Dagblaðið Vísir - DV - 21.09.1996, Blaðsíða 10

LAUGARDAGUR 21. SEPTEMBER 1996 13 .;
» fólk
Sigrún Anna Davidsdóttir hefur ferðast um allan heim og æft tækvondo:
Með sérsveitarmönnum og
m

■nnnni
Fáar konur hafa lagt stund á tækvondo og hefur Sigrún Anna því umgengist karla mikið í íþrótt-
inni. Hún segir að það sé lítið mál að kenna þeim sjálfsvarnaríþróttina og þeir séu góöir félagar
sínir en auövitaö missi hún stundum af einhverju, til dæmis sturtutalinu. DV-mynd Pjetur
Sigrún Anna Davidsdóttir hefur æft tækvondo í
nokkur ár og er nú ein þriggja aðalþjálfara hjá
júdódeild Ármanns. Hún hefur ferðast um heim-
inn og æft tækvondo, meðal annars meö land-
gönguliöum og sérsveitarmönnum í Afríku.
DV-mynd GVA
„Ég fór til Súdans árið 1989 til að vinna þar
við þróunarhjálp og ætlaði í háskólanám til
Bandaríkjanna. Mér datt í hug að það væri
gáfulegt að læra sjálfsvamaríþrótt en ég var
búin að vera mikið í íþróttum frá því ég fædd-
ist. Ég vissi af tækvondo því að yngri bróðir
minn var í því í Sádi-Arabíu. Vinur minn í
Súdan var að þjálfa bandaríska landgönguher-
menn og ég sagði við hann að ég hefði áhuga
á að læra sjálfsvamaríþrótt. Hann sagði að ég
mætti vera með,“ segir Sigrún Anna Davids-
dóttir.
Sigrún Anna er sérfræðingur í sjálfsvarnar-
íþróttinni tækvondo sem á rætur að rekja til
Kóreu og Norður- Kína. Hún hefur farið viða
um heim til að vinna og lært tækvondo í leið-
inni og að sjálfsögðu hefur hún lent í ýmsum
ævintýrum á ferðalögum sínum. Þegar hún
kynntist tækvondo fyrst æfði hún með banda-
rískum landgönguliðum, eins og áður segir,
og segir að það hafi verið mjög góður hópur.
Tækvondo hafl fylgt sér æ síðan og hún hafi
kynnst ýmsum afbrigðum íþróttarinnar víðs
vegar um heiminn.
„Svo kom Persaflóastríðið og ég varð að
flýja úr landi ásamt öðrum útlendingum og
kom til íslands því að ég átti ekki að byrja í
háskólanum í Bandaríkjunum fyrr en síðar á
árinu. Ég fór í íslensku fyrir erlenda stúdenta
og sá auglýsingu fyrir tækvondo hjá dönskum
þjálfara sem var að byrja hjá ÍR. Ég gekk í fé-
lagið og æfði hér á vetuma en fór alltaf utan
á sumrin til að vinna,“ segir hún.
Alltaf með
búninginn
Eftir Persaflóastriðið og stutta íslandsdvöl
fór Sigrún Anna til Eþíópíu til að fylgjast með
fyrstu lýðræðislegu kosningunum þar og varð
mjög hrifm af landinu, þjóð og menningu.
Hún fékk sér vinnu og dvaldist í Eþíópíu allt
sumarið. Tækvondobúningurinn do bok er
alltaf með í för og fann Sigrún Anna strax
tækvondofélag í Eþíópíu og æfði þar undir
leiðsögn kóresks þjálfara. Þar sem bannað var
að æfa sjálfsvarnaríþróttir í Eþíópíu komm-
únismans fengu einungis sérsveitarmenn að
læra tækvondo en það átti sem betur fer eftir
að breytast.
