Þjóðviljinn - 24.12.1961, Blaðsíða 35

ur. En svo kom annar með fjarlægðar-
ljómann yfir sér, líkt og kóngssonur
úr fjarlægu ríki. Hann sá og sigraði,
Forlögin hafa manneskjuna margvís-
lega að leiksoppi. Mér er nú fyrir öllu
að mega treysta þeim, sem mér eru
nákomnastir, helzt öllum, sem ég hef
í kringum mig. Til þeirra sárabóta
finnst mér ég hafa unnið. Treysta ...“
Hún sneri sér að telpunni.
•„Vel get ég tekið við reitunum þín-
«m og gert að öðru leyti að þínum
vilja. En hverju sem fram vindur
verðurðu mér sem dóttir, Una litla
örnólfsdóttir, því er mér efst í hug að
mitt skuli vera þitt, engu síður en þér,
sem býður fram að þitt skuli vera mitt.
Og hver veit.... ?“
★
Eagnar kallaði bróður sinn máttar-
stólpa jarðarinnar, kvað hann ánetjað-
an henni og þegar á unga aldri þrúg-
aðan af áhyggjum þess, sem allt sitt
ó undir sól og regni. Sjálfur kvaðst
hann vera hinn glaði og ljúfi sonur 7
himinsins, regn í dag sól á morgun,
eða sól í dag regn á moi’gun hverju
skipti það hann.
Faðir Ásbi’æðx’a hafði dáið í fi’am-
andi landi, ef hann var þá dáinn?
Það grúfði: dtmm dul-'yfir örlöguriv'
hans-og hánn var ekki nefndurm inafn.
af konu og sonum, en smám saman
fékk ' telpan • þó vitneskju um eitt og
annáð. íJóhahiiés RagnarsSon var fangt
að kóminh. ráðinn srhfður ’að baéjár-
byggih’gunni í Ási.1 Sölvi, fáðir In'giríð-
ar reisti bæinn, nafn hans var skorið
á þverbrík yfir bæjardyrunum. Menn
sögðu Jóhannes hi’eppa betri smíðalaun
en kirkjusmiðui’inn á Rein hafði áskil-
ið sér, hann fékk kóngsdótturina og
ríkið allt. Samt festi hann ekki yndi í
Ási, hann hneigðist ekki að búskap,
heldur smíðum og þó'einkum tréskurði.
Dag einn fór hann að heiman til náms-
dvalar að sögn, leið hans lá út í heim
og hann kom aldi’ci aftui’. Ingiríður sat
að búi með börn sín þrjú, fyrir löngu
var hún talin ekkja. Það var virðing-
arhreimur, þegar nafn hennar var
’ nefnt, ekkjunpar í Ási.
Ragnar vai’ð Unu hinn skemmtileg-
asti félagi, glaður og síreiðubúinn til
leiks og spáugs. Sölvi fámáll en nota-
legur og nærfærinn, hann vakti traust,
en til Ragnars sótti hún, því að þar
var gleðin og gamanmálin, sem hann
var. Una var vart meira en þrettán
vetra þegar Ingiríður sagði áminnandi
við Ragnar: „Vei’tu ekki með þetta
kossaflens við stúlkuna."
„Hún er lifla kærastan mín,“ sagði
Ragnar.
Hann varð stöðugt eirðarlausari og
óstöðugi’i við vinnu, vildi fara að heim-
an og sjá sig um, til Reykjavíkur fyrst,
helzt lengra.
„Þú verður að læra eitthvað,“ sagði
móðir hans. En Ragnar hafði ekki
mikinn hug á námi. „Þú verður að
haía eitthvert mai’kmið," sagði móður
hans.
„Það er nóg mai’kmið að vilja njóta
lífsins, maður lifir ekki nema einu
sinni. Þú getur lofað mér að fara og
fljúga hvert sem ég vil, þú hefur Sölva,
hann er Ásbóndinn. Kannski fer ég til
Ameríku og græði mikið fé, svo kem
ég aftur og vitja unnustu minnar. rós-
arinnar fögru á bakka jökulfljótsins."
„Ég harðbanna þér að setja grillur
f kollinn á stúlkubarninu," sagðí Ingi-
ríður þungbúin. Hún hugsaði margt um
Ragnar, á bei’nskuái’unum hafði hann
veríð augasteinninn hennar, fallesur
og glaðvær drengur, uppkominn pilt-
ur var hann henni áhyggjuefni. „Hann
er stefnulaus og síngjarn, en háska-
lega aðlaðandi“
Þessi orð lét hún falla við Unu. Hún
boðaði sóknarprestinn á sinn fund. sjálf
átti hún erfitt uirr ferðalög, þjáðist af
gigt og stirðleika í mjöðm, sem stöðugt
ágerðist.
Presturinn tók Ragnar á heimili sitt
og kenndi honum meiri hluta vetrar, á
hausti komanda skyldi hann fara suð-
ur til náms. Samvinnuskólinn varð fyr-
ir valinu.
„Það er stutt leið að ákveðnu marki,’1
sagði prestui’.
Um vorið vai’ Una fermd á sólbjört-
um hvítasunnudegi. Hún var í blóm-
saumuðum kirtli með skautafald á
höfði, bezt búin af fermingartelpunum.
