Dagblaðið Vísir - DV - 18.03.2000, Blaðsíða 16

16
LAUGARDAGUR 18. MARS 2000
Helgarblað
DV
Naomi Campell
Með töskuna
fulla af kjólum
í viðtali sem John Casa-
blancas, fyrrverandi forstjóri
Elite-módelskrifstofimnar,
veitti nýverið í tilefni af starfs-
lokum sínum ljóstraði hann
því m.a. upp af hveiju fyrir-
sætan Naomi Campbell sagði
skilið við fyrirtækið árið 1993.
„Það var mér mikil ánægja að
reka hana. Hún var í einu orði
sagt hræðileg,“ sagði Casa-
blancas. „Hún fór út á hverju
kvöldi með handtöskuna fulla
af kjólum og kom ekki heim
fyrr en imdir morgun og þá
með einhverri Mike Tyson-
týpu af kærasta." Naomi man
hins vegar söguna öðruvísi og
segist hafa hætt hjá Elite af
því að þeir uppfylltu ekki
skyldur sínar gagnvart henni.
Segir hún Casablancas sjálfan
hafa grátbeðið sig um að snúa
aftur en hún staðið fast á sínu.
Þegar Casablancas var spurður
út í fullyrðingar Naomi á hann
á hinn bóginn að hafa sagt að
aumingja stúlkan væri bara á
einhverju afneitunarskeiði.
Naomi Campell
„Hún fór út á hverju kvöldi
meö handtöskuna fulla af
kjólum og kom ekki heim fyrr
en undir morgun og þá meö
einhverri Mike Tyson-týpu af
kærasta, “ segir John Casa-
blancas um drottninguna.
Ragnheiður Skúladóttir flytur leiklistarnám á íslandi á háskólastig:
Geri þetta ekki ein
Ragnheiður Skúladóttir ólst upp í
Reykjavík, fyrst við Háaleitisbraut-
ina en síðan í Þingholtunum og lang-
aði alltaf til að verða leikkona. Hún
fór í Verslunarskólann og gekk þar
alveg sérlega vel að læra hagfræði
sem Tómas Bergsson.kenndi henni.
Samt hætti hún eftir fjórða bekk og
flutti sig yfir í Kvennaskólann og
varð stúdent af félagsfræðibraut
1986.
„Kennurum og skólastjóra í
Kvennó tókst að mynda skapandi og
hvetjandi andrúmsloft án sam-
keppni."
Ragnheiður daðraði við leiklist-
argyðjuna á þessum árum með því
að sækja margvísleg námskeið í
Kramhúsinu með fLeiri verðandi leik-
urum.
Eftir Kvennó settist Ragnheiður á
skólabekk i félagsfræði í Háskóla ís-
lands, flutti að heiman, stundaði
Kaffi Hressó og fannst háskólalífið
ósköp notalegt. En listagyðjan lá í
leyni og eftir stuttan námsferil gekk
Ragnheiður á fund fóður síns, Skúla
Pálssonar hæstaréttarlögmanns, og
játaði fyrir honum að hún vildi
hætta í Háskólanum og læra að
verða leikari.
„Við mamma þin höfum alltaf vit-
að þetta,“ var svarið við yfirlýsingu
hennar.
Feitt fólk í köflóttum fötum
Ragnheiður sótti um inngöngu í
Leiklistarskóla ríkisins um vorið og
komst í 32 manna úrtakshóp en ekki
lengra. Hún fór um haustið til náms
við The Naropa Institute í Boulder í
Colorado sem var lítill einkaskóli
sem lagði áherslu á listnám.
„Ég vissi ekkert um Ameríku. Ég
hélt aö þar byggi feitt fólk í köflótt-
um fótum sem æti hamborgara."
Ragnheiður reyndist vera eini
nemandinn sem var eingöngu í leik-
list við Naropa Institute.
„Það var ágætt. Ég fékk að leika
Fröken Júlíu.“
Ragnheiður reyndi aftur við inn-
töku í Leiklistarskólann vorið eftir
og komst nú skrefi lengra eða í 16
manna úrtak en með þeim hópi er
unnið í heila viku áður en átta
nemendur eru valdir úr hópnum
en hún var ekki þar á meðal.
Áttum ekki samleið
„Þá ákvað ég að við Leiklistar-
skólinn ættum ekki samleið. Ásgeir |
Sigurvaldason kunningi minn benti :
mér á Iowa University og þangað ;
fór ég í leiklistamám næstu þrjú '
árin og lauk BA prófi.“
Ragnheiður naut vistarinnar 1 Jjj
Iowa og sótti tíma í fjölbreyttum
fogum sem tengjast leiklistinni og
tók þátt i þeirri tilraunastarfsemi af
listrænum toga sem blómstraði við
skólann.
í Minnesota University í Minnea-
polis var Ragnheiður fyrst
útlendinga við masters-
É nám í leiklist í þrjú ár
Löggilt gamalmenni
Rétt að gera lítillega grein fyrir sér, eins
og siðaðra manna er háttur.
Segja frá heilsu og högum, stétt og
stöðu.
Ég er löggilt gamalmenni og á þess
vegna áreiðanlega ekki langt eftir frekar
en aðrir á mínu reki.
