Þjóðviljinn - 24.12.1965, Blaðsíða 24

ILLKYNJAÐUR DRAUGUR
þann sið að koma og spangóla
undir glugganum hjá James.
þegar sá síðarnefndi þurfti að
vinna. James var vanur að
sinna hvuta ekki eins lengi og
hann taldi sér fært, en þegar
ýlfrið keyrði úr hófi fram,
þaut hann vanalega út í glugga
og sá þá kvikindið standa á
afturfótunum fullt eftirvænt-
ipgar með stein í munni. Snati
var að viðbættum öðrum
greindarskorti haldinn þeirri á-
stHðu að sækja steina, og á
fyrsta degi hafði James af
misskilinni . góðvild hent ein-
um fyrir hann. James hafði
ekki hent fleiri steinum upp
írá því, heldur öllu því, sem
hendi var næst í vinnustofunni,
og garðurinn var þakinn furðu-
legustu hlutum, allt frá eld-
spýtnastokkum upp í gipsmynd
af Jósef hinum unga á flótta
undan konu Pótifars. Og enn
ýlfraði Snati — bjartsýnis-
hundur fram í rauðan dauð-
ann.
James var önugur og snúinn,
og ýlfrið í Snata hafði svipuð
áhrif á hann og krafsið á
hurðina hlýtur að hafa haft á
Lester Gage. Hljóðlaust. líkt
og hlébarði, leið hann að skrif-
borðinu, tók úr skúffunni
gamla postulínsdollu og lædd-
ist að glugganum.
Sem hann nú Iæddist að
glugganum, heyrðist rödd segja
fyrir utan:
— Farðu, hvuti, farðu hvuti!
og á eftir fór hundgá. sem ber-
sýnilega átti upptök sfn í bark-
anum á Snata. Snati var af
blönduðum kynþætti, en átti
kolabít einhversstaðar í ætt-
inni. I þá ættina sór hann
sig nú.
James gægðist út. Á hlaðinu
stóð bláklædd stúlka. Hún hélt
í örmum sér litlu hundkríli og
reyndi að ver'jast árásum þorp-
arans Snata. Snati hafði numið
þar staðar í greindarþróuninni,
þegar hann hélt, að sköpunar-
verkið allt væri gert til þess
að hann gæti étið. Kjötbiti,
bein eða stígvél .— allt var
þetta éitt og hið sama fyrir
Snata. Þarna var það og því
átti að éta það. Hann hafði
meira að segja gert til þess
vasklega tilraun að éta Jósef
á flótta undan frú Pótífar, og
það var bersýnilegt, að hann
taldi hundkrílið í örmum
stúlkunnar ekkert annað en
góðan aukabita fram að mat.
— Snati! þrumaði James.
Snati leit kurteislega um öxl
með augum, sem Ijómuðu af
húsbóndahollustu, dinglaði róf-
unni og hélt áfram að hrella
hinn hundinn eins og ekkert
hefði í skorizt.
— Ó, hjálpið mér, hrópaði
stúlkan. Þessi stóri, grimmi
hundur er að hræða aumingj-
ans litla Tótó minn.
Það fer ekki alltaf saman, að
bókmenntamenn séu fram-
kvæmdamenn, en reynslan
hafði þrautþjálfað James í að
umgangast Snata. Augnabliki
síðar var Snati horfinn fýrir
horn, eftir að hafa fengið gips-
myndina af Jósef í rifbeinið,
James var þotinn út um glugg-
ann og stóð nú augliti til aug-
litis við stúlkuna.
Hún var alveg óvenjulega
fögur og yndisleg þar sem hún
stóð undir róstrunnanum og
blærinn lék um gullinn lokk,
sem hafði villzt undan litla,
sæta hattinum hennar. Augun
voru djúp og blá, og roða sló
á andlitið. Reyndar var óþarfi
að spandera þessu öllu á Jam-
es. Hann var á móti kvenfólki,
sérstaklega ungum, tágrönnum
og yndislegum stúlkum.
t— , Vilduð þér hitta ein-
hvern? spurði hann stífur.
— Mig langaði bara að sjá
húsið, svaraði stúlkan, ef það
er ekki of mikið fyrir því haft.
Mig langar SVO að sjá her-
bergið þar sem ungfrú Pinck-
ney skrifaði bækurnar sínar.
Það er hérna sem Leila J.
Pinckney bjó, er það ekki?
— Jú, ég er frændi hennar.
Ég heiti James Rodman.
— Ég heiti Rósa Maynard.
James vísaði veginn inn 1
húsið og hún hrópaði upp yf-
ir sig af fögnuði, þegar inn i
herbergið kom.
— Ó, hvað þetta er yndislegt,
sagði hún. Svo þetta var
vinnuherbergið hennar?
— Já.
— Það hlyti að vera dásam-
legt fyrir yður að hugsa í
svona herbergi, ef þér væruð
rithöfundur líka.
James hafði að vísu ekki
mikið álit á bókmenntasmekk
kvenfólksins, en eigi að síður
brá honum illilega,
— Ég er rithöfundur, sagði
hann kuldalega, ég skrifa
leynilögreglusögur.
— Vafalaust viljið þér álíka
bókmenntir og hún frænka
mín framleiddi.
— Ó, ég ELSKA sögurnar
hennar hrópaði stúlkan og
spennti greipar í hrifningu.
Gerið þér það ekki líka?
— Nei, ekki get ég nú sagt
það.
— Hvað þá?
— Þær eru eins og epla-
mauk, sagði James þungur,
bara væmið og yfirspennt vol-
æðisþrugl, sem ekkert á skylt
við raunverulegt líf.
Stúlkan starði á hann.
— Nú, það er einmitt það,
sem er svo dásamlegt við þær,
þær eru svo sannar! Þér finnst
að þetta gæti allt saman skeð!
Ég skil ekki hvað þér eigið
við.
Þau gengu nú eftir garðin-
um. James opnaði fyrir henni
hliðið og hún gekk út á göt-
una.
— Svo eitthvað sé nefnt,
sagði James, neita ég að trúa
því, að á undan giftingu ungs
fólks fari óhjákvæmilega ein-
hver stóratburður, sem bæði
eigi hlut að.
— Eruð þér að hugsa um
SJÓMENN, Styðjið samvinnuhreyfinguna í baráttu hennar fyrir bættum lífskjörum almennings. B
VERKAMENN, LAUNÞEGAR! Verzlið við samvinnufélögin. Gangið í samvinnufélögin. Di
Gleðileg jól og farsælt nýtt ár, Þökkum viðskiptin á liðna árinu.
Kaupfélag Suöurnesja Keflavík.
24 - JÓLABLAÐ