Dagblaðið Vísir - DV - 16.03.1996, Side 29

LAUGARDAGUR 16. MARS 1996
37
Árásin á Ingunni hafði gríðarleg áhrif á alla fjölskylduna. Inga Dís fylgdi Ingunni í þyrlunni á sjúkrahúsið og var hjá
henni allan tímann. Inga Dís fékk vinkonu sína til að sjá um Guðbjörgu og Ingólf meðan Ingunn var á sjúkrahúsinu.
DV-mynd GS
lífshættu." Á spítalanum tók hún
hægum en stöðugum framförum allt
þar til hún útskrifaðist af sjúkra-
húsinu fyrir rúmri viku síðan. Til
gamans má geta þess að í endurhæf-
ingunni var hún svo hvött áfram
með skammstöfuninni GÆS eða get,
ætla, skal.
Fljótlega eftir að Ingunn var kom-
in á barnadeildina ákvað Pétur að
fara aftur á sjóinn meðal annars til
að sýna dóttur sinni fram á að nú
væri henni farið að batna og þyrfti
hans ekki lengur með. „Hún var
búin að eiga í þessu í tuttugu daga
þegar ég sagði við hana að ég þyrfti
ekki að sitja lengur yfir henni og þá
lyftust brýrnar á henni,“ segir
hann.
Enn máttlítil
Ingunn er enn ekki búin að ná
fullum bata og fyrir utanaðkomandi
er greinilegt að hún er máttlítil og
fer að titra og skjálfa við minnstu
áreynslu eða geðshræringu. Pétur
segir að sem betur fer sé ljóst að
hún komi til með að geta séð um
sjálfa sig í framtíðinni en vill ekki
og þorir ekki spá fyrir um það hvort
hún nær fullkomnum bata. Hjónin
segja að persónuleiki Ingunnar hafi
breyst eftir árásina, hún sé nú
miklu örari og öðruvísi en hún hafi
verið áður. Það sé greinilegt að
árásin hafi haft mjög mikil áhrif á
hana.
í miðju viðtali þurftu mæðgurnar
að fara á fund með yfirsjúkraþjálf-
anum á sjúkrahúsinu til að ræða
það hvernig endurhæfingunni yrði
hagað. Fjölskyldan er búin að fá lán-
að þrekhjól og stilla því upp í stof-
unni til að Ingunn geti æft sig og
byggt upp þrekið aftur.
Of lítið þrek
Pétur segir að læknarnir vilji
senda Ingunni strax í skólann en
hann segist vera mótfallinn því.
Fólk sem hafi gengið gegnum svip-
aða lífsreynslu og hún mæli ekki
með því auk þess sem Ingunn hafi
alltof lítið þrek til að fara í skólann.
Þegar hún byrji í skólanum verði
hún að geta gengið á milli skóla og
heimilis og verið í skólanum þess á
milli. Það geti hún ekki í dag. Hann
segist vera ánægður ef hún getur
byrjað aftur í skólanum í haust.
Sofnaði
af þreytu
„Hún fer ekkert út núna. Hún var
sótt í afmæli á laugardeginum eftir
að hún var komin heim. Þá var hún
sótt klukkan átta og var komin
heim klukkan ellefu og var keyrð
hér á milli. Hún fór éinu sinni út til
að sitja úti í bíl hjá vinkonu sinni í
tvo eða þrjá tíma. Þegar mamma
hennar ætlaði að tala við hana eftir
að hún var komin inn þá var hún
sofnuð áður. Hún var alveg búin.
Það þarf að byggja hana mikið upp,“
segir Pétur.
- En kemur Ingunn til með að ná
sér að fullu?
„Það vitum við ekki. Hún má
ekki loka sig inni en það má ekki
leiða hana áfram. Hún verður að
stjórna framförunum sjálf og maður
verður að fljóta með í rólegheitum.
Við reynum frekar að standa á bak
við hana og taka á hlutunum þegar
þeir koma upp. Við höfum líka
reynt að vernda hana frá því að það
sé hjólað mikið í hana,“ segja hjón-
in.
Aðspurð um það hvernig henni
muni liða þegar hún hittir aftur
stelpurnar, sem réðust á hana, vilja
hjónin ekkert segja. Þau segjast lít-
ið hafa frétt af þessum stelpum en
viti þó til þess að þremur þeirra
hafi verið sleppt lausum á götuna
fljótlega eftir árásina en þeirri elstu
hafi verið haldið inni.
Hissa á
viðtali
Pétur gagnrýnir forseta bæjar-
stjórnar á Akranesi fyrir viðtal sem
birtist við hann í Tímanum í byrjun
febrúar. í því gagnrýndi forseti bæj-
arstjórnar að elstu stúlkunni væri
enn haldið fanginni þrátt fyrir að
málið teldist upplýst og sagði að
svona atvik gæti gerst hvar sem er
og hvenær sem er. Pétur telur að
forseti bæjarstjórnar megi hafa
þessa skoðun sem einstaklingur en
hann megi ekki tala svona sem for-
seti bæjarstjórnar og forystumaður
bæjarfélagsins. Inga Dís tekur und-
ir þetta. Þau segjast vera mjög hissa
yfir þessu viðtali.