Þrjú hundruð sextíu og fimm sinnum á
ári vakna ég heima hjá mér í sama her-
berginu, sama rúminu hjá sömu konunni
og á sama tíma. Ég er að vona að þetta
haldist svona þar til yfir lýkur, því ég á
orðið erfitt með að afbera breytingar í lífi
mínu. Og svo er guði fyrir að þakka að
fyrstu andartök dagsvökunnar eru eigin-
lega alltaf eins.
Þegar ég er að losa svefninn á morgn-
ana er ég undantekningarlaust í mjög af-
gerandi svartsýniskasti. Ég er með þaö
pollklárt og á hreinu að allt sé komið til
helvítis. Tekur því varla aö opna augun
enda andskotans nógu gott að taka sólar-
hæðina í sálarlífinu með lokuð augu. Allt
er sótsvart - ekki glæta.
Það fyrsta sem mér dettur í hug er að
ég sé kominn á hausinn - orðinn fallítt. -
Og með þvi að ég heyri konu mína raula
gamlan slagara frammi í eldhúsi dreg ég
þá ályktun að hún sé orðin mér afhuga út
af einhveijum öðrum yngri, skemmtilegri
og sprækari. Þá slæ ég því föstu að börnin
mín og bamabörnin séu komin í rennu-
steininn, bíllinn minn, býlið, hestarnir og
hundurinn allt komið á uppboð og skatt-
stjórinn búinn að komast að hinu sanna
tíu ár aftur í tímann.
Síðan leiði ég hugann að því að maginn,
lifrin og nýrun séu að grotna innan í mér
og brisið, sem framleiðir að því er mér
skilst meltingarvökva, sé farið að melta
sig sjálft.
Já, á þessum blíða vetrarmorgni í fögr-
um dal undir Snældubjörgum undrast ég
það stórlega að ég skyldi ekki hafa orðið
bráðkvaddur áður en ég álpaðist til að
vakna.
Betra að þessu hefði lokið í nótt.
Og í svefnrofunum hugsa ég sem svo:
Til hvers að vera að opna augun. Ef ég
geri það verður það áreiðanlega til þess að
ég fer fram úr rúminu, klæði mig, fer út
úr húsinu, lendi undir veghefli eða jarðýtu
og verð lamaður og fatlaður til æviloka, ef
ég verð þá ekki svo stálheppinn að drepast
samstundis. Eða þá að ég dett i bæjarlæk-
inn og drukkna sem er auðvitað mesta sví-
virða sem hugsast getur því allir botna í
bæjarlæknum nema ég, þessi álappalegi
dvergur, afturkreistingur og fituhlunkur.
Og þegar konan mín kemur framan úr
eldhúsinu og verður vitni að þessari of-
boðslegu sálarangist minni bregður hún
fyrir sig þeim huggunarorðum sem oft
hafa gefist svo vel:
- Flosi minn. Þú ert nú hvorki sköllótt-
ur eða að norðan.
Og við þetta skeður fyrsta undur hins
rísandi dags. Svartsýnin sópast eins og
hendi væri veifað út úr hausnum á mér
og ég skynja að það er ekkert að. Allt er
í himnalagi.
Ég er ekki fallítt, heldur fjáður, konan
er mér ekki afhuga út af neinum öðrum
en mér sjálfum, ef hún er mér þá nokkuð
afhuga, krakkarnir eru ágætlega lukkað-
ir og engin líkindi til að ég verði undir
jarðýtu eða veghefli.
Sem sagt sól úti, sól inni, sól í hjarta,
sól í sinni.
Og í gerbreyttu sálarástandi og sól-
skinsskapi ákveð ég að fara fram úr
rúminu. Og hvernig? - Finna upp á ein-
hverju reglulega skemmtilegu til að lífga
upp á tilveruna. Verða ekki þræll van-
ans. Fara nú ekki endilega fram úr eins
og venjulega. Gera fiff, breyta til. Um-
fram allt að auka á fjölbreytnina.
Vanalega fer ég fram úr með þeim hætti
að ég sting vinstri fæti undan sænginni
og fram af rúmstokknum. Síðan fylgir
hinn. Svo húki ég svolitla stund á rúm-
stokknum áður en ég stíg endanlega
fram úr. Nú ákveð ég hins vegar að gefa
hugmyndafluginu lausan tauminn og
vera svolítið djarfur, svo ég velti mér á
grúfu og fer fyrst fram úr með hægri fót-
inn og síðan með þann vinstri, ekki
ósvipað að ég sé að fara af hestbaki.
Þessi bráðskemmtilega tilbreyting kemur
mér í alveg dæmalaust gott skap og ég
finn að dagurinn í dag á eftir að færa
mér mikla gæfu.
Nú geng ég aftur fyrir rúmgaflinn og
spegla mig í stórum spegli sem þar er til
að spegla sig í honum.
Og sem ég virði fyrir mér spegilmynd
mína hugsa ég sem svo:
- Hér stendur mikill listamaður og
þjóðskáld, hár og grannur, með heilsuna
í toppstandi og umfram allt afskaplega
vel lukkaður, bjartsýnn og brosmildur þó
hann sé orðinn löggilt gamalmenni.
Já, fljótt skipast veðrið á rúmstokkn-
um.
Flosi