Dagblaðið Vísir - DV - 10.08.1996, Qupperneq 29

28
LAUGARDAGUR 10. ÁGÚST 1996
JLlV LAUGARDAGUR 10. ÁGÚST 1996
37
Frjálsíþróttakapparnir Guflrún Arnardóttir og Jón Arnar Magnússon:
Af þeim íslendingum sem þátt
tóku í Ólympíuleikunum i Atlanta
vöktu Guðrún Arnardóttir og Jón
Arnar Magnússon mesta athygli.
Guðrún Arnardóttir keppti í 400
metra grindahlaupi og tvíbætti ís-
landsmetið. Hún átti annan besta
tímann í undanrásum og var ekki
langt frá þvi að komast úr milliriðli
í sjálft úrslitahlaupið.
Jón Amar bætti enn einu sinni ís-
landsmetið í tugþraut, nú um ein 26
stig. Hann náði 8274 stigum þrátt fyr-
ir að vera nokkuð frá sínu besta í
langstökki og kringlukasti. Jón hafh-
aði í 12. sæti af 40 keppendum sem
hófu keppni og sýndi þar með að
hann er i hópi fæmstu tugþrautar-
manna heims. Sérfræðingar i grein-
inni eru sammála um að þau eigi
bæði framtíðina fyrir sér og geti
stórbætt árangur sinn, fái þau tæki-
færi til þess. Bæði em þau á besta
aldri, Guðrún 25 ára og Jón Arnar
árinu eldri.
Hleypur áfram
Guðrún forðast að skipuleggja fer-
ilinn of langt fram í tímann. „Þó að
ég sé aðeins 25 ára gömul er of
snemmt fyrir mig að taka stefnuna á
Ólympíuleikana í Sydney árið 2000.
Ég vildi gjaman fara þangað ef ég
gæti en er ekki farin að skipuleggja
tímann svo langt. Ég er ákveðin í að
halda áfram að hlaupa. Það eru 3 ár
síðan ég einbeitti mér fyrst og fremst
að 400 metra grindahlaupinu, með
því markmiði að keppa í þeirri grein
í Atlanta," sagði Guðrún.
„í vetur gekk mér samt ekkert of
vel í þeirri grein og því var þetta
nokkurt taugastrið fyrir mig. Per-
sónulega finnst mér skemmtilegra
að æfa 100 metra grindahlaupið.
Þjálfarinn hvatti mig hins vegar til
þess aö einbeita mér að 400 metrun-
um, en hann lagði jafnframt mikla
áherslu á að það væri mín ákvörðun
hvora greinina ég veldi. Ég hugsa að
ég einbeiti mér áfram að 400 metrun-
um eftir að hafa náð þessum árangri.
Hins vegar á ég eftir að hlaupa 100
metra grindahlaupið áfram, eins og
ég gerði í vetur. Ég æfði það hlaup
ekkert í vetur, en setti samt íslands-
met. Ég var í ágætu formi og hef allt-
af mjög gaman af 100 metrunum.
Ætli ég haldi mig ekki áfram við
hlaupin og ég geri ekki ráð fyrir að
fara út í aðrar greinar. Ég er til
dæmis alveg vonlaus í köstum.
Tæknilega hliðin í köstum virðist
ekki vera í mér. Ég er einnig von-
laus í hástökkinu, er allt of þung í
það. Þaö kemur þvi varla til greina
fyrir mig að reyna til dæmis við sjö-
þrautina. Þó tæknilega hliðin hjá
mér í hlaupunum sé alveg þokkaleg
þá er ég fyrst og fremst kraftakerling
og fer hlaupin á kröftunum," sagði
Guðrún.
„Ég verð að viðurkenna það að
Ólympíuleikarnir í Sydney árið 2000
eru mjög freistandi markmið," sagði
Jón Amar. „Ég tel mig eiga töluvert
inni í flestum greinum, en ég hef
verið með sifelldar bætingar í velf-
iestum greinunum. Ef mér tækist að
æfa árið um kring við toppaðstæður
væri það náttúrlega draumurinn. Ef
það stæði til boða og ég fengi til þess
stuðning myndi maður ekki hugsa
sig tvisvar um.
Það verður ekki hjá því komist að
æfingarnar trufli fjölskyldulífið hjá
manni. Æfingar í tugþraut taka
óneitanlega meiri tíma en hjá þeim
sem keppa aðeins í einni grein. Við
tugþrautarmenn þurfum kannski að
æfa 3 greinar á dag. En ég er svo
heppinn að eiga þolinmóða eigin-
konu.
