúkrahúsi og
kynnast viðhorfum til hjúkrunar
þar. „Konan mín fór á undan mér
Siðasta tilulverk Jóns á sviði Þjóflleikhússins var i Nælurgalanunt Með honum á myndinni eru Kristbiöfg Kjelrfpg Þóriiallur SlgurðswirL Brynjar Qautl “prtSS'°S SrTvo SSS
JónGunnarsson leikari gerðist sjúkraliði erhann var rekinnfrá Þjóöleikhúsinu:
Margt sameiginlegt
með starfi leikara
og sjúkraliða
Fyrir fjórum árum var Jón
Gunnarsson leikari rekinn frá
Þjóðleikhúsinu ásamt hópi af sam-
starfsfólki sínu. Nú er hann nýút-
skrifaður sjúkraliði og starfar á
Bispebjerg sjúkrahúsinu í Kaup-
mannahöfn fram í ágúst.
„Ég var rúmlega fertugur þegar
mér var sagt upp. Maður örvinglast
auðvitað. Það hrynur raunveru-
lega *dlt í kringum mann. Maður
er óttalega lítill karl þegar maöur
gengur í gegnum svona,“ segir Jón
en leggur um leið áherslu á að það
sé hægt að söðla um. Hann tekur
þaö einnig fram að hann hafi átt
góða að sem stöppuðu í hann stál-
inu.
Jón kveðst hafa áttaö sig á það
væri kominn vendipunktur í líf
hans. „Ég var náttúrlega bara með
leiklistarskólapróf og þaö er ekki
mikils metið á vinnumarkaðnum
þótt leiklistarmenntun nýtist ágæt-
lega á ýmsum stöðum. Það gefast
heldur ekki mörg tækifæri til að
vinna við leiklistarstörf á Islandi,"
bendir Jón á.
Stökkið ekki
risastórt
Hann er kvæntur hjúkrunar-
fræðingi, Eygló Magnúsdóttur, og
hafði unnið á sumrin í mörg ár á
sambýli fyrir þroskahefta. Hann
hafði því haft talsverð afskipti af
sjúkrahússtörfum og segir þau
hafa átt vel við sig. Stökkið úr
leikarastarfmu yfir í sjúkraliða-
starfið var því ekki risastórt.
í fyrstu reyndi hann að átta sig á
því hvaö hann gæti gert og hvar
hann stæði í menntunarlegu tilliti.
„Ég settist á skólabekk Fjölbrauta-
skólans i Breiðholti í upphafi árs
1992 til að kanna stöðuna. Eg var á
sjúkraliðabraut og þar komst ég á
skriö. Ég henti mér út í námið og
reyndi að gleyma leikhúsinu og
leiðindunum í kringum það.“
Ekki stigið fæti
í Þjóðleikhúsið
Hann segist aldrei hafa stigiö
fæti inn í Þjóðleikhúsið eftir að
hann fór þaðan. „Ég hafði verið
viðloðandi þarna frá því ég var
sextán ára gamall og starfað sem
leikari í yfir tuttugu ár. Ég hafði
séð hveija einustu sýningu í nær
30 ár, Leikhúsiö var ekki bara
vinnustaðurinn minn heldur einn-
ig áhugamál mitt. Þetta var dálítið
sárt og er enn. Ég get ekki látið
fólk sem treður svona á öðru fólki
fara að kenna mér mannasiði, að
Jón Gunnarsson leikari hefur
brugðið sér í nýtt hlutverk. Hann
er nú sjúkraliði i Kaupmannahöfn.
sýna mér í leikritsformi hvemig
ég á að breyta við náunga minn.“
Komið aftan
að fólki
í kjölfar uppsagnanna í Þjóðleik-
húsinu tóku margir upp hanskann
fyrir leikarana. Þau sjónarmið
komu hins vegar einnig fram að
leikarar ættu ekki að vera ævi-
ráönir. „Tímarnir eru að breytast
og það er orðin staðreynd að ekki
er lengur verið að fastráöa fólk. En
það er ekki hægt að koma aftan að
fólki sem búiö er að segja í fjölda-
mörg ár að sé fastráöið. Benedikt
Árnason Var til dæmis 59 ára gam-
all þegar þetta gerðist. Þessi hópur
var búinn að vinna þarna lungann
úr sinni starfsævi og það var búið
að réttlæta lág laun viö fólkið með
því að það væri fastráöið."
Síðasta hlutverk Jóns á sviði
Þjóðleikhússins var í Næturgalan-
um. Veturinn, sem honum var sagt
upp, ferðuðust leikararnir um aUt
land meö sýninguna og um haustið
var þeim boðiö á virta leiklistarhá-
tíð í Danmörku. Hópurinn hlaut
einnig verðlaun fyrir besta fram-
lagið til barnamenningar þetta ár.
„Þetta gerðum við allt með upp-
sögnina á herðunum."
í skóla með
dóttur og syni
Jón getur þess að þaö hafi verið
stór ákvörðun aö setjast aftur á
skólabekk þó svo að hann hafi ver-
ið kunnugur umönnunarstörfum.
um prófum og tók tvö yngstu börn-
in með. Hér starfa ég á taugadeild
Bispebjerg sjúkrahússins sem er í
rauninni heilt hverfi með mörgum
byggingum.“
Sjúkraliðastarfið er ákaflega
þakklátt starf, að mati Jóns. „Maö-
ur kynnist svo mörgu og sér betur
og betur hvað maður má vera
þakklátur fyrir það hvað maður
liefur það raunverulega gott sjálfur
og hvað maður hefur í raun litla
ástæðu til að kvarta. Ég hefði ekki
viljað missa af þessum kapítula lífs
míns þó svo að ég hefði viljað missa
af því að láta segja mér upp.“
Pæltí
manneskjunni
Að sögn Jóns hefur leiklistin
komiö að gagni við umönnunar-
störfin. „Maður er að pæla í mann-
eskjunni allan daginn. Maður er
einnig að pæla í manneskjunni á
leiksviöinu. Maður er alltaf að
skoöa og skilgreina manneskjuna.
Það er margt sameiginlegt með
starfi leikarans og sjúkraliðans.
Leikhúsið hefur hjálpað manni til
þess að skilja mannssálina. Ég er
ekki að segja að ég sé hættur að
vera leikari. Það verður bara fram-
tíðin að leiða í ljós.“