„Hann var í byrjun að þjálfa lögreglusveit i
Sádi-Arabíu en var kominn til Eþíópíu og var
farinn að æfa 40 manns eftir hrun kommún-
ismans, þar af fimm sérsveitarmenn. Ég var
samt í hópi þeirra sem lengst voru komnir.
Við æföum í mjög fátæku hverfi í Addis
Ababa svo að ég þurfti að ganga gegnum
hverfið til að fara á æfingar. Fólkinu fannst
gaman að sjá hvíta konu í fátækrahverfinu og
kom til að spyrja mig um tækvondo og labba
með mér,“ segir hún.
Sigrún Anna segist aldrei hafa orðið fyrir
neinu aðkasti eða árásum, hvorki í Addis
Ababa né síðar á ferðum sínum um heiminn.
Hún segist hafa kunnað vel við sig í Eþíópíu,
fólkið þar sé mjög trúað og friðsamt og hún
hafi farið þangað aftur síðar og haldið þá
áfram að æfa með sérsveitarmönnunum.
Kóreski þjálfarinn hafi þá verið búinn að yfir-
gefa Eþíópíu en sérsveitarmennirnir hafi ver-
ið teknir við þjálfuninni því að þeir hafi ver-
ið lengst komnir af öllum í félaginu og þeir
hafi stjórnað félaginu með sóma.
Einu sinni fékk Sigrún Anna þó slæmar
móttökur. Þegar hún dvaldist í litlu þorpi í
Bandarikjunum og vildi æfa tækvondo bank-
aði hún upp á hjá tækvondo félaginu á staðn-
um. Þar fékk hún þau svör að hún fengi ekki
leyfi til að byija að æfa nema meistarinn gæfi
leyfi sitt. Henni fannst þetta undarlegt og því
æfði hún bara karate það sumar.
„Ég fer alltaf til útlanda til að læra meira.
Það hefur aldrei verið neitt mál að fá að æfa
hjá öðrum félögum og það er mjög góð leið til
að kynnast fólki,“ segir hún.
Agi og virðing
Sigrún Anna leggur þunga áherslu á heim-
spekina að baki íþróttinni. Hún segir að í
Kóreu sé kennt að bera virðingu fyrir manns-
lífum og öðru fólki, ekki bara í keppni heldur
líka í daglegu lífi, og agi sé ríkur þáttur í
íþróttinni. Hún segist alltaf hvetja lærisveina
sína hér heima til að bera virðingu fyrir öðru
fólki - sjálfsvamaríþróttir geti verið skaðleg-
ar ef þær eru notaðar á rangan hátt.
„Hluti af þessu er að læra að forðast átök og
slagsmál. Það er ekki gott að lenda í slagsmál-
um í lifinu og eignast óvini. Maður á að forð-
ast slíkt. Mér líður alltaf vel yfir að kunna
þessa íþrótt og það gefur mér gífurlega mikið
sjálfstraust en það er gjörsamlega ónauðsyn-
legt að lenda í slagsmálum," segir hún.
Fremur óvenjulegt er að konur stundi
sjálfsvarnaríþróttir og gildir það ekki bara
um ísland heldur flest lönd þar sem tækvondo
íþróttin er stunduð. Konur hafa þó verið að
sækja í sig veðrið hér á landi og er það ef til
vill lýsandi að tveir af aðalþjálfurum af þrem-
ur hjá júdódeild Ármanns era konur og er Sig-
rún Anna önnur þeirra. Hún segir að þáð sé
lítið mál að kenna karlmönnum tækvondo
enda séu allir vinir í íþróttinni. Það sé einna
helst sturtutalið sem hún missi af.
Sigrún Anna, sem er komin með svarta
beltið í tækvondo, er af íslenskum ættum,
móðir hennar er íslensk en faðir hennar
bandarískur. Hann hefur starfað í bandarísku
utanrikisþjónustunni og hefur Sigrún Anna
því búið um allan heim. Hún er nú nýgift
Norðmanni sem er að læra læknisfræöi í Há-
skóla íslands.
-GHS