Þjóðviljinn - 28.01.1984, Blaðsíða 11

Helgin 28. - 29. janúar 1984 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 11
Bróðurkveðj a
En hvað allt er annars kyrrt og hljótt
á stundum þeim er eigi verður neitað.
Þú hvarfst á brautu bróðir, alltof fljótt;
til þín hefur hugur minn nú leitað.
Það er þó eitt í minningunum mínum
sem mér er efst í huga þessa daga:
atorkan sem var í verkum þínum.
Þannig var hún öll þín ævisaga.
*
Þú sýndir þetta sjálfur, kæri bróðir,
samhjálpin var fremst í þinni för;
ef um bratta vegir voru ei góðir
birtist ávallt lítið bros á vör.
Nú er gott að hvílast - halda heim,
hverfa frá því stríði sem þú háðir;
leggðu leið að litla bænum þeim,
hvar ljúfa minning áttum saman báðir.
Þökk sé þér.
Valgeir Backman.
hnefana. Hann átti svo miklu ólok-
ið. Fársjúkur hélt hann áfram að
koma upp húsum yfir dæturnar.
Hann sagðist ekki mega vera að
deyja fyrr en því væri lokið. Og það
tókst. Hjálpsemi hans var slík að ég
hygg að hann hafi aldrei látið neinn
bónleiðan frá sér fara. Hann hafði
sérstaka ánægju af því að gera upp
gömul hús. Torfan í Reykjavík ber
þess glöggt vitni. Hann sá um upp-
byggingu á þessum gömlu húsum í
miðbænum. Hús dætranna eru
einnig byggð upp úr gömlum hús-
um. Og hann hugði á ennþá stærri
verkefni.
Heimili þeirra á Sóleyjargötunni
er fallegt og fágað. Þar sem smekk-
ur þeirra beggja og snyrtimennska
er allsráðandi. Þar hefur alltaf ver-
ið gott að koma, þó nú verði tóm-
legra um híbýli að ganga. Halli var
allra hugljúfi og tilbúinn að leggja
öðrum lið. Hann hafði þá lífs-
skoðun að okkur bæri að styðja
hvert annað og hann fylgdi þeirri
lífsstefnu sinni eftir með lífi sínu og
starfi. Við Lilja Ingimars komum
til hans á sjúkrahúsið nokkru áður
en hann dó, það var daginn sem
fylgdum nafna hans til grafar, þá
urðum við enn vitni að
mannkostum hans. Hann hélt uppi
samræðum á sinn glaðværa hátt,
var uppi með allskyns fyrirætlanir
fyrir sig og aðra, þó við sæjum að
hverju stefndi, og hann eflaust best
sjálfur, var ekki minnst á það einu
orði, hann virtist utan við sína eigin
þjáningu. Hann var frammi í setu-
stofu í rúminu sínu, og við sátum
þar hjá honum. Þá kom sjúklingur,
eldri kona og settist á stól nærri
rúminu hans. Henni leið sjáanlega
ekki vel. Allt í einu í miðjum sam-
ræðum við okkur, lítur hann til
konunnar og segir: „Líður þér illa
vinan, á ég að halda í höndina á
þér?“ Þetta litla atvik sýndi einmitt
þá umhyggju, sem hann bar fyrir
öðrum og hvað honum var eðlilegt
að sýna öðrum alúð og kærleika.
Umhyggja fyrir fjölskyldunni
allri, konunni sinni, börnunum og
barnabörnum, aldraðri móður,
öllu samferðafólki á lífsleiðinni,
var hans lífsstíll.
Halli, hvað ég er þakklát fyrir að
hafa átt þig að vini, og konuna þína
hana Hönnu, börnin þín, sem eru
svo lík þér að allri gerð, að þú getur
vel við unað. Þó ég geti ekki oftar
narrað ykkur Hönnu með mér á
gömlu dansana og það verði ekki af
því að þið félagarnir komið öll til
mín í heimsókn upp á Skaga, eins
og ákveðið var, þar sem í vinahóp-
inn eru komin skörð, munum við
vinirnir sem eftir eru blessa minn-
ingu þína og ykkur nafnanna í
hvert skipti sem við eigum eftir að
hittast.
