Þjóðviljinn - 15.09.1989, Blaðsíða 22

Algjört
töfraland
Erla Þórarinsdóttir: Maður verður alltaf að treysta mynd. Mynd - Kristinn.
Erla Þórarinsdóttir: Ef hægt væri að mála
íkóna af landinu myndi ég gera það
Bibba (Edda Björgvinsdóttir).
Davíð Þorsteinsson sýnir nú um þrjátíu Ijósmyndir á Mokkakaffi við
Skólavörðustíg. Myndirnar eru úr borgarlandslagi og flestar teknar á
síðastliðnum fjórum árum í gamla bænum í Reykjavík og nokkrar á
ferðalögum í Skotlandi og Frakklandi.
- Ég held að það skipti
engu máli hvar maður vinnur
ef maður þrífst og hefur
eitthvað að takast á við. Hér á
landi er viðfangsefnið svo
stórt. Bæði er minn uppruni
hér og eins er listasagan svo
stutt. Svo margt sem aldrei
hefur verið hreyft við, segir
Erla Þórarinsdóttir, sem á
morgun opnar málverkasýn-
ingu í Austursal Kjarvals-
staða. Erla lauk prófi frá
Konstfackskolan í Stokkhólmi
1981 og hefur starfað sem
myndlistarmaður síðan, fyrst í
Stokkhólmi, síðan ár í New
York og hér á landi frá árinu
1985.
- Ég hafði búið meira og
minna erlendis alveg frá því ég
var tíu ára, segir hún, - og allt í
einu var orðið mikilvægt að koma
og vinna hér, bæði til þess að
finna mínar rætur og eins landsins
vegna. Landið er það sem íslend-
ingar eiga sameiginlegt og þegar
ég er í burtu held ég að það sé
frekar landið sjálft, náttúran og
töfrar ljóss og skugga sem maður
saknar og kallar mann til sín en
fólkið eða mannlífið.
- ísland er algjört töfraland og
við erum í svo náinni snertingu
við það. Ég skynja það sem hluta
af mínu minni og alveg eins og ég
er hluti af því. Við erum öll með
okkar persónulegu minningar í
farteskinu en líka sameiginlegt
minni, minningar um atburði í
sögu lands eða þjóðar, sem við
höfum ekki upplifað en eru engu
að síður hluti af okkur. Um leið
er landið svo ósnortið að hér sér
maður hvernig jörðin hefur
myndast. Öðrum þræði er þetta
eins og að vera aleinn einhvers
staðar úti í geimnum.
- Það sem ég mála tekur lit af
umhverfinu. I borgum er það
borgarlífið, sem er viðfangsefnið
en hér er það náttúran. Minn
vinnuhraði tekur líka breytingum
eftir umhverfinu, í New York
varð allt að gerast svo hratt, og
þessi hraði kom fram í myndun-
um, alveg eins og hér er allt svo
rólegt, náttúran er ekkert að flýta
sér og þar af leiðandi er ég ró-
legri, er lengur með viðfangsefn-
in, formin og litirnir verða allt
aðrir.
- Á þessari sýningu verð ég
bara með íslandsmyndir. Þegar
ég sýndi í Gallerí Borg 1986 var
ég að vinna úr myndefni frá New
York og var mikið að velta fyrir
mér hvort það væri rétt að vera að
sýna þær myndir hér á landi. Nú
er ég komin að þeirri niðurstöðu
að sýni maður á íslandi eigi mað-
ur að vera með íslenskar myndir.
Þetta eru myndir sem eiga upp-
tök sín hér á landi, í loftinu um-
hverfis landið og í minni þess og
þess vegna blandaði ég til dæmis
vikri, sandi og hinu og öðru af því
sem var til staðar í litinn.
- Ég er mikið að gera tilraunir
með liti núna, allskonar liti eða
tóna, jafnvel þessa Iiti sem við
sjáum ekki og eru eiginlega ekki
til. Eins eru það formin, það er
alltaf eitthvað á bak við þessi
form, sem manni eru eiginleg, og
þess vegna finnst mér nauðsyn-
Iegt að leita aftur í einfald-
leikann. Hreinu formin. Á þess-
um áratug hefur mikil endur-
skoðun verið í gangi, ekki bara í
listum heldur á öllum sviðum,
það er verið að vinna úr svo
mörgu sem fram var komið áður
og finna nýjar leiðir því gömlu
lögmálin gilda ekki lengur.
- Það er svo mikið af alls konar
áhrifum og straumum svo til þess
að fá einhverja heildarmynd
finnst mér nauðsynlegt að leita
aftur til einfaldleikans. Finna ein-
hverja byrjun sem ég get svo
haldið áfram út frá og til þess
nota ég formin. Við eigum bæði
form sem okkur eru persónuleg
og eins sameiginleg með öðrum.
Það virðist meðfætt hvernig við
tökum þeim, hvort okkur finnast
þau mjúk eða hörð, hlægileg eða
grimm. En ég er að leitast við að
líta á hlutinn eins og hann er í
sjálfu sér. Ekki góðan eða slæm-
an, svartan eða hvítan.
- Ef hægt væri að mála íkóna af
landinu myndi ég gera það.
Eitthvað í sama stíl og þeir eru
þessir gömlu, sundurkysstu íkón-
ar sem fólk fær einhvern kraft af
að snerta. Einhvers konar tákn
fyrir þessa miklu trúarþörf sem er
í manneskjunni, ekki þörf fyrir
einhvern ákveðinn guð heldur
bara trúna í sjálfu sér. Einhvers
konar trú er nauðsynleg, jafnvel
bara eitthvað eins einfalt og trúin
á málverkið áður en það er mál-
að. Maður verður alltaf að
treysta mynd. Treysta því að hún
sé til áður en hún er sett á strig-
ann.
LG
Brávallagatan
-Arnarnesið
Gríniðjan tekur aítur upp sýn-
ingar á gamanleiknum Brávalla-
gatan - Arnarnesið nú um helg-
ina og verða sýningar í íslensku
óperunni. Bibba og Halldór
verða á fjölunum í kvöld og ann-
að kvöld, en sýningafjöldi mun
verða eitthvað takmarkaður.
Gríniðjan býður starfshópum,
félagasamtökum og stórfjöl-.
skyldum afslátt á leikinn, og Öp-
erukjallarinn og Við Tjörnina
bjóða Brávallagötugestum sér-
stakt afsláttarverð.
Erró sýnir
Opnar sýningu á
Kjarvalsstöðum á
morgun
Erró, einn þekktasti mynd-
listarmaður íslenskur fyrr og nú,
opnar á morgun sýningu á verk-
um frá undanförnum fjórum
árum í Vestursal Kjarvalsstaða.
Sýningin er tvískipt, annars vegar
litlar myndir unnar með lakki,
hins vegar stærri myndir unnar í
olíu.
Erró fæddist í Ólafsvík 1932 og
ólst upp á Kirkjubæjarklaustri.
Myndlistarnám stundaði hann í
Reykjavík, Osló og á Ítalíu.
Hann fluttist til Parísar árið 1958,
hefur verið meira og minna bú-
settur þar síðan og er, sem kunn-
ugt er, fyrir löngu orðinn þekkt
stærð í jafnt frönskum sem al-
þjóðlegum listaheimi. LG
Erró við litlu myndirnar á Kjar-
valsstöðum.
Mynd - Kristinn.
22 SÍÐA - NÝTT HELGARBLAÐ 6
Föstudagur 15. september 1989