Dagblaðið Vísir - DV - 12.02.2000, Qupperneq 30

Þau hittust af algjörri tilvOjun.
Þau þekktust ekki og höfðu aldrei
sést áður. Samt sem áður varð fund-
ur þeirra örlagaríkur fyrir þau
bæði.
Renate Hönicke frá Dietzenbach
rétt utan við Frankfurt var glöð
kona á sextugsaldri. Hún hafði dval-
ið rúma viku á heilsuhælinu Klinik
am Wald vegna veikinda í baki.
Dvölin í fógru umhverfi og fag-
mannleg meðferð starfsmanna
heilsuhælisins höfðu haft góð áhrif.
Á laugardeginum hafði Renate
getað hringt heim til eiginmanns
sins og tveggja barna og sagt þeim
að hún myndi útskrifast á mánudeg-
inum. Hún hafði þjáðst af bakverkj-
um og verkjum í hnakka í margar
vikur en nú leit út fyrir að hún gæti
horfið aftur til starfs síns sem end-
urskoðandi.
Það var sunnudagur og Renate
var á leið til kveðjuveislunnar sem
hún og nokkrir aðrir sjúklingar
heilsuhælisins ætluðu að halda
saman á veitingastað inni í bænum.
Renate naut gönguferðarinnar í
gegnum almennings-
garðinn sem lá milli
heilsuhælisins og bæj-
arins. Hún hlakkaði til
kvöldsins og hafði ekki
hugmynd um að hún
kæmist ekki lifandi úr
garðinum.
Óánægður með
tilveruna
Renate hlakkaöi
til aö útskrifast af
heilsuhælinu.
Hún komst aldrei
heim til sín.
Því næstum því samtímis stóð
maðurinn, sem Renate þekkti ekki
en sem átti eftir að verða banamað-
ur hennar, við litla tjöm í garðinum
ekki langt frá þar sem hún gekk.
Maðurinn, Karl-Heinz Gerlowski,
29 ára, var óánægður með sjálfan
sig og alla tilveruna. Hann var í
þungu skapi. Honum þótti sem allt
væri á móti honum. Og sjaldan er
ein báran stök. Það var nýbúið að
reka hann úr sláturhúsinu þar sem
hann starfaði. Sama dag missti
hann af ibúð sem hann hafði sótt
um eftir auglýsingu. Nú bjó hann
hjá kærustunni sinni, Christine,
sem hann hafði trúlofast fyrir einni
viku.
Karl-Heinz velti
því fyrir sér hversu
lengi samband
þeirra myndi vara.
Hversu lengi myndi
Christine umbera
hann, atvinnulausan
og félausan slátrara
án nokkurrar fram-
tíðar?
Hann var dapur
þegar hann tók sam-
an veiðigræjurnar
sínar. Það hafði ekk-
ert bitið á síðan um
morguninn. Óheppn-
in elti hann. í reiði-
kasti þeytti hann
veiðistönginni inn í
runnana. Hann
þreifaði eftir í vasa
sínum. Jú, beitti
Kærasta moröingjans
ætlar aö bíöa hans
þótt hann hafi verið
dæmdur í
lífstíðarfangelsi.
vasahnífurinn hans
var á sínum stað.
Hann gekk eftir
stígnum í átt að
heilsuhælinu,
hundóánægður með
lífið og tilveruna.
Honum þótti hann
aldrei fá nein tækifæri. Hann
myndi aldrei fá það jafn gott og ríku
svínin sem gátu dvalið á heilsuhæli
mánuöum saman og bara legið og
ausiö fé í allar áttir.
Með gleraugu skreytt
gimsteinum
Renate Hönicke hafði nú gengið
um hálfan kílómetra eftir stígnum í
almenningsgarðinum. Hún hafði
klætt sig upp á vegna kveðjuveisl-
unnar um kvöldið. Hún var í fal-
legri dragt og utan yfir henni var
hún í dýrri kápu með pelskraga.
Renate var einnig með sparigleraug-
un sín sem voru skreytt gimstein-
um. Þau hafði hún fengið i fimm-
tugsafmælisgjöf frá manninum sín-
um.
Karl-Heinz Gerlowski kom auga á
Renate þegar hún gekk undir ljósa-
staur í garðinum. Ljósið glampaði á
gimsteinana i gleraugnaumgjörð-
inni. Karl-Heinz ákvað skyndilega
að fela sig í þéttum runnunum með-
fram stígnum. Nú var Renate kom-
in svo nálægt að hann heyrði marr-
ið i mölinni þegar hún gekk. Á ör-
lagaríku augnabliki ákvað Karl-
Heinz Gerlowski að beita fagkunn-
áttu sinni.
klæðnað sinn. I íbúð kærustu morð-
ingjans fann lögreglan gleraugu
Renate sem skreytt voru gimstein-
um. Hann hafði ætlað að selja þau
síðar.
Örlögin höfðu leitt saman morð-
ingja og fórnarlamb og niðurstaðan
varð harmleikur. Manneskja, sem
hafði hlakkað til nýs lífs, hafði orð-
ið fórnarlamb annarrar sem búin
var að gefa upp vonina.
Renate Hönicke týndi lífinu. Karl-
Heinz Gerlowski er ekki lengur í
húsnæðisvandræðum. Hann var
dæmdur i lífstíðarfangelsi.
Fagmaður að
verki
Slátrarinn vai
óánægöur með
lífið og tilveruna
Sá aldrei
morðingja sinn
Réttarlæknarnir
voru nefnilega sann-
færðir um að fag-
maður hefði verið að
verki. Maður sem
vissi nákvæmlega
hvað hann gerði.
Það gat aðeins verið
um skurðlækni eða
slátrara að ræða.
Morðinginn hafi í
raun merkt sér
ódæðisverkið.
Gerlowski játaði
og sagði að hann
hefði valið fómar-
lamb sitt af handa-
hófi. Hann sýndi
einnig lögreglunni
hvar hann haföi
falið vasahnífinn og
hvar hann hafði
brennt blóðugan
Renate Hönicke sá
aldrei morðingja sinn.
Hún varð bara vör við
að einhver greip í hana
aftanfrá, að handleggj-
um hennar var haldið
fast og svo hefur hún í
nokkrar sekúndur
fundið einhverju köldu
og hvössu þrýst upp að
hálsinum.
Það var sannur fag-
maður sem var að
verki. Með snöggu
handtaki' skar hann
barkann og slagæðina i
sundur. Renate Hön-
icke lést í örmum
morðingja síns.
Vegfarendur fundu
hina myrtu konu af tilviljun í runna
um kvöldmatarleyti daginn eftir.
Fjórum dögum seinna handtók lög-
reglan Gerlowski eftir að sjónar-
vottar höfðu gefið sig fram. Þeir
höfðu séð svarthærðan mann, með-
almann á hæð, hlaupa út úr garðin-
um um áttaleytið á sunnudags-
kvöld. Lýsingin átti við
Karl-Heinz Gerlowski
en það var hand-
bragðið sem kom
upp um hann.