Þjóðviljinn - 22.12.1972, Side 23

.Jólablað l!>72 Þ.J6ÐVILJINN — SÍÐA 2 3
MANSÖNGUR
(Stándchen)
Hljótt i bæn minn bljúgi óður
berst í nótt til þín,
kom þú i mitt kyrra rjóður,
kom þú, ástin min!
Bærast lauf á háum hlyni
hægt i mjúkum þey,
mild er nótt i mánaskini,
mær, þig sakar ei.
Næturgalinn ljóðar lengi,
ljúfsárt biður þig:
heyr á bliða bænarstrengi
beðið fyrir mig!
Hann veit þrár sem barminn bæra,
brjóstsins tungumál,
og þeir silfurhreimar hræra
hverja næma sál.
Lát þá djúpt þinn huga hræra,
hjarta snerta þitt!
Ást min heit þig kallar, kæra!
Kom þú, yndið mitt!
Kom, yndið mitt!
(Rellstab)
ÁNING
(Aufenthalt)
Dynelfur ströng, dunandi mörk,
hamraborg há, þar hvild ég á!
Eins og hver fjótsaldan falla má,
falla mér tárin án afláts af brá,
falla mér tárin, án afláts tárin af brá,
falla mér tárin án afláts af brá.
Efst bylgjar laufkrónur loftsærin'n tær,
þvi likt, án afláts mitt hjarta slær.
Og eins og hamarsins eldforn borg,
eilif hún varir, varir min sorg,
eilif hún varir, eilif varir min sorg,
eilif hún varir, varir min sorg.
Dynelfur ströng, dunandi mörk,
hamraborg há, þar hvild ég á,
dynelfur ströng, dunandi mörk,
harmaborg há,
dynelfur ströng,
harmaborg há, þar hvild ég á!
(Rellstab)
í FJARLÆGÐ
(Inder Ferne)
Vei hinum flýjandi, vagn sinn burt knýjandi,
heimkynnin hatandi, hollvinum glatandi,
eirðarlaust sveimandi, átthögum gleymandi:
ólán sitt eltir hann, einmani svelturhann,
einmani sveltur hann!
Þrá hjartans titrandi, tárperlur glitrandi,
heimþráin klakandi, heimfús og vakandi,
ólga i barminum, ómar af harminum,
kvöldstjarnan bliknandi, kveðjandi, viknandi,
kveðjandi, viknandi!
Ómþýði andblærinn, örlandi strandsærinn,
árgeislinn blikandi, endalaust kvikandi:
ykkur, sem þrái ég, ást mina tjái ég!
Vei hinum flýjandi, vagn sinn burt knýjandi,
vagn sinn burt knýjandi!
VORÞRÁ
(Frúhlingssehnsucht)
Vorþeyr, hve blíður bragur þinn er,
blómanna ilm þú dregur að þér!
Svo gælinn og ferskur þú andar mig á!
Þvi örvast mitt hjarta, fer tiðar að slá?
og langar burt með þér, um lofthvelin blá!
En hvert, en hvert?

Lækur, sem kveður lausnarstef þín,
langt nið’rum dali silfur þitt skin,
Þin hrönn þangar flýtir sér hlakkandi, létt!
með himin i fanginu, speglandi slétt.
Er þar ekki takmarkið, þrá minni sett,
já þar, já þar?
Ársól, með varmans iðandi gull,
ung, og með nýjar vonir manns full!
mig blessar þín sæla og blikandi mynd!
sem brosir i himinsins djúptæru lind,
og töfrar mín augu, af tárum nær blind!
Hvi tár, hví tár?
Skartandi grænu, skógar og fjöll!
skinandi, glitruð urtanna mjöll!
mót brúði vors ljóss, hve allt breiða sig má,
og brumið og kimið, sig opnað þau fá,
hve veitast þá óskir, ei vöntun er þá!
En þú, en þú?
Eirðarlaus þráin! Ástarleit sár,
endalaust kvörtun, þjáning og tár?
Vist finn ég, hve svellandi ástriðan er!
Hver ann mér og hjartanu fullnægju ber?
Ein þú getur vakið vorið i mér!
ein þú! ein þú!
(Rellstab)
DÚFUBRÉFIÐ
(Die Taubenpost)
Ein bréfdúfa þjónar mér, traust og trú,
af tryggð, sem er ávallt ný.
Hún flýgur örskjót allt i mark,
og aldrei framhjá þvi.
i ótal njósnarflug hún fer,
að fregna, hugul og skýr,
hún þýtur sina þekktu leið
þangað, sem Hlin min býr.
Hún grennslast með leynd um Hlinar hag,
og hvernig á svipinn hún er,
og kankvis henni kveðju ber,
og kveðju flytur svo mér.
Og bréf á milli ei framar fer,
hún flýgur með tár min heit:
öruggt, hún skilar öllum þeim
af ást, sem trúnað veit!
Um dag sem nótt, i draumi og önn,
dugir hún, fjær og nær:
megi hún fljúga, fljúga nóg,
fagnandi hjartað slær!
Hún finnur aldrei þverra þrótt,
hún þekkir enga styggð,
hún þarf ei dekur, þarf ei laun,
hún þjónar mér af dyggð,
Og dúfuna tryggu ber ég við barm,
hún blessar mér hjarta mins önn,
þvi hún, sú dúfa, heitir Þrá,
svo hraðfleyg, trygg og sönn!
(Rellstab)
(Scidl)