Dagblaðið Vísir - DV - 07.06.2003, Page 18

18 DVHELGARBLAD LAUGARDAGUR 7. JÚNÍ2003
—
WSmk
ÍfíH!
$
ERU SELIR KANNSKI MENN?: Það er margt Kkt með mönnum og selum. Báðar tegundir ganga með afkvæmi sin i níu mánuði og eru selirnir sagðir hafa mannsaugu.

í þjóðtrú íslendinga eru til ógrynni afsögum af
samskiptum manna og sela sem sagðir eru hafa
höfuðlag mannskepnunnar sem og augu þeirra.
Einu sinni á ári eiga selirnir að ganga á land, fletta
sig ham sínum og sameinast mannfólkinu. Þetta á
að gerast annaðhvort á nýársnótt eða þrettándan-
um en hópur kafara nennti ekki að bíða svo lengi
eftirþví að fá að kynnast selnum og heimsótti hann
á heimaslóðum í Hindisvík við Húnaflóa. Blaða-
maður DV, Snæfríður Ingadóttir, slóst í för með
hópnum.
Mannskepnan hefur lengi átt samskipti við selinn.
Hann hefur í gegnum aldirnar þótt kærkomin búbót
vegna skinns og kjöts en lfka verið álitinn óvinur fiski-
manna þar sem hann étur fiskinn og dreifir
hringormi. Með fallegri skepnum hefur selurinn þó
alltaf talist og þegar hann sést og horfist í augu við
mannfólkið með sínum stóru augum vekur hann
undrun og aðdáun. Það er tU þess að skoða þessar
skepnur sem fjórir kafarar eru komnir í selalátur í
Hindisvík á Vatnsnesi við Húnaflóa. Héðinn Ólafsson,
eigandi Köfunarskólans Kafarinn.is, leiðir hópinn,
sem auk hans samanstendur af Stefáni Sveinssyni,
Bjarna Þór Þorsteinssyni og undirrituðum blaða-
manni DV, Snæfríði Ingadóttur. Þeir tveir fyrstnefndu
hafa komið hingað áður en staðurinn hefur verið vin-
sæll meðal kafara til að kíkja á þetta dýr sem sagt er
hafa mannsaugu. Jörðin var á árum áður mikil hlunn-
indajörð þar sem stundaðar voru fiskveiðar, hákarla-
veiðar, selveiði og dúntekja, auk hefðbundins búskap-
ar. Nú er jörðin í eyði en nýtt til ræktunar hrossa.
Víkin er vel merkt við veginn með upplýsingaskilti
en ekki er bílvegur niður að sjó. Ferðamenn sem rata
hingað þurfa að ganga einn kílómetra til að komast
niður í fjöru að sjá selinn sem kæpir í víkinni á vorin.
Við ætíum okkur hins vegar að fá aðeins betra sjónar-
horn á þessar fögru skepnur með því að synda til móts
við selinn þar sem hann hvílir á klöppum og steinum
úti í sjó. Selalátur þetta hefur verið friðað síðan 1940.
Það var Sigurður Norland (1885-1971) sem gekk í það
að friða staðinn þegar hann bjó á jörðinni en hann var
mikill náttúruunnandi. Ekki er laust við blendnar til-
finningar hjá okkur Bjarna sem ekki höfum gert þetta
áður en hinir tveir kafararnir segja okkur frá því
KLÁR ISLAGINN:
Héðinn Ólafsson frá Köfunarskólanum Kafarinn.is, Stefán
Sveinsson, Bjarni Þór Þorsteinsson og blaðamaður DV, Snæ-
friður Ingadóttir,tilbúin að stinga sér (sjóinn í Hindisvík.
hvernig þetta gekk í fýrra og hittifýrra. Ótal spurning-
ar brenna á okkur, eins og: Hvað ef selurinn ræðst á
okkur? enda er hann vel tenntur eins og hundur ... en
Héðinn róar okkur og bendir á að við ætíum ekkert að
atast í dýrunum heldur einungis að virða þau fyrir
okkur. „Maðurinn hefur haft samskipti við selinn í
margar aldir en aldrei hefur maður heyrt sögur af því
að selir hafi ráðist á menn,“ segir hann. Þeir Stefán
viðurkenna þó að í fyrra hafi selirnir komið mjög ná-
lægt þeim og nartað í fit þeirra. „Ungu selirnir geta
verið mjög forvitnir og virðast vera mjög hrifnir af
skærum litum," segir Héðinn og bendir blaðamanni á
að snúa hettunni á gallanum öfugt þar sem hún er
með skærgulri rönd frá enni niður á hnakka. í raun er
hópurinn afskaplega litíaus, svartklæddur frá toppi til
táar, fyrir utan kúta og gleraugu, til að koma í veg fyr-
ir of mikla nálægð.
Svifið yfir þaraskógum
Það er mikið á sig lagt fyrir návígi við þessi dýr sem
þjóðsagan segir að hafi upprunalega verið hermenn
Faraós sem drukknuðu í Rauðahafmu er þeir hugðust
elta Móses þegar hann leiddi Isralsmenn þurrum fót-
um yfir hafið á flótta frá Egyptalandi, eins og lesa má
um í Biblíunni. Hermennirnir urðu allir að selum en
hundamir sem fylgdu urðu að steinbítum - eða svo
segir sagan. Eftir að hafa gengið í fullum skrúða um
400 metra meðfram víkinni er kominn tími til að fara
út í og eftirvæntingin er mikil. Ekki eftir því hvort við
munum sjá seli, heldur miklu frekar hversu marga við
komumst í návígi við. Frá landi höfum við þegar séð
fjöldann allan af hvítum kroppum við fjöruborðið og
úti fyrir landi er hægt að sjá fleiri litla kolla sem kíkja á
okkur þar sem við svömlum frá landi og sökkvum okk-
ur rólega niður á þrjá metra. Þar vaggar þarinn í takt
við andardrátt hvers og eins, þar sem maður er um-
kringdur þögn og hinu óþekkta. Alltaