Dagblaðið Vísir - DV - 18.09.1999, Blaðsíða 30

» Qelgarviðtalið
LAUGARDAGUR 18. SEPTEMBER 1999
Aldrei tapað leik í
úrvalsdend
Vanda Sigurgeirsdóttir, þjálfari knattspyrnuliðs kvenna hjá KR, hefur aldrei tap-
að leik í úrvalsdeild kvenna eftir að hún fór að starfa sem þjálfari. Boltinn hef-
ur átt hug hennar allan frá barnæsku en nú eru áherslurnar að breytast.
Það eru líklega fáir íþróttamenn á
íslandi og þótt víðar væri leitað sem
eru eins sigursælir og Vanda Sigur-
geirsdóttir, þjálfari kvennaliðs KR í
knattspyrnu. Um síðustu helgi vann
liðið úrslitaleikinn í bikarkeppninni
og stuttu áður höfðu þær unnið ís-
landsmeistaratitilinn.
Vanda, sem aðeins hefur þjálfað
KR-liðið í eitt ár, þjálfaði A-landsliðið
og 21 árs landsliðið í tvö ár þar á und-
an, átján ára landsliðið árið 1997 og
þar áður meistaraflokk kvenna hjá
Breiðabliki frá ‘94-’96, en þar lék hún
jafnframt með liðinu, eftir að hafa
þjálfað yngri flokka hjá Breiðabliki
frá 1990 til 1993.
Á árunum 1988-1990 dvaldi Vanda í
Gautaborg þar sem hún hélt áfram að
spila og ‘89 lék lék hún fyrri hluta
tímabilsins þar í borg en seinni hlut-
ann með ÍA, en þar hafði hún verið
liðsmaður frá 1983-1987.
Vanda vakti snemma athygli í
kvennaboltanum fyrir afburða
frammistöðu og urðu lið hennar ávallt
sigursæl. Sú sigursæla hefur fylgt
henni sem þjálfara vegna þess að þar
hefur hún aldrei tapað leik í íslands-
móti í úrvalsdeild kvenna. Lið hennar
hafa alltaf orðið Islandsmeistarar,
unnið 52 leiki og gert fjögur jafntefli.
Þegar hún er spurð hvort hún hafi
einhvern tímann tapað leik,segir hún:
„Ég tapaði einum leik árið 1995 í und-
anúrslitum fyrir bikarinn. Sá leikur
var á móti KR. Þess vegna hef ég að-
eins orðið bikarmeistari þrisvar sinn-
um en ekki fjórum sinnum.“
Ef fljótt er farið yflr sögu, þá varð
Vanda íslandsmeistari meö Breiða-
bliki 1990, 1991 og 1992 og aftur árin
1994, 1995 og 1996, bæði sem leikmað-
ur og þjálfari. Bikarmeistari varð hún
1994 og 1996. Einnig íslandsmeistari
með ÍA 1984, 1985 og 1987 og bikar-
meistari með þeim 1989. Þar áður lék
hún með KA á Akureyri og með strák-
unum í Tindastóli á Sauðárkróki.
Þegar Vanda er spurð hvort henni
finnist skemmtilegra að þjálfa deildar-
lið eða landslið er hún fljót að svara:
„Það er skemmtflegra að þjálfa deild-
arlið vegna þess að þá er maður „að
þjálfa“. Með landslið hefur maður svo
skamman tíma og æfingar eru fáar. í
deildarliði tilheyrir maður hópi og
æflr sex sinnum i viku.“
Sjálf á Vanda 37 landsleiki að baki
og er landsleikjahæst íslenskra
kvenna. „Ég býst þó við að það met
falli bráðum,“ segir hún og bætir því
við að Ásthildur Helgadóttir og Mar-
grét Ólafsdóttir séu báðar með um 35
landsleiki og séu ekkert að hætta.
Sjálf hætti Vanda að spila árið 1996.
Fannst mömmuleikir
hundleiðinlegir
Þegar undirrituð hitti Vöndu á
heimili hennar í Árbænum eru þó
engar æfmgar. Hún er í mánaðarfríi
eftir að KR vann bikarkeppnina og er
heima að njóta þess að leika við son-
inn, Þorstein Mána, sem er níu mán-
aða, sprettharður á hnjánum og ekki
ólíklegt að hann verði farinn að
hlaupa á eftir bolta um leið og hann
getur staðið upp. Það er ekki laust við
að það sé hundur í þeim stutta,
vegna þess að eftir leikinn um
síðustu helgi fór mamman
með KR-liðið til Keflavíkur
og gisti að heiman. Svo
þurfti auðvitað að fagna
titlinum. Það þarf auðvitað ; J
að láta sjá að manni sé ||
misboðið, ekki satt? En
svo gleymist það
undrafljótt.
Vanda er fædd og uppal-
in á Sauðárkróki, dóttir
Dóru Þorsteinsdóttur og Sig-
urgeirs Angantýssonar. Hún
á eina eldri hálfsystur og einn
yngri bróður. Hún segist hafa
verið með fótboltadellu frá því
hún man eftir sér en byrjaði að
leika sér reglulega í fótbolta þeg-
ar hún bjó í Danmörku á aldrin
um sjö til níu ára. En hvað kom til
að hún fór að spila fótbolta í Dan-
mörku?
„1 skólanum þar máttum við ráða
hvort við værum inni eða úti í frímín-
útunum. Stelpurnar vildu vera inni í
mömmuleikjum en ég nennti því ekki;
mér fannst það hundleiðinlegt. Svo ég
fór út. Þar voru strákarnir í fótbolta
og ég fór að spila með þeim. Á þessum
tíma var kvennafótboltinn rétt að
byrja hér heima en bara hjá nokkrum
félögum fyrir sunnan, svo ég hafði
ekki spilað áðúr.“
Hvernig brugðust strákarnir við?
„Þeim fannst þetta ekkert mál
vegna þess að ég gat eitthvað. Ekki
þar fyrir, ég þurfti auðvitað að sanna
mig. Þegar það var búið og gert var ég
velkomin í liðið á skólalóðinni."
Hvað fannst foreldrum þínum um
að þú værir farin að æfa fótbolta?
„Þeim fannst þetta bara skemmti-
legt. Þau hafa alltaf stutt mig mjög vel
og elt mig um allt land á leiki.“
En það hefur varla verið til kvenna-
lið handa þér þegar þú komst aftur á
Sauðárkrók.
„Nei, en þá fór ég aö æfa með
strákunum í Tindastóli. Ég fékk að
vera með vegna þess að þjálfarinn
+