Þjóðviljinn - 24.12.1961, Blaðsíða 33

ÞÓRUNN ELFA MAGNÚSDÓTTIR:
DIMMT
YMUR FLJÖTI
Hún sneri sér að telpunni (Teikning: Ragnar Lár>
SÖGUKAFLI
Maðurinn sagði telpunni að fara af
baki, þegar þau komu að brúar-
sporðinum og ganga austur yfir: „Þig
kynni annars að sundla, heillin.“
Hún var orðin stirð áf larigri reið
bg skjögraði, þegar hún steig í faet-
urna, það voru ónot í henni og ekki
tþk betra við, þegar hún var komin út
á slingrandi hengibrúna og horfði nið-
qr í beljandi fljótið fyrir neðan, sem
byltist kolmórautt og hvásandi í ham-
förum vorleysinganna, telpuna sundl-
aði.
Ég vil ekki eiga heima við þetta
ótugtarlega vatnsfall, það hlýtur að
granda bæði mönnum og skepnum,
kannski henni Flugu minni, hugsaði
hún í ugg og uppnámi. Hún var þreytt
og sárhrygg, buguð af umkomuleysi
sínu og óvissunni framundan. Ekkert
þekkti hún þessa ekkju í Ási, sem
hafði boðizt til að taka hana. Hún
nam staðar og skalf af áköfum hrolli,
kalt næddi frá fljótinu og brúin
sýndist óendanlega löng. Ég sný aftur,
strýk til baka, hugsaði hún í örviln-
an og fannst miklu varða að hún færi
ekki alla leið austur yfír brú. En
maðurinn var á undan með hestinn
hennar og aldrei skyldi hún skílja
við Flugu hennar mömmu. Hún
kreppti hnefana, kreisti aftur augun
óg gekk hratt áfram, hún varð fyr-
ir hvern mun að komast fljótt yfir
þessa ótryggilegu, slingrandi brú hátt
yfir kolmórauðu fljótinu. sem þeytti
öldum sínum hátt u.pp líkt og í ofsa-
bræði og hvæsti eins og óargadýr.
' ..Jæja“, sagði maðurinn, hann beið
hennar með hestana við brúarsporðinn
að austan. „Var þetta mjög slæmt,
væna mín?“ spurði hann góðlátlega.
„Þú ert grá í gegn og skjálfandi á
beinunum. Ég vænti þú hafir þó ekki
selt upp?“
Hún hristi höfuðið.
Maðurinn tók af sér þykka vettlinga
og vermdi hendur hennar, setti hana
síðan á bak Flugu, en hélt um taum-
inn og talaði.
Hún beit saman tönnunum og horfði
út í bláinn, hún varðist gráti og
reyndi að hlusta ekki á það, sern
rnaðurinn sagði um bágindi hennar.
Rétt eins og þyrfti að rifja það upp
fyrir henni að hún var munaðarlaus,
að mamma hennar hafði dáið af
barnsförum og litli bróðir v.erið lagð-
ur í kistuna hjá henni. Svo bárust
mislingarnir að Heiðarbæ og þau veikt-
ust öíl, systkinin þrjú. Hún var víst
með mikið óráð því að henni fannst
hún svífa í loftinu og horfa á sjálfa
sig liggjandi í rúminu fyrir neðan.
Á milli hennar í loftinu og hennar
í rúminu lá lýsandi þráður. Svo lá
hún öll í rúminu og byrjaði að batna.
Þá voru systkini hennar dáin og pabbi
kom hóstandi heim frá jarðarför-
inni og eitthvað svo undarlegur. Eft-
ir viku var öllu lokið og hún ein
eftir af fjölskyldunni í Heiðarbæ.
Menn sögðu, að annað eins hefði ekki
gerzt þar um slóðir i mannaminnum.
Hún var tekin á næsta bæ við heið-