Það er margt sem liggur foreldr-
um á hjarta eftir svona árás. Pétur
segist tO dæmis hafa hringt í lög-
regluna til að fá nánari fréttir af
árásinni morguninn sem hann fékk
fréttina fyrst og sér finnist skrýtið
að þá hafi „kerfiö" ekki verið búið
að frétta af málinu. Það hafi ekki
komist í gang fyrr en hann hafi far-
ið að grennslast fyrir um árásina.
Lögreglan hafi þá haft samband við
RLR og þá hafi hjólin farið að snú-
ast.
Vitlaust
staðsett
x
„Manni þykir skrýtið að sjúkra-
flutningar geti átt sér stað án þess
að lögreglan frétti af því,“ segir
hann og gagnrýnir staðsetningu lög-
reglustöðvarinnar á Akranesi.
Hann bendir á að hún sé í útjaðri
bæjarins og telur að lögreglumenn-
irnir geti ekki fylgst nógu vel með
því sem er að gerast inni i bænum,
auk þess sem lögreglan á Akranesi
sé í fjársvelti, eins og lögreglan um
allt land. Hann segist líka telja að
lögreglan sé dugleg við litlu málin,
eins og að sekta menn fyrir að vera
ekki með sætisólar spenntar, en
gleymi að sinna stóru málunum
nógu vel, til dæmis líkamsárásum.
Erfitt að
sætta sig við
Pétur er harðorður þegar rætt er
um árásina og eftirmál hennar og
hefur greinilega velt málunum mik-
ið fyrir sér.
„Það er einhver sem tekur heils-
una frá manni með valdi og það án
þess að hafa til þess nokkurt leyfí.
Það er vaðið yfir mann á skítugum
skónum, keyrt yfir og bakkað líka
til þess að maður liggi örugglega eft-
ir. Þetta er meðferð sem maður
sættir sig ekki við og á ekki að
þurfa að sætta sig við,“ segir hann.
Pétur og Inga Dís eru ósátt við að
Héraðsdómur Vesturlands hafi sent
Ingunni vitnakvaðningu og hunds-
að læknisvottorð um að Ingunn hafi
ekki heilsu til þess að hitta dómar-
ann. Þau segja að hún muni lítið eft-
ir atburðum þessa kvölds og geti lít-
ið um það sagt. Þau telja að vitna-
málið hafi verið sótt „af of mikill
áfergju", eins og Pétur tekur til orða
og telur að hún hafi bara verið köll-
uð fyrir „til að hvítþvo einhvern".
Ingunn neyddist þó til að fara og
hitta dómarann og gerði það í byrj-
un mars eða um sama leyti og vitna-
leiðslum lauk.
Skólinn bregst
Pétur er óánægður með viðbrögð
þjóðfélagsins við árásinni á Ingunni
og telur að skólayfirvöld á Akranesi
hafi ekki brugðist við á réttan hátt.
Hann segist halda að börnunum í
Brekkubæjarskóla, það er sá skóli
sem yngstu stúlkurnar tvær voru og
eru í, hafi verið sagt að láta eins og
ekkert hafi ískorist þegar von hafi
verið á yngstu stúlkunum tveimur,
sem gengu í skrokk á Ingunni, aftur
í skólann. Það finnst honum óviðun-
andi viðbrögð. Hann telur að með
viðbrögðum sínum hafi skólayfir-
völd sent skilaboð til barnanna um
að það sé í lagi að ganga I skrokk á
einhverjum og láta bara eins og
ekkert hafi ískorist á eftir.
Pétur vill að tekið sé á ofbeldi
unglinga í þjóðfélaginu, rætt verði
við börnin og þeim sýnt fram á
glæpinn og óréttlætið til að tryggja
að svona misþyrmingar endurtaki
sig ekki. Hann kveðst reiðubúinn að
ræða við börn og unglinga og lýsa
reynslu sinni og kynna þeirú skoð-
anir sínar í forvarnarskyni verði
eftir því leitað.
Fjölskyldan á Akranesi vill senda
þakklæti til starfsfólks Sjúkrahúss
Reykjavíkur í Fossvogi. Þá segjast
þau hafa notið ómetanlegrar aðstoð-
ar vinkonu Ingu Dísar, sem segja
má að hafi gengið hinum börnunum
tveimur í móður stað meðan þau
dvöldust hjá Ingunni fyrir sunnan,
og fjöldi annars fólks hafl sýnt þeim
hlýhug sinn og haft samband við
þau. Pétur og Inga Dís segja að enn
þann dag í dag hringi fólk í þau,
jafnvel að utan, til að ræða málið.
Greinilegt sé að árás fjórmenning-
anna á Ingunni hafi komið mjög illa
við fólk.
Ingunn lá á sjúkrahúsi í tæpar átta vikur og gat í fyrstu ekki talað. í byrjun
febrúar bað hún um skriffæri. Á fyrsta miðann sinn bað hún um saltflögur
og fékk þær að sjálfsögðu.
-GHS