Þjóðviljinn - 24.12.1965, Blaðsíða 102

Blaðað í kvæðaskrá
Framhald aí 101 síðu
Allnóg eru þat efnin til,
að ég gjön á rlíku tkiL,
hvörsu að góð mét gekk i vil
gœfan í fyrsta sinni;
móðirm góð er mpíkusl barnkind sinm
Eina móður ég átta mér,
sem aðrir menn i heimi hér,
sú vat vilur og vel að sér
víf í breytni sinni;
móðirin góð er 'mjúkust barnkind sinni.
Meðan ég var hið minnsta ;óð
og myndaðist saman í hold og blóð,
hagut minn þá í hcettu stóð
og helzt þó í fœðing minni;
móðirin góð er mjúkust barnkind sinni.
Bar hún mig fyrir brjóstt sér,
því brennandi elsku hafði á mér,
söguna þá hún sannaði hér,
sem ég í kvceði innt,
að móðirin góð er mjúkust barnkind sinni.
Hún mig fceddi af harmi þreytt,
hjálp gat ég mér öngva veitt,
leið hún þá með mér Ijúft og leitt
af laginni kvendygð sinni;
móðirin góð er mjúkust barnkind sinni.
Veik var ég fœdd og vescelleg,
vafði hún strax reifum mig,
koss mér veitti, klapp og stig,
i kjöltu mig geymdi sinni;
móðirin góð er mjúkust barnkind sinni
Þegar ég lítil og leiðind var
og límanum ekki skeytti par,
þolinmóðlega hún þetla bar
og þyrmdi oft bernsku minni;
móðirin góð er mjúkust barnkind sinni.
Þegat ég kaun og krenki fékk,
kvein mitt henni til hjartans gekk,
hennar hjúkun holl og þekk
hcegði oft ánauð minni;
móðirin góð er mjúkust barnkind sinni
eftir hann þyrfti að gera ræki-
legri skil en gert hefur verið
til þessa. Handritið er ritað af
Skúla syni Guðmundar árið
1688. Það er 1084 blaðsíður.
Þar eru t.d. dæmisögur Esóps
í ljóðum. Hér er fyrst „Dæmi-
sagan um hanann og perluna“:
Dygða nenning dauf er nú að líta,
holla kenning heimskir fyrirlíta.
Haninn fann í haug fyrir sér
hreina perlu og þanninn tér:
Þú kanrit ekki að þéna mér,
þig vil ég ekki nýta;
holla kenning heimskir fyrirlíta.
Trað hann hana í sorpið svart,
en sér upp tíndi annað margt,
ógeðlegt og öngvum þarft,
er hann vildi býta;
holla kenning heimskir fyrirlíta.
Hnossið ofan t hauginn gróf,
úr hontim þó draf og maðkinn skóf,
féll honum betur þetta þóf
þar en perlan hvíta;
holla kenning heimskir fyrirlíta.
Þetta dcemi þeim er gert,
sem þykir hið bezta einskis vert,
eðla menntir ei fá snert,
til annars meir sér flýta;
holla kenning heimskir fyrirlíta.
Vellysting þeim virðist ein
vera að sönnu perlan hrein,
en skynsemin sem skorpið bein,
skaðanum má það flýta;
holla kenning heimskir fyrirlíta.
Heimurinn stundar heimsku draf,
hann er í því sem farinn í kaf,
kcenn mun hann, sem kann sig af
krókum hans að slíta;
holla kenning heimskir fyrirlíta.
Vandi hún mig á vizku og mennt
og vildi hafa mér allt gott kennt,
fékk þvi öllu frá mér vent,
sem farga má ceru minni;
móðirin góð er miúkust barnkind sinni.
Nú tekur Grímur fram mik-
ið handrit með spennum og í
skinnbandi.
— Þetta er eitt af handrit-
102 — JÓLABLAÐ
unum með kvæðum síra Guð-
mundar Erlendssonar, JS, 232.
4to. Kvæðum síra Guðmundar
og handritum með kvæðum
— Er efni kvæðanna ekki
fjölbreytt?
— Jú, efnið er margvíslegt.
Enn sem komið er eru sálmar
og önnur andleg kvæði í
meirihluta í skránni.
— Finnst þér kveðskapurinn
ekki misjafn að gæðum?
— Jú, hann er það vissu-
lega, eins og sést af þessum
dæmum, sem við höfum tekið,
en kveðskapur þessara alda er
allt of lítið kunnur.
— Er mikið af ungum
kvæðahandritum í vörzlu
Landsbókasafns?
— Já, kvæðahandrit eru
alltaf að berast, og vonandi
heldur það áfram.
★
Hér lýkur spjalli okkar við
Grím um kvæðaskrána og von-
um við að lesendur séu ein-
hverju fróðari eftir en áður
um þennan þátt í starfseml
Landsbókasafns.