Dagblaðið Vísir - DV - 13.09.1997, Blaðsíða 15

I> V LAUGARDAGUR 13. SEPTEMBER 1997
15
„Þau voru með allt niðrum sig.
Glætan að ég fari þangað aftur,“
hrópaði táningsdóttirin á heimil-
inu þegar hún kom heim frá sín-
um daglega blaðburði. Hún var al-
veg á innsoginu þegar móðirin
tók á móti henni og svo mikið
niðri fyrir að orðin hreinlega
frussuðust út úr henni.
„Hvað ertu að segja, bam?“
sagði móðirin sem náði ekki alveg
samhenginu. Það var komið fram
yfir miðnætti. Fjölskyldan var á
leið í helgarfrí út úr bænum. Blað-
burðurinn var hins vegar skylda
sem gekk fyrir. Helgarblaðinu
þurfti að koma til lesenda svo þeir
ættu sælar stundir með morgun-
kaffinu komandi laugardagsmorg-
un.
„Ég er ekkert bam,“ sagði stelp-
an „og ég sá alveg hvað var í
gangi. Það var allt á fullu hjá
þeim og ég komst ekki einu sinni
að póstkössunum í blokkinni. Þau
gátu ekki einu sinni komið sér
inn á stigaganginn heldur vora
fremst þar sem póstkassarnir
eru.“
Ástarbrími í anddyrinu
Augun í móður bamsins urðu
æ stærri. Hún fór að fá samhengi
í frásögn táningsins og ástæður
þess að ein blokk í hverfinu varð
út undan í blaðburðinmn. Stelpan
hafði skotist sinn hefðbundna
hring með blöðin. Það verk hafði
verið tíðindalaust með öllu í mörg
ár. Systkinin höfðu tekið við blað-
burðinum hvert af öðm. Bræður
hennar höfðu áður sinnt þessu
holla skokki áður en hún tók við
verkinu. Venjulegur útburðartimi
var í hádeginu en helgarblaðinu
har að koma árla til kaupenda.
Hún hafði þvi farið með það strax
og það barst um miðnættið.
Hún fór sinn venjubundna
hring í einbýlishús jafnt sem fjöl-
býlishús. í einu hinna síðar-
nefiidu kom babb í bátinn. Húsið
er margra hæða og í fremsta
Fyrir utan það horfði ég ekkert á
þau og ég efast um að þau hafi
veriö með hugann við þetta blað
þitt.“
„Það ætti að kæra þetta fólk,“
sagði konan. Hún var enn í upp-
námi vegna óþægilegrar lífs-
reynslu dóttur okkar. Ég dró held-
ur úr því og benti henni á að í
hverfinu okkar byggi friðsemdar-
fólk. „Þau réðu bara ekki við sig,“
sagði ég og bar blak af ástfangna
fólkinu. „Auk þess vora þau kom-
in inn. Kannski hafa þau ekki ver-
ið með lykla. Hvaö er þá til ráða
ef svara þarf kalli náttúrunnar,"
spurði ég og var heimspekilegur í
framan.
Enn í markaðs-
stellingum
„Dauðans della er þetta i þér,
maður," sagði konan. „Það er
ekki eins og þetta séu skynlausar
skepnur. Það em takmörk fyrir
öliu.“
„Hefði ekki verið ráð að bjóða
manninum að kaupa aukablað
eða gerast áskrifandi?" sagði ég
við stelpuna og var aftur kominn
í markaðsstellingar fyrir hennar
hönd og blaðsins. „Hann var í
þeirri stöðu að hann hefði varla
geta neitað. Það hefði jafnvel mátt
selja þeim báðum blað.“
Ég komst ekki lengra í mark-
aðssókn helgarútgáfu dagblaðs-
ins. Mæðgurnar sameinuðust
gegn mér í stað þess að hugsa um
bera manninn og konuna í fjölbýl-
ishúsinu. Ég sá þann kost vænst-
an að bakka þótt í hjarta mínu
hafi ég verið sannfærður um að
þarna var sóknarfæri fyrir blaðið.
Maðurinn var þarna meö spari-
buxurnar á hælunum og konan
líka. Hugsanlega var annað hvort
eða bæði áskrifendur. Það lá ekki
fyrir hvort um hjón var að ræða
en ég taldi það ólíklegt miðað við
aðstæður. Væri fólkið ekki í hópi
áskrifenda er líklegt að þau hefðu
Blaðberi óskast
gangi eru póstkassar hverrar
íbúðar i röðum. í þessum gangi
logar eilíft ljós líkt og gjaman í
ijölbýlishúsum. Það var síðsum-
amótt og þvi farið að skyggja.
Enn var þó sumar í parinu sem
blaðberinn rakst á í anddyri húss-
ins. Ástarbríminn var þvílíkur að
fólkið hafði ekki komist lengra.
Það var þvi heitt í kolunum i ei-
lífri birtu forstofunnar.
