Dagblaðið Vísir - DV - 02.09.1995, Side 22

22
LAUGARDAGUR 2. SEPTEMBER 1995
Sérstæd sakamál
Staðfesting hinnar látnu
Tess Sandford var aöeins fimmtán
ára þegar hún komst af tilviljun
yfir bók um yfimáttúruleg efni. í
fyrstu leit hún svo á að hún væri
aðeins áhugaverð lesning en hefði
ekki að geyma neitt sem mark
væri takandi á. Þeir sem tryðu á
slíkt væru á einhvem hátt að gefa
sig á vald ímyndunarafiinu og fjar-
lægðust þar með raunveruleikann.
Arið 1977, þegar Tessa var nítján
ára, fór hún í framhaldsnám, enda
hafði hún þá ákveðið að leggja fyr-
ir sig fornleifafræði. Hún lenti í
deild með Tim Moffett, sem var
tvítugur, og Melindu Polk, jafn-
aldra sínum. Skólasystkinin tvö
höfðu áhuga á dularfullum fyrir-
brigöum og sögðu Tessu frá því.
Hún fór þá að segja þeim frá bók-
inni sem hún hafði lesið fjórum
árum áður.
Ungmennin þrjú ræddu meðal
annars um stöfunarborð fyrir
andaglas en það er sérstakt borð
eða plata með öllu stafrófinu og
halda sumir því fram að það megi
nota til þess að komast í samband
við framliðna.
Vantrú en forvitni
„Ég trúi ekki einu einasta oröi
af því sem sagt er um það sem gera
megi með þessu stöfunarborði,"
sagði Tessa. „Það er hins vegar
mynd af því í þessari gömlu bók.
Hún er frá árinu 1681 en fólk vissi
heldur fátt um sumt á þeim árum
og var haldið hvers kyns hjátrú og
fordómum. Þá hélt það enn að jörð-
in væri flöt.“
Þau Tim og Melinda hlustuðu á
hana en orð hennar fengu þau ekki
til að falla frá þeirri hugmynd, sem
hafði þá skotið upp kollinum fyrir
nokkru, að gera tilraun með stöf-
unarborðið.
Ekki varð samt neitt úr því í þetta
sinn að þau kæmu sér upp slíku
boröi en þar eð þau voru öll frá
borginni Bath á Suður-Englandi
höfðu þau samband sín á milli í
leyfum og af og til ræddu þau
möguleikann á því að gera tilraun
með stafaborðið.
Dag einn hittust þau og þá urðu
þau öll sammála um að nú væri
tími til kominn að gera tilraunina
margumtöluðu. Þau fóru í bóka-
verslanir og búðir þar sem þeim
fannst líklegt að stafaborð væru til
sölu en þau voru hvergi á boðstól-
um.
Tilraunin
Eftir margar árangurslausar til-
raunir til að fmna borð í verslun
ákvað Tessa að taka fram gömlu
bókina. Þau gætu gert sér stafaborð
eftir myndinni í henni. Ákveðið var
að gera tilraunina 18. mars 1979.
Þremenningamir settust að
kvöldi þess dags við borð sem ekk-
ert var á nem^ stafaborðið, tómt
glas og logandi kerti. í gömlu bók-
inni sagði að glasið myndi færa sig
sjálfkrafa milli bókstafa ef framlið-
inn gerði vart við sig og þannig
mynduðust orð sem fælu í sér
skilaboð aö handan.
Þegar Tessa rifjar upp þá atburði
sem tengjast tilrauninni segir hún:
„Ég sagði með undarlegri röddu
sem átti að vera í samræmi við
aðstæður: „Er nokkur hér sem vill
hafa samband við okkur?““ Síöan
segist hún hafa beðið þá framliðnu
að gera vart við sig.
„Ekkert okkar þriggja var við því
búið sem nú gerðist,“ segir Tessa.
„Eftir smáþögn var eins og einhver
ósýnilegur kæmi inn í herbergið.
Svo fór glasið allt í einu að hreyf-
ast.“
Sagan af morðinu
Melinda varð hrædd og Tim virt-
ist vart trúa sínum eigin augum.
Tessa Sandford við fornleifarannsóknir.
Georgina Curtis.
Þá sagði Tessa: „Við erum vinsam-
leg. Við viljum aðstoða ef við get-
um. Við viljum fá að vita sannleik-
ann og fræðast um hvort það er til
einhvers konar líf eftir dauðann."
Aftur fór glasið að hreyfast. Nú
færðist þaö frá einum bókstafnum
yfir á annan. Tim skrifaði þá jafn-
óðum hjá sér. Brátt var komið
fram: „Ég er dáin.“
„Hver ertu?“ spurði Tessa.
„Barbara Grant," var svariö á
stöfunarborðinu.
„Hvar bjóstu, Barbara?" spurði
Tessa.
„í Darlington," var svarað.
Nú fór fram „samtal" en megin-
efni þess var á þessa leið:
„Hvernig dóstu, Barbara?"
„Maðurinn drap mig.“
„Hvaða maður?"
„Herra Sutton."
