Dagblaðið Vísir - DV - 17.02.1999, Síða 29

MIÐVIKUDAGUR 17. FEBRÚAR 1999
W VORUBILAR & VINNUVELAR
45-*
inn frá. Fyrir kom að rúturnar
kæmu til byggða með nánast allar
rúður brotnar eftir óveður á fjöll-
um. Á þessum ferðum varð iðulega
að vaða ár áður en yfir var haldið
Bílstjórar kepptust við
að verða fyrstir til að
fara hinar ýmsu leiðir
sem áður höfðu verið
taldar ófærar bílum.
með ferðamenn og oft urðu dag-
leiðir stuttar þegar bílar festust
eða biluðu. En þrátt fyrir allt
baslið náðu öræfin feiknatökum á
fólki og eins og Bjami Guðmunds-
son eða Bjarni í Túni lýsti því:
„Það er með öræfm líkt og brenni-
vínið - þau sleppa ekki þeim sem
þau hafa einu sinni náð tökum á.“
Mikið var um að farnar væru
skipulagðar öræfaferðir með ís-
lenska ferðalanga og var ýmislegt
reynt til að afla sér farþega og þar
með tekna, t.d. bauð hinn þekkti
fjallagarpur Úlfar Jacopssen versl-
unarmannahelgarferðir í Þórs-
mörk áram saman þar sem hann
lék sjálfur fyrir dansi á kvöldin og
fram á nótt en ók fólki á daginn.
Þúsundir gesta nýttu sér þessar
ferðir enda var Mörkin engu lík og
má segja að hún hafi haldið vin-
sældum allar götur síðan.
„... en á stundum hef ég ekið ruddar
og lagðar vegleysur í byggð í því
ásigkomulagi að ég hef ekki óskað
neinum þess að fara í slóð mína.
Ekki einu sinni verkfræðingum hjá
Vegagerð Rikisins."
Síðasti landsfjórðungurinn til að
komast í vegasamband vora Vest-
firðir en bílfært varð frá ísafirði til
Reykjavíkur 1959. Þá má ekki
gleyma hve gífurlega þýðingu það
hafði fyrir Austfirðinga sem og
ferðaþjónustuaðila hérlendis þegar
Skeiðará var brúuð og hringvegur-
inn opnaður árið 1974. Um leið og
einhver staður komst í vegasam-
band við höfuðborgina hófu menn
akstur áætlunar- og flutningabíla til
staðanna. Rúturnar stoppuðu nán-
ast á hverjum bæ á leið sinni til að
koma pósti til skila og tóku þessar
ferðir því ahlangan tíma.
Yfir og undir
fjörð
Segja má að stórstígar breytingar
hafi orðið nú á síðustu áram i sam-
göngukerfi landsins. í stað þess að
aka út fjörð og inn fjörð er nú orðið
ekið yfir fjörð og undir fjörð.
Flestir vöruflutningar fara nú
fram á landi og farið er að halda
flestum leiðum færum allt árið auk
þess sem vegir eru víða orðnir tví-
breiðir með bundnu slitlagi. Rútur
Sérleyfisbíll ekur á eftir snjóruðningstækjum
Ólafur Ketilsson
Á þessum árrnn urðu aUnokkrar
bætur á vegakerfl landsins þó ekki
væra þær eins stórstígar og síðar
hefur orðið. Eins og við var að bú-
ast sýndist sitt hverjum, þá eins og
æ síðan, um frammistöðu valds-
manna við að koma vegamálum í
viðunandi horf. Þekktasti gagnrýn-
andi á vegagerðina mun án efa vera
Ólafúr Ketilsson rútubílstjóri og eru
til margar sögur af samskiptum
hans og yfirmanna vegamála enda
hafði hann þá nefnt allar óþarfa
beygjur á leið sinni austur að Laug-
arvatni eftir hinum ýmsu verkfræð-
ingum vegagerðarinnar. Ólafur
sagðist ekki geta státað af því að
hafa farið neina leið fyrstur manna
nútimans eiga fátt annað en nafniö
sameiginlegt með gömlu bílunum
með trébekkina. í 75 farþega rútum
nútímans líða menn áfram á fullri
ferð horfandi á sjónvarp í þægilegu
svefhsæti og geta bragðið sér á sal-
eraið í bílnum ef á þarf að halda og
geta jafnvel valið á milli hvort þeir
vilja vera á efri eða neðri hæð bif-
reiðarinnar.