Ég geri ráð fyrir að reyna að
ná mér í einhverja hvíld á
næstunni eftir átökin und-
anfarna mánuði, en tíma-
bilið
ari íþrótt þyrftu tugþrautarmenn að
keppa fyrir einhverja klúbba erlend-
is. „Ég er orðinn of gamall til að fara
út í skólanám og fá styrki þaðan. Ég
er kannski aö stunda snarvitlausa
íþrótt því það er miklu minna um
peninga í frjálsum heldur en til
dæmis í fótboltanum eða handbolt-
anum. En þegar menn eru komnir á
ið prófi. „Fagið sem ég tók heitir
„Exercise Science og Fitness Speci-
alist“ og ég hef loki BA-gráðu. Ég er
ekki alveg búin að ákveða næstu
skref, en ætla að byrja á því að æfa
hérna heima í haust. Ég get ekki
hvílt mig strax á hlaupunum því
fram undan er bikarkeppni í frjáls-
um um þessa helgi. Ég æfi mig með
félögum minum i Ármanni," sagði
Guðrún.
Jón Arnar er með íþróttakennara-
menntun. „Ég veit lítið um framtíð-
ina hjá mér, hvort maður hverfur
til starfa sem íþróttakennari. Því
miður held ég að það geti ekki
farið saman að sinna íþrótta-
kennslu og reyna að bæta sig í
tugþrautinni. Maður verður að
vera heill og óskiptur í því
verkefni. Ég hef verið að æfa
þetta 8-10 tíma á dag til að ná
þessum árangri. Það er ekki
jafnmikil hætta á því í tug-
þrautinni að maður æfi um
of, eins og oft vill brenna við
ef menn æfa eina grein. Tug-
þrautin er svo fjölbreytt,"
Bættur árangur er fljótur að skila
sér til baka í stigum. Ef ég hefði til
dæmis stokkið 8 metra í langstökk-
inu hefði ég fengið 110 stigum meira
sem hefði sennilega nægt í 7. sætið.
En tugþrautin er nú einu sinni
þannig að menn ná ekki toppárangri
i öllum greinum og það er það sem
gerir hana skemmtilega. Það fæst
ekkert gefins og menn verða að hafa
fyrir lífinu.
Það er ekki ljóst hvert maður gæti
komist ef tækifæri gæfist til að ein-
beita sér að greininni í nokkum
tíma. Þeir voru að tala um það úti í
Atlanta að ég hefði innbyggt svokall-
að „raw power“. Vandamálið snerist
um að nýta það við réttar aðstæður.
Ég veit að ég er í góðum höndum hjá
Gísla Sigurðssyni, þjálfara mínum,
og hann veit alveg hvað hann er að
gera. Ég er ekkert viss um að annar
þjálfari næði fram betri árangri hjá
mér. Hitt gæti reynst mér betur að
geta æft við toppaðstæður megin-
hluta ársins, en það hef ég aldrei get-
að,“ sagði Jón.
reyndar ekki búið. Um þessa helgi er
bikarkeppni í Laugardalnum en ég
keppi ekki í tugþrautinni þar heldur
aðeins 1 einstaka greinum. Það er
óvíst hversu burðugur maður verð-
ur þar. Síðan er önnur stærsta tug-
þraut þessa árs eftir í Frakklandi.
Hvað framtíðina varðar þá er HM í
frjálsum íþróttum haldið annað
hvert ár. Næsta HM-mót verður
haldið á næsta ári, bæði innanhúss
og utanhúss. Ég stefni að því að
verða meðal keppenda þar. Það
kæmi sér vel ef einhverjir vildu
kaupa mann. Ég hef trú að því að
þátttaka frjálsíþróttamanna sé mjög
góð landkynning."
Jón sagði að til að komast inn í
hringiðu peningastreymisins í þess-
toppinn í frjálsum íþróttum þá eru
þeir miklir."
- Sigurvegarinn í tugþraut í ár,
Dan O’Brien, er þrítugur þannig að
Ijóst er að aldurinn er á engan veg
þröskuldur fyrir Jón Amar.