Mín fátæklegu orð mega sín lítið
gegn þeim harmi, sem kveðinn er
að fjölskyldunni, en hugur fylgir
máli og ég bið ykkur öllum bless-
unar og treysti því að kærleikurinn
vari að eilífu.
Bjarnfríður Leósdóttir
Fráfall Halldórs Backman þurfti
ekki að koma okkur á óvart, svo
heltekinn var hann banvænum
sjúkdómi undanfarið ár. Þó er það
samt svo að alltaf er haldið í vonina
um bata, einhvern frest. Því trúði
hann líka sjálfur í lengstu lög, enda
ekki að hans skapi að gefast upp.
Kynni okkar hófust fyrir nálega
20 árum er við hjónin keyptum af
honum íbúð í fjölbýlishúsi, sem
hann var með í byggingu. Þar
bjuggum við síðan báðar fjölskyld-
urnar undir sama þaki í fáein ár.
Þessi kynni urðu að ágætustu vin-
áttu, sem aldrei hefur borið skugga
á síðan.
Halldór var mikill bjartsýnis-
maður, léttur í lund og allra manna
skemmtilegastur í góðum hópi.
Þær voru ófáar ánægjustundirnar,
sem við áttum með honum og hans
elskulegu eiginkonu og reyndar oft
dýrmætum börnum þeirra.
Við látum öðrum eftir að rekja
ættir Halldórs, vekja athygli á lífs-
hlaupi hans, áhuga hans á fé-
lagsmálum og baráttu hans fyrir
rétti lítilmagnans. Áhugamálin
voru mörg og mikilvæg.
Kæra Jóhanna, þinn missir er
mikill, margs er að minnast og
margs er að sakna, en þú stendur
ekki eftir ein og yfirgefin, svo er
fyrir að þakka hjartkærum börn-
um, tengdabörnum og barnabörn-
um sem styðja þig og styrkja á erf-
iðum stundum. Við vottum ykkur
öllum af hjarta dýpstu samúð.
Svanhildur og Bolli A. Ólafsson.
Nú þegar við kveðjum góðan
fjölskylduvin, Halldór Backman,
streyma minningarnar fram í hug-
ann. Allt eru þetta minningar gleði
og skemmtilegheita. Við hverfum
tuttugu, þrjátíu ár aftur í tímann,
þegar við vorum litlar stelpur og
unglingsstúlkur á Akranesi. Við
systurnar áttum því láni að fagna
að foreldrar okkar byggðu hús að
Skagabraut 5 í félagi við hjónin Jó-
hönnu Arnmundsdóttur og Hall-
dór Backman. Sambúð fjölskyldu
okkar og fjölskyldunnar „fyrir
handan" eins og við kölluðum það
þá var einlæg og góð alla tíð. Það
var oft mikið um að vera á Skaga-
braut 5, þar sem allir voru þátttak-
endur bæði fullorðnir og börn. Oft
var farið í leiki innan húss og utan,
snjóhús voru byggð í garðinum þar
sem pabbarnir aðstoðuðu í bygg-
ingartækninni, þannig að úr urðu
hallir. Það var farið á skauta og
allir voru með: „sjáið þið karlana
og kerlingarnar á skautum" sögðu
hinir krakkarnir, en við vorum al-
sæl og allir léku sér. Það var farið í
ferðalög, ortar vísur, sungið og
sagðar sögur. Þar var Halli hrókur
alls fagnaðar. Hann gat alltaf kom-
ið öllum í létt skap með spaugsyrð-
um og glettni. Hann hafði einstak-
an hæfileika til að segja lifandi og
skemmtilega frá. Oft sagði hann
okkur sögur af strákunum, fé-
lögum sínum frá æskudögum. í frá-
sögnum sínum lék hann jafnan
með svipbrigðum og töktum þar
sem við átti og allir veltust um af
hlátri.