arbýlið og það var mikið talað um
hvað ætti um hana að verða.
„Átti pabbi minn ekki jörðina?"
spurði hún. ,
„Nei, það var landsjóðsjörð."
„Get • ég ekki fengið byggingu fyr-
ir jörðinni?“
„Þú, barnið!“
„Ég er tíu ára, í sumar verð ég
ellefu. Ég get rakað og mjólkað ær
og kýr og hárað skepnum á veturna.
Ég get eldað og lært að búa til brauð.
Ég fæ Fúsa gamla til að vera hjá
mér, hann vill vera í Heiðarbæ. Þá
get ég búið og þarf ekki að fara á
sveitina."
„Þú ferð ekkert á sveitina, þér leggst
eitthvað til“.
Þegar Ingiríður í Ási bauðst til að
taka hana urðu fleiri um boðið. Menn
sögðu það ekki vanzalaust fyrir
sveitunga hennar að hrekja hana aust-
ur yfir fljót. „Sér er nú hVer hrakn-'
ingurinn", sögðu aðrir, þeir, sem ekk-
ert boð höfðu gert og sögðu að þeir
vildu ekki fara í kapp við Ingíríði
í Ási. „Hún fær ekki betri stað, og
arti hún sig vel sleppir Ingiríður ekki
af henni hendi“. „Arti sig vel, hún
Una litla, dóttir Hrefnu og Örnólfs
í Heiðarbæ; það þarf nú líkast til
ekki að draga það í efa.“
Hugsanir tglpunnar og vingjarnlegt
tal fylgdarmanns hennar fóru hvort
sinnar leiðar. Fluga hengdi haus döp-
ur og þrjózkuleg, henni var sárnauð-
ugt þetta ferðalag frá heiðardalnum
frjálsa og fagra með óravíddir afrétt-
arins að baki, hingað í kreppuna við
jökulfljót og skógarþykkni.
Maðurinn fékk telpunni tauminn.
„Það er aðeins snertispölur heim að
Ási. Líttu nú upp, Lóan mín, það er
fallegt heim að líta og staðarlegt. Þeir
hafa ekki verið neinir búskussar Ás-
bændur, og jörðin er mikil og góð.
Ingiríður hefur haldið vel í horfinu
og nú eru synir hennar að færast í
aukana, einkum sá eldri, búfræðingur-
inn. Það er ekkert smáræði flagið
hans, þarna suður frá.“
Telpan horfði heim að bænum, meira
sakir forvitniblandinnar eftirvænt-
ingar én fýrirmæla mannsins. Ástún-
ið var stórt óg ræktarlegt í aflíðandí
halla frá Ásnum, breiðum, vöxnum
kjarri og skógviði að fljótsbakkanum.
Bærinn var, háreistari en hún átti að
venjast, fleiri timburstafnar fram á
hlaðið en hún háfði annarsstaðar séð.
Gömul vindmylla spöíltorn sunnar á
túninu. Henni varð starsýnt á myllu-
hjólið.
Fyrir dyrum úti stóö kona, hávaxin,
eilítið lotin í herðum, andlitið stórt og
bjart, hárið alhvítt i miklum fléttu-
sveig umhverfis höfuðið. Hjá konunni
stóð unglingspiltur, í bæjardyrunum
sáust einhver.iir á gæium. Telpan á
ellefta ári roðnaði niður á háls af
feimni við piltinn; hann var svo lag-
legur. Hún hikaði við að fara af
baki og heilsa þessu ókunna fólki,
hvemig átti hún að heilsa konunni?
Með kossi eða handabandi? Hún hélt

PRENTMYNDASTOFAN
LITROF
4M ♦ kaV*-* iis »;»i ■ 111 * f*
• Íí-iV.
Yeghúsastíg 9
Sími 1-71-95.
■•MHÍlMmMhÍMtMlrttÉÍHtfÍ nanHúiana'M

■■■■■•■■■■i
■MMHMMBHMtai
JÓLABLAÐ ÞJÓÐVILJANS — {33