„Ég hef alls ekki mikla reynslu í
tugþrautinni því það eru ekki nema
tvö ár síðan ég byrjaði á henni. Ljóst
er því að ég er tæknilega séð nokkuð
á eftir þeim fremstu. Það tekur yfir-
leitt mörg ár að ná tökum á tækn-
inni í greinum tugþrautarinnar,"
sagði Jón Amar.
Iþróttafræði
Guðrún stundaði nám í Bandaríkj-
unum í íþróttafræðum og hefur lok-
sagði Jón.
- Það er gaman að velta því fyrir
sér hvar Jón Arnar hefði endað ef
hann hefði jafnað sinn besta árangur
í öllum greinum. Stokkið 8 metra í
langstökkinu, 4,90 í stangarstökki,
kastað spjótinu einhverjum metrum
lengra og 2 metra í hástökkinu.
„Þá hefði ég sennilega unnið Dan
O’Brien," sagði Jón Arnar. Það sýn-
ir hve nálægt fremstu tugþrautar-
mönnum heims Jón er kominn. „Það
er svo óraunhæft að toppa í öllum
greinum tugþrautarinnar og það ger-
ist afskaplega sjaldan. Busemann frá
Þýskalandi tókst þó hið ótrúlega og
bætti besta árangur sinn í einum sjö
greinum af tíu.
Byrjað um fermingu
Guðrún hefur æft frjálsar íþróttir
hálfa ævina. „Ég byrjaði að hlaupa
sama árið og ég fermdist. Löngu fyrr
hafði mig langað að fara að æfa
frjálsar iþróttir, en ég var allt of
mikil gúnga og þorði ekki að mæta á
æfingar. Ég var þó alltaf góð í leik-
fimi og fann til dæmis að ég var góð
i langstökki án atrennu fyrir utan
það að vera spretthörð. Það sem kom
mér af stað var að leikfimikennar-
inn minn hafði samband við þjáifara
í frjálsum íþróttum og sagði honum
frá mér.
Ég hef aldrei orðið eins glöð á æv-
inni og þegar þjálfarinn kom til mín
og spurði mig hvort ég vildi keppa á
veginn þannig að ég datt inn í
landsliðið í frjálsum íþróttum þegar
ég var 15 ára gamall. En ég byrjaði
Guörún og Jón Arnar eru bæði íslandsmethafar í spretthlaupum.
DV-myndir BG
Islandsmótinu. Ég
keppti síðan að-
eins viku
seinna og
vann í
lang-
110 metra
grindahlaup
er ein greinanna
í tugþrautinni en
aöaigrein Guörúnar er 400
metra grindahlaup. Hæö grindarinnar
er misjöfn eftir því hvort keppt er í
karla- eða kvennaflokki.
stökki án atrennu
í mínum aldursflokki. Þetta
kveikti alveg í mér og ég fékk brenn-
andi áhuga. Sá áhugi hefur þó ekki
verið alveg óslitinn. Ég hætti til
dæmis að æfa í um hálft ár rétt áður
en ég fór utan til náms. Mér hafði
gengið illa þar á undan og var þung
á mér. En ég náði mér upp úr því og
hef held ég aldrei haft eins gaman af
því að hlaupa og nú.“
Þjálfari Guðrúnar í Bandaríkjun-
um, Norbert Elliott, sem er frá Ba-
hamaeyjum, hefur óbilandi trú á
hæflleikum hennar. „Elliott er mjög
þekktur og þjálfar meðal annars eina
af stúlkunum i bandaríska liðinu
sem keppti í 4x100 metra hlaupinu í
Atlanta.
Elliott hefur lengi reynt að berja
það inn í hausinn á mér að ég hafi
trú á sjálfri mér og ég hafi ekkert
minni hæfileika en þær bestu. Hann
segir að ég eigi að geta hvað sem er.
Ég hef alla tíð verið frekar jarð-
bundin og þetta hefur því reynst
Elliott erfitt verk. En vegna þess hve
ég komst langt núna ætti það
kannski að ganga betur. Hins vegar
talaði Elliott alltaf út frá því að ég
kæmist í sjálft úrslitahlaupið. Ég
þurfti alltaf að minna hann á það að
ég ætti jyrst eftir að vinna mér sæti
í undanúrslitum. Það- voru því mikl-
ar væntingar áður en ég hljóp. Mér
finnst það mjög eðlilegt að fólk geri
kröfur til mín og finnst það ekkert
fara illa með mig,“ sagði Guðrún.