Flutningabílarnir frá því um
miðja öldina eiga heldur ekki margt
sameiginlegt með þeim 45 tonna
flykkjum sem geysast nú um vegi
landsins með yflr 500 hestafla vélar
og halda uppi daglegum ferðum allt
árið um kring til allra landshluta.
-GS
Heimild: Hálendið heillar
Billinn með Marilyn Monroe á hliðinni vakti mikia athygli.
Þórarinn Leifsson bílamálari:
Engin gæfa fylgdi
skreytingunni
Þórarinn Leifsson, vefari á miðlin-
um Visir.is., vann í tvö ár við að
skreyta bíla. Óhætt er að segja að
verk hans hafi vakið mikla athygli en
hann vill sem minnst gera úr því.
Einna mesta athygli vakti flutninga-
bíll sem merktur var Marilyn Monroe
og Elvis Presley.
„Ég heyrði af því að menn hefðu
gjaman rekið upp stór augu þegar
þeir sáu þetta verk. Verst þykir mér
að billinn var alltaf að lenda í ein-
hverjum hremmingum. Þá heyrði ég
af því að óheppnin hefði í einhverjum
tilvikum elt bílstjórana. Það fylgdi
því engin gæfa skreytingunum," seg-
ir Þórarinn Leifsson, eða Tóti bíla-
málari eins og hann var gjarnan kall-
aður.
„Þetta var mikið nostur og nokkuð
sem ég myndi aldrei nenna að gera í
dag. Það þurfti tímabundna vitfirr-
ingu tO að ég nennti að standa í
þessu,“ segir hann. -rt
Föst
ýta
Eitt sinn þegar unnið var
við vegagerð á Vestfjörðum
kom fyrir að stór og öflug
jarðýta festist illa í
vegstæðinu. Mikið um-
stang var til að ná henni
upp en allt kom fyrir ekki.
Þrátt fyrir að ýtan lokaði
fyrir alla umferð ákváðu
menn að halda til búða
sinna í mat og ráða ráðum
sínum. Þar sem þeir voru
að matast bar að garði
Guðna Ágústsson, bónda
og ýtustjóra frá Sæbóli á
Ingjaldssandi. Þetta vakti
nokkra undrun þar sem
leiðin átti að vera lokuð
vegna jarðýtunnar sokknu.
Guðni var spurður hvernig
hann hefði komist þessa
leið. „Ja, ég færði hana
bara til að komast hjá,“
svaraði hann. „En hún var
pikkföst," sagði einn vega-
gerðarmanna. „Ja, hvur
andskotinn, það vissi ég
bara ekkert um,“ sagði
Guðni og undrun hans
leyndi sér ekki...
-GS
Á íslandi hafa menn lengstum verið þekktir fyrir að ná sem mestu út úr þeim tækjum sem þeir eru með i höndun-
um. Ávallt hefur verið gerð krafa um hið ómögulega og hún uppfyllt. Á meðfylgjandi mynd má sjá hvernig Bergur
Guðnason, eða Bíla-Bergur frá Flateyri, fer að þvi að losa 14 tonna jarðýtu af bilnum hjá sér. Ýtunni er ekið aftast
á pallinn þar til að bíllinn vegur salt á afturöxlinum og fer á loft að framan, eftir það er klifrað upp i bilinn og
sett í sturtugir og pallinum lyft. Við það fer bíllinn niður að framan uns hann lendir og hægt er að aka ýtunni
áfram á jafnsléttu. Það sem Bergur sýnir þarna undirstrikar að hann nær allri þeirri afkastagetu út úr vélknúnum
farartækjum sem hægt er, og vel það. Myndin er tekin 1974 og þessi Bedford-bíll mátti einungis bera liðlega hálf-
an þunga ýtunnar sem hann flutti í þessari ferð.
Smiðjuvegi 66