„Hve gömul varstu þá?“
„Tólf ára.“
„Hvernig drap hann þig?“
„Hann kyrkti mig.“
„Hvenær gerði hann það?“
Nú kom fram á stafaborðinu orð-
ið: „Þreytt“. Nokkrum augnablik-
um síðar fannst þremenningunum
að þau væru aftur orðin ein.
Rannsóknin
Um hríð störðu þau Tessa, Tim
og Melinda hvert á annað. Þaö sem
hafði gerst hafði komið þeim á
óvart, svo að ekki sé meira sagt.
Barbara Grant meö litla bróður
sínum.
Ekkert þeirra hafði nokkru sinni
komið til Darlington og ekkert
þeirra hafði heyrt um morö á
stúlku sem hafði heitið Barbara
Grant.
Eftir nokkrar umræöur urðu þau
sammála um að reyna að komast
til botns í þvi hvort þaö sem komið
hafði fram á stafaborðinu ætti við
rök að styðjast.
Nokkru síðar fór Tessa á fund
vinkonu sinnar, Nonu Mackenzie,
en hún var aðstoðarbókavörður.
Tessa spurði hana hvort hún gæti
haft uppi á frásögn um gamalt
morðmál sem hún hefði heyrt um
og vildi kynni sér betur því að hún
væri þeirra skoðunar að það væri
eitthvaö óvenjulegt viö þaö.
Tveimur dögum síðar hringdi
Nona og sagðist hafa haft uppi á
fréttafrásögnum sem hún héldi að
gætu orðið Tessu að gagni. Hún
afhenti henni síðan allmörg Ijósrit.
Tessa gerði vinum sínum, Tim og
Melindu, aðvart. Þau hittust og
fóru að lesa þau.
Frásögnin
í apríl 1953 hafði tólf ára stúlka,
Barbara Grant að nafni, verið á
leið heim úr skóla í Darlington.
Hún kom ekki fram og var lögregl-
unni gert aðvart. Leit var hafm en
hún bar ekki árangur. Enginn virt-
ist hafa séð stúlkuna eftir að hún
yfirgaf skólann. Brátt komu því
fram kenningar um að henni hefði
verið rænt og hún myrt.
Tveimur mánuðum eftir hvarf
Barböru hafði móðir hennar, Paula
Grant, snúiö sér til miðils í Dur-
ham, frú Georginu Curtis, og haft
með sér nokkuð af fótum sem Bar-
bara hafði átt. í eins konar transi
hafði frú Curtis þá skýrt frá því að
farið hefði verið með litlu stúlkuna
inn í hús þar sem eldi^ maöur hefði
nauðgað henni og síðan kyrkt
hana. Líkið lægi grafið í garðinum
fyrir aftan hús hans.
Til lögreglunnar
Frú Curtis gat lýst manninum og
var Paula Grant ekki í neinum vafa
um að hann væri Wallace Sutter
en hann bjó einn. Þegar Paula kom
heim til Darlington hélt hún rak-
leiöis til lögreglunnar og skýrði frá
því sem frú Curtis hafði „séð“.
Lögreglan sýndi nokkra vantrú,
enda hafði Sutter þegar verið
spurður að því hvort hann hefði séð
Barböru á leið heim úr skólanum.
Þá hafði hann svarað því til að það
hefði hann ekki gert, enda stæði
hús hans um hundrað metra frá
veginum sem hún væri talin hafa
farið um.
En lögreglufulltrúinn, sem fengið
hafði málið til meðferöar, vildi ekki
líta svo á að ekkert mark væri tak-
andi á frú Curtis. Hann gaf því
skipun um aö Sutter skyldi yfir-
heyrður á nýjan leik. Jafnframt var
haflst handa um að grafa upp allan
bakgarðinn við hús hans. Hálftíma
síðar fannst líkið af Barböru litlu.
Lyktir málsins
Wallace Sutter var þegar hand-
tekinn og í september 1953 var
hann dæmdur til dauða fyrir að
hafa nauðgað og myrt Barböru
Grant en þá var dauöarefsingu enn
beitt í Bretlandi. Verjandi hans
gerði tilraun til að bjarga honum
frá lífláti með því að halda því fram
að hann hefði ekki verið með sjálf-
um sér þegar glæpurinn var fram-
inn en honum varð ekki ágengt í
því efni. Var Sutton hengdur.
Tessa, Tim og Melinda höfðu í
framhaldi af lestri ljósritanna sam-
band við Sálarrannsóknarfélagið í
London. Einn rannsóknarmanna
þess, Neal Kelleher, kynnti sér
máhð og staðfesti síðar að það sem
fram hefði komið á stafaborðinu
hefði átt við rök að styöjast.
En Kelleher bætti við: „Það sem
þessar þrjár ungu manneskjur
tóku sér fyrir hendur er óráðlegt.
Við höfum reynt að fá sölu stafa-
borða bannaða en það hefur ekki
tekist. Til er fólk sem telur þau
aðeins henta til samkvæmisleikja,
einkum meðal ungs fólks. En við
höfum, rétt eins og í þessu máli,
gögn sem sýna að framliðnir geta
komið frá sér boðum. Ég vil hins
vegar vara við því að þeir sem enga
reynslu hafa af svona málum geri
tilraunir með stafaborð. Það getur
verið lífshættulegt."