Jón Arnar hefur einnig lengi ver-
ið viðloðandi íþróttirnar, en stutt er
síðan hann fór að taka á þeim af al-
vöru. „Ég var að fikta við boltaí-
þróttir eins og aðrir á minum yngri
árum. En það atvikaðist einhvern
reyndar
mjög seint að æfa eitthvað fyrir al-
vöru, reyndar fyrir aðeins tveimur
árum þegar ég tók stefnuna á tug-
þrautina," sagði Jón.
íþróttamenn í ættinni
Guðrún Amardóttir er ekki sú
eina í fjölskyldunni sem er góð í
hlaupum. Friðrik, bróðir hennar, 27
ára, er einn besti 100 metra hlaupari
landsins. „Friðrik byrjaði miklu
seinna en ég að æfa. Þegar við vor-
um yngri fór það alltaf svolítið í
taugarnar á mér að hann vann
mig alltaf í
kapphlaupi," sagði Guð-
rún.
- Fjölskylda Jóns
Arnars hefur alla tíð
verið mikið í íþrótt-
um, sérstaklega móð-
urætt hans. Móðir
Jóns, Þuriður Jóns-
dóttir, var þekkt
frjálsíþróttakona.
„Bræður hennar
voru einnig þekktir
frjálsíþróttakappar,
Guðmundur, Sigurður
og Kári. Við erum af
Hurðarbaksættinni í Ár-
nessýslu, en margir þekktir
íþróttakappar eiga ætt
ir að rekja til hennar.
Sonur Guðmundar, Ólafur, er
einnig mjög efnilegur tugþrautar-
kappi. Hann er jafngamall mér og er
á hraðri uppleið. Ég á einnig
frænku, Sigríði Ingvarsdóttur, en
hún keppir í sjöþraut. Síðan er ann-
ar frændi minn, Sævar Þór Gíslason,
í fótboltanum og pabbi (Magnús Ósk-
arsson) var góður hlaupari. Eflaust
mætti tína fleiri til, en ég kann ekki
að nefha þá,“ sagði Jón Amar.
Öflugt kerfi
Guðrún er mjög hrifln af því
hvernig skólakerfið í Bandaríkj-
unum styður við íþróttamenn. „Ég
var á styrk frá mínum skóla sem
nægði nánast fyrir öflum útgjöldum.
Ég þurfti ekki að bæta miklu við til
að endar næðu saman.
Við sem stunduðum íþróttir í skól-
anum þurftum lítið að hafa fyrir líf-
inu. Ef við fengum kvef var læknir
kallaður til og ekki þurfti að hafa
áhyggjur af útgjöldum. Ef maður
lenti í vandræðum í náminu fór
maður til námsráðgjafans sem sá um
að koma málum í lag. Það er engin
spurning að þetta kerfi er öflugt fyr-
ir íþróttamenn og virkar mjög vel.
Annars gekk mér ágætlega í skólan-
um, en að vísu nokkuð erfiðlega i
byrjun vegna þess hve mikla áherslu
ég lagði á íþróttaæfingar. En ég
gerði mér fljótlega grein fyrir að
námið verður að fylgja með.
Það skiptir miklu máli þegar mað-
ur er kominn langt í íþróttunum að
þurfa ekki að hafa miklar áhyggjur
af peningamálum. Enginn af okkur
sem erum i frjálsum íþróttum hér-
lendis er í þessu til að græða pen-
inga, við viljum fyrst og fremst
standa okkur vel og vekja athygli á
landinu. Þetta kostar allt saman pen-
inga en með fjárstuðningi kemur oft
meiri pressa og kröfur um árangur.
Því er mikflvægt fyrir íþróttamann-
inn að valda þeirri pressu. Þeir sem
eru á skólastyrkjum í Bandaríkjun-
um mega heldur ekki vinna sér inn
neina peninga á mótum," sagði Guð-
rún.
Jón Arnar naut ekki skólastyrkja
til að geta stundað sína íþróttagrein.
Hann gerði hins vegar tímamóta-
samning við nokkur fyrirtæki á
Sauðárkróki. Fjárstyrkur frá þeim
nægði að mestu til að hann gæti æft
af kappi. „Nú að Ólympíuleikunum
loknum er samningi mínum við fyr-
irtækin á Sauðárkróki lokið og því
hef ég ekki lengur fjárhagsstuðning
til æfinga. Sá samningur var ein-
stakur í sinni röð hér á landi og var
mér ómetanlegur. Ég stefni að sjálf-
sögðu að því að halda áfram í tug-
þrautinni, en nú er að setjast niður
og athuga með peningahliðina. Ég
myndi fagna því ef ég gæti fengið
stuðning áfram.