Oi’ð var á gert hvað hún væri þroskuð
og fríð.
„Þú hefur sóma af fósturdótturinni,
Ingiríður mín,“ sagði konan, sem Ingi-
í’íður hafði féngið til að skauta Unu,
hún átti svo bágt með að standa við
það sjálf. „Þú hefur stói’vel til henn-
ar gert, en svo ei’tu nú líkast til að
koma þér upp tengdadóttur. Láttu það
verða Ásbóndann, sem hreppir hana.“
„Guð ræður,“ sagði Ingii’íður.
„En þú hefur nú hönd í bagga með
himnaföðurnum, ef ég þekki þig rétt,“
sagði konan brosleit.
Unu ux’ðu þessi orðaskipti minnis-
stæð. ° 0°' i n
— -+r — Ragnari var bersýnilega
kóttiið ’@ð heiman þetta sumar £ ýmis
fei’ðalög og til dvalar. Að hausti skyldi
hann hefja nám.
tlna og Sölvi voru nú meira saman
en áðúr,' smám saman færðist heimil-
isforstaðan yfir á þau. Ingii’íður stóð
að baki' með reynsluna og ráðin, en
vai’ð meira og meira þjökuð af gigt og
böguð til vinnu. Hún hafði ekki rnikla
trú á að hún sækti láekningu suður, en
ti.1 þess að geta ekki sakað sig um að
hafa látið neins ófx’eistað, er til lin-
unar mætti verða á sjúkdómsböli
hennar, réðst hún til suðurfei’ðar með
Ragnari. Hún var fram á miðjan vet-
ur syðra, en kom heim litlu bættari
og sýnu þungbúnari en fyrr.
Dag einn tók hún Unu á eintal.
„Nú hef ég fengið fullar sönnur fyr-
ir því að ég er ekkja og mér vei-ður
léttara að hugsa til Jóhannesar liðins
en líf-s. Hann brást mér og börnunum
og elti sínar eigin kvikulu óskii’. Allt
að einu er Ragnar, en Sölvi er bjargið,
sem stöðugt stendur. Vonandi ertu nú
oi’ðin nógu þroskuð til að sjá manna-
muninn, Una mín, og velja þér hið
beti’a hlutskiptið."
„Ragnar segir að ég sé unnustan
hans, hann hefur skrifað mér ástar-
bréf,“ sagði Una og heitum roða sló
á vanga hennar.
„Guð forði þér frá þvfh'ku kviksyndi,
barn. Hafi hann unnið þér heit hefur
hann það að engu, svo mikið hef ég
séð í vetur þó að ég hafi ekkert átt
að, sjá. Ragnar minn er lifandi eftir-
mynd föður síns, það hefur verið mér
áhyggjuefni síðustu árin, en ég ætla
ekki að segja meix'a um það, sá dáni
hefur sinn dóm með sér, þeim lifandi
stendur leiðin til þroska opin. Sölvi er
allur úr Ásættinni, hyggðu að kostum
hans, góðin mín. í sumar verðui’ðu
sextán ára, en hefur þroska átján ára
stúlku. Þér er vel fært að hugsa til
giftingar og mannsefnið er ekki langt
undan. Þú ferð nærri um við hvei’n
é<? á og hvað ég tel þér til mestrar
gæfu og Ási til sannrar farsældar."
„fiegðu ekki þetta, fóstra mín, mér
finnst ég-veraibarn”ehnþa,“l-'Sðgði tJbáf'
en henni varð tíðhugsað ura þetta sam-
tal og fræið, sém Ingiríður hafði sáð
í huea hennar byrjaði að skjóta fi;jó-
öngum. Húri virti SÖlva oft fyrir sér í
laumi og roðnaði, ef hann snei’ti hana
þó óviljandi væri. Hún fór nærri um
huga hans, það kitlaði sjálfsálit henn-
ar og hún gat ekki látið ógert að gefa
hoTWTn undir'fótinn, en þó með tví-
ræðinni ;—■/ haltu mér, slepptu. mér,
Hún tók ekki ýkja nærri sér, þó að
s- í.-.jyt- ..3 -
Við þökkum viðskiptamönnum okkar nær og fjær
íyrir viðskiptin á yfirstandandi ári.
Gleðileg jól! Farsœlt komandi ár!
Kaupfélag Hvammsfjarðar
BÚÐARDAL.
•ss' •>**
KAUPFÉLAG
AUSTUR-SKAGFIRÐINGA
HOFSÓSI
óskar öllum viðskiptavinum sínum
gleðilegra jóla.
ÞAKKAR VIÐSKIPTIN Á LÍÐANDI ÁRI.
Kaupfélag Austur-Skagfirðinga
KAUPFÉLAG BORGARFJARÐAR
BORGARFIRÐI EYSTRA
óskar öllum viðskiptamönnum sínum gleðilegra jóla
og farsældar á komandi ári.
Þökkum viðskipti og gott samstarf á árinu sem nú
er að kveöja.
KAUPFÉLAG BORGARFJARÐAR
Gleðileg jól!
Farsœlt komandi ár!
Þökkum viðskiþtín5; áf<liðna áririiiV
’=; •.:ar:v:>.- lt
Kaupfélag Suðurnesja
Keflavík — Grindavík
1ÖLAÐLAÐ ÞJÓÐVILJANS — (3f-