Enn við sama
heygarðshornið
Blaðberinn ungi hrökklaðist
frá. Stúlkan reyndi ekki inngöngu
við þessar aðstæður. Blöðin í
blokkina urðu að bíða um sinn.
Hún ákvað því að klára hringinn
í þeirri von að ástarlífið væri
hefðbundnara í þeim húsum sem
eftir voru. Sú var og raunin enda
ekki vitað annað en fólk í þessu
góða hverfi sé tiltölulega venju-
legt í kynferðismálum. Eftir ára-
langa búsetu í hverfinu hefur
hvorki frést af fólki vera að gera
það í görðum né á göngum.
Blaöburður er ábyrgðarstarf.
Þar sem fjölskyldan hefúr lengi
haft lífsviðurværi sitt af nefndu
blaði hafði bömunum verið gert
það ljóst að kaupendum blaðsins
bæri að fá sitt blað sem fyrst og
þar væru engar undantekningar.
Stúlkan gekk því hikandi heim
tröðina að fjölbýlishúsinu þegar
hún hafði farið í öll önnur hús.
Tuttugu mínútur vom liðnar síð-
an hún varð frá að hverfa. Ekkert
vissi hún um upphaf ástarleiksins
eða á hvaöa stigi hann var þegar
hana bar að í hið fyrra sinni. Von-
ir stóöu því til að parið hefði lok-
ið sér af, hysjað upp um sig og
væri gengið til náða. Sú von var
borin.
í flóðlýsingu anddyrisins glitti i
parið við sömu iðju. Blaðberinn
reyndi ekki inngöngu heldur
hrökklaðist burtu. Málið var full-
reynt. Ástfangna parið varð til
þess aö blaðið hlaut að berast
seint til kaupendanna í fjölbýlis-
húsinu. Stúlkan hraðaði sér heim.
Úviðeigandi
vangaveltur
„Andskotans óeðli er þetta,“
hrópaði móðir táningsins þegar
hún náði áttum. „Getur þetta lið
ekki komið sér inn til sín?“ í geðs-
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
hræringunni blótaði hún fyrir
framan táninginn og tók ekki eft-
ir því. „Hefurðu heyrt annað
eins?“ spurði hún mig. „Ha,
héma, hum heyrðist í mér. Ég
hafði nefnilega heyrt slitur sam-
ræðna mæðgnanna og var svona
rétt að setja upp ástandið í hugan-
um. Ég var því óviðbúinn spurn-
ingunni.
„Var maðurinn alveg berrass-
aður þama?“ sagði ég og sneri
mér að dóttur okkar hjóna. „Oj,
hvað þú getur verið ógeðslegur,
pabbi,“ sagði stelpan. „Heldurðu
að ég fari að lýsa þessu eitthvað
nákvæmlega? Þau vom þama al-
veg á fullu. Þetta vom sko engir
krakkar. Þetta pakk var ábyggi-
lega 35 ára ef ekki eldra."
„Þetta er nú þrekskrokkur að
halda þetta svona lengi út,“ hrökk
upp úr mér við konuna,, ja, nema
hann hafi verið svona fullur."
Konan sendi mér þannig svip að
ég sá að þessar vangaveltur mínar
væru lítt eða ekki viðeigandi fyr-
ir framan 16 ára dóttur okkar.
Með kveðju?
„Veistu hvort þau eru áskrif-
endur?" spurði ég blaðberann,
dóttur mína. „Hefði ekki verið til-
valið að rétta þeim blaðið með
sérstökum kveðjum?" „Ertu gal-
inn?“ sagði stelpan. „Heldurðu að
ég þekki alla áskrifendur i sjón?
veriö fljót að samþykkja og þá
helst á Vísa eða Júró. Ég geri mér
nefnilega grein fyrir því að erfitt
hefði feynst að eiga við peninga-
seðla á staðnum. Þá hefði ekki
verið sama reisn í framhaldinu.
Blaðberar bjóðast
„Þú getur selt þitt blað sjálfur,"
sagði stelpan. „Ég ber bara út til
þeirra sem haga sér eins og
menn.“ Hún gerði mér það fylli-
lega ljóst, með stuðningi móður
sinnar, að sölu- og markaðshug-
myndir mínar væru mislukkaðar
með öllu. Ég gæti þess vegna tek-
ið við blaðburðinum, að minnsta
kosti í títtnefnt fjölbýlishús.
Ég mat stöðu mína svo að rétt
væri að láta undan síga. Það varð
ekki komist hjá því að morgun-
lesningunni seinkaði í þessu húsi.
Blaðburður um helgar í fjölbýl-
ishúsið verður hins vegar ekki
vandamál í framtíðinni. Það þarf
ekki að óska eftir blaðbera því at-
burður næturinnar hefur spurst
út. Því hafa ýmsir áhugaaðilar
gefið sig fram og vilja spreyta sig.
Hin eilífa birta andyrisins hef-
ur lúmskt aðdráttarafl.