Ég held að fyrirtækin hafi verið
ánægð með þann samning sem þau
gerðu við mig, að minnsta kosti hef
ég ekki heyrt nein óánægjuorð frá
þeim. Þau fengu einnig töluverða
auglýsingu út á samninginn. Þessi
styrkur nægði mér að mestu fyrir út-
gjöldum.
Mér finnst afskaplega leiðinlegt að
vera að sníkja fé frá öðrum, finnst
það óttalega hallærislegt. En það er
ekkert launungarmál að ég er tilbú-
inn að gera samning ef eitthvert fyr-
irtæki vill nota mann í auglýsinga-
skyni,“ sagði Jón.
Samheldinn hópur
íþróttamenn eru sammála um það
að hápunktur allra íþrótta sé að fá
tækifæri til að keppa á Ólympíuleik-
um. Jón Arnar var spurður að því
hvemig tilfinning það væri að keppa
gegn bestu tugþrautarmönnum
heims.
„Það hafði nú engin sérstök áhrif
á mig. Ég hef keppt áður gegn þeim
öllum og við erum allir með svipaða
komplexa. Maður er alveg hættur að
vera hræddur við þessa kalla, enda
er andinn mjög góður yfirleitt á milli
tugþrautarmanna. Þetta er eins og
fjölskylduhópur sem mætist reglu-
lega á vellinum.
Menn eru alltaf til í að fíflast og
gera að gamni sínu á vellinum. Það
kom til dæmis félögum mínum í tug-
þrautinni ekkert á óvart þegar ég
mætti til leiks með skeggið skraut-
lega. Strákamir era farnir að þekkja
mig. Ég hef iðulega verið með svona
skraut í andlitinu í keppni, þó aö ég
hafi hingað til ekki litað skeggið.
Menn vora famir að spyrja mig fyr-
ir keppnina hvernig ég ætlaði að
vera núna. Þessar tiktúrur hafa
ákveðinn tilgang hjá mér, létta lund-
ina og dreifa huganum sem er mikil-
vægt.“
- Þú hefur aldrei hugleitt hvort þú
sért í vitlausri frjálsíþróttagrein. Nú
átt þú til dæmis best 8 metra í lang-
stökkinu sem er ekki langt frá verð-
launasæti á Ólympíuleikum.
„Ég held ekki, annars veltir mað-
ur þessu auðvitað fyrir sér og gæti
hugsanlega orðið bitur eftir á,“ sagði
Jón.
Vekur athygli
Það hefur ekki farið fram hjá
neinum að hlauparar af svörtum
kynstofni eru áberandi ríkjandi á
styttri vegalengdum. Talað hefur
verið um aðra líkamsbyggingu
þeirra sem geri þá betur faflna til
spretthlaupa, þeir hafi lengri hásin
en fólk af hvítum kynstofni. Það vek-
ur því athygli hve góðum árangri
Guðrún nær í sinni grein.
Guðrún var spurð að því hvort
hún teldi að fólk af hvítum kynstofni
ætti almennt minni möguleika í
styttri hlaupum. „Ég held ekki, að
minnsta kosti ekki í minni grein.
Heimsmethafinn í minni grein fyrir
Ólympíuleikana er Sally Gunnel frá
Bretlandi, en hún er hvít á hörund.
Þvi miður komu meiðsli hjá henni í
veg fyrir góðan árangur að þessu
sinni. Svo má nefna Ludmilu
Enquist frá Rússlandi (sem orðin er
sænskur ríkisborgari) sem sigraði í
100 metra grindahlaupinu og Norð-
manninn Vebjorn Rodal sem sigraði
í 400 metra hlaupi.
En það er að vissu leyti rétt meö
þeldökka hlaupara að þeir eru fljót-
ir. Það er aragrúi góðra hlaupara frá
Bandaríkjunum og Karíbahafinu og
maður trúir því varla hvað þeir eru
margir. Það er meira áberandi hjá
körlunum hvað þeldökkir era sterk-
ir í stuttum vegalengdum. En það
hefur oft vakið athygli þegar ég er
eina hvíta konan sem hleypur í úr-
slitum," sagði Guðrún. -ÍS
i■ ' ■■