Halli hafði unun af að dansa og
fótafimur var hann. Þegar við syst-
urnar stigum fyrstu sporin á
dansgólfinu var takturinn ekki
alltaf upp á það besta og sporin
vildu ruglast örlítið en þegar Halli
var dansherrann svifum við á létt-
um tónum og fipaðist aldrei.
Jólaundirbúningurinn og jólin á
Skagabrautinni hafa yfir sér sér-
stakan ljóma, alltaf var verið að
búa til eitthvað spennandi og
skemmtilegt. Það var smíðað,
saumað og útbúnar jólagjafir.
Halli hafði óþrjótandi hugmynda-
flug. Pakkarnir frá krökkunum
„fyrir handan" voru al-
skemmtilegastir. Það var öruggt að
þeir voru heimatilbúnir og bráð-
fyndnir. Mikið var oft hlegið. Á
jóladag dönsuðum við í kringum
jólatréð, fórum í leiki og
skemmtum okkur. í nær fjörtíu ár
hefur þessi siður haldist og alltaf
stækkar hópurinn því við bætast
barnabörn í báðum fjölskyldum.
Börnin okkar hændust að Halla,
hann var vinurinn eða töfrakallinn,
enda alltaf tilbúinn með smá sprell
eða vingjarnlegt orð.
Já, honum Halla var margt til
lista lagt, hann gat breytt leiðinlegu
boði í skemmtilegt samkvæmi.
Hann gat breytt daufum dansleik í
(funandi fjör og það kom okkur
ekkert á óvart að gamlir hjallar
urðu að glæsilegum vistarverum í
höndum hans. Var þar ekki ein-
ungis handlagni og verksvit heldur
og útsjónarsemi, áræðni og hug-
myndaauðgi.
Eftir að við fluttum suður og
lengra varð á milli heimila okkar:
urðu samverustundirnar færri en
dýrmætari. Það var alltaf dálítil há-
tíð þegar Hanna og Halli komu í
heimsókn, þá leið tíminn hratt og
margt bar á góma.
Þessi fáu minningarbrot frá
bernsku og æskudögum eru skrifuð
með þakklæti til Halla fyrir allar
ógleymanlegu samverustundirnar.
Þessi skemmtilegi ljúfi vinur hefur
spunnið marga litríka þræði í
hjörtu okkar systranna, sem við
geymum í minningunni.
Elsku Hanna, Addi, Inga,
Ernst, Edda og fjölskyldur, við og
fjölskyldur okkar vottum ykkur
innilega samúð.
Gillý og Hrafnhildur.
Kveðja
frá Torfusamtökunum
Á mánudag verður til moldar
borinn Halldór Sigurður Backman
byggingarmeistari.
Torfusamtökin eiga Halldóri
mikið að þakka velgengni við upp-
byggingu húsa á Bernhöftstorfu til
þessa.
Samstarfs Halldórs Sigurðar og
Torfusamtakanna hófst strax þegar
Torfusamtökin yfirtóku hús á
Bernhöftstorfu og stóð þar til Hall-
dór kenndi þess sjúkdóms, sem að
lokum leiddi hann yfir móðuna
miklu.
Vor og sumar 1980 var Halldór
byggingarmeistari að endurbótum
„Landlæknishússins" að Amt-
mannsstíg 1 og aftur ári síðar að
„Bernhöftshúsi", Bankastræti 2.
Þessi hús setja mikinn svip á miðbæ
Reykjavíkur og fáir eru þeir Reyk-
víkingar sem ekki hafa gengið um
þeirra dyr á þeim stutta tíma sem
liðinn er síðan þau voru tekin í
notkun á ný.
Endurbyggingarstarfið var á
stundum unnið við erfiðar kring-
umstæður. Bæði gekk oft ekki
þrautalaust að samræma sjónarmið
aðila og samspil verndunar og nýt-
ingar. Hitt var einnig, að oftast var
þröngt í búi með fjármögnun
verksins.
Erfitt er að hugsa sér nokkurn
mann jafn þolinmóðan og jafn-
lyndan í samvinnu og Halldór var á
þessum árum. Létt lund hans var
Framhald á bls. 22