Þjóðviljinn - 24.12.1961, Blaðsíða 13

Teikning írá Færeyjum eftir JACK KAMPMANN
egar hér á landi er rætt um Færeyjar og Færeyinga
berst talið oft fyrr en varir að grind og grindadrápi.
Þó uggir mig að hugmyndir okkar um grindadráp Fær-
eyinga séu nokkuð oft úrleiðis raunveruleikanum og
að sjálfsögðu vegna þess hversu íslendingar þekkja lítið
t'T þessarar veiðimennsku og einnig hins að þeir hafa
allflestir óljóst hugboð um hvern þátt grindin og veiði
hennar hefur átt í lífi færeysku þjóðarinnar.
|jað er síður en svo að grindaveiðin sé Færeyingum
" drápið eitt og veiðigleðin. Grindin hefur gegnum
aldir verið lífsbjörg Færeyinga og stundum nálega sú
eina. Hennar er neytt á margan hátt og má ásamt
skerpikjötinu kallast þjóðréttur þeirra. Grindin og
grindadrápið á líka margan gróðurgeirann í menningar-
sögu Færeyja, þjóðsögum, skáldskap og myndlist. Og
framhjá því verður heldur ekki gengið að hún er löngu
orðin þeim að íþrótt — enda þótt hún sé ekki lengur
sá snari þáttur í lífi fólksins sem hún var fyrr á dögum
eða allt fram yfir síðustu aldamót. Þá métti grinda-
drápið með sanni kallast lífsbjargaríþrótt Færeyinga.
|játtur sá, sem hér birtist, er frá grindadrápi í Þórshöfn
miðsumars 1960. En það er rétt að taka fram að
Þórshöfn er nú talin mjög óhagstæður grindavcgur sök-
um þess að þar er ekki lengur nein sandströnd, svo ekki
er unnt að reka grindina á land, heldur veröur að stinga
hana niður eins og það er kallað. Ég hef heyrt „byggða-
menn“ og raunar Þórshafnarbúa sjálfa tala um það að
íéttast væri að banna Þórshöfn sem grindavog af fyrr-
greindum ástæðum, en auk þess kynnu Þórshafnarbúar
ekki lengur að stinga grind. Þeim fjölgar þar sjálfsagt,
sem ekki er sú íþrótt lagin og fleiri fást við drápið en
kunna. Hitt fannst mér þó augljóst að margur Þórs-
hafnarmaður kann ennþá réttu tökin á grind.
STEFÁN ÖGMUNDSSON:
Eg er á leið niður Bókbindaragötuna
í Þórshöín. Veðrið er gott eins og
það hefur verið undanfarnar vikur,
ýiið rneiri kaldi, sólfar með vind-
skýjahimni. Ég finn þess merki að eitt-
hvað óvenjulegt liggur í ioftinu. Þetta
hægláta fólk, sem yfirleitf „skundar
sér spakulega“, er búið að fá spennu
hraðans í líkamann. Þarna sé ég
diengsnáða taka undir sig stökk og
hlaupa til húsa, stór maður með
myndavél er tekinn að hlauna allt
hvað af tekur, hann heldur annarri
hendi um vélina, en „hleypur“ með
hinni og svo er ferðin mikil að lang-
ir fætur hans nema næstum við þjó-
hnappana, en þegar hann sveigir eft-
ir krókóttri braut, sem hann fer til
þess að stytta sér leið, þá slengjast
fæturnir til eins og tagl á hesti, sem
er að berja frá sér mýbit.
í sama mund, sé ég mann koma
\
hlaupandi með stóra tréstöng í hönd-
um, og blikandi sveðju á endanum,
og nú heyri ég kaliað úr mörgum
áttum í senn: Grindaboð.
Jæja, er þá grindin loksin-s komin
til Hafnar. Ég hef beðið eftir henni í
þrjá mánuði. Hún er búin að vera í
Trangisvogi, Vestmanna og tvisvar í
Klakksvík, en hingað hefur hún ekki
lagt leið sína enn, aðeins einu sinni
hafði sézt ti! hennar, en það urðu bara
vonsvikin ein,
Síðan koma fleiri menn og konur
út úr húsunum, mennirnir með vopn:
Löngu stangarsveðiuna, hvalvopnið.
sóknaröngla og grindaiínu, auk hnífs-
ins, sem þeir hafa við beiti sér.
Er grind, spyr ég mann sem þýtur
fram hjó mér. — Já, það er grind,
áVarar hann, — þeir eru byrjaðir að
reka í Nolseyjarfirði. Skömmu síðar
Framhald á 15. síðu.
Grindadráp í Þórshöfn
JÖLABLAÐ ÞJÓÐVILJANS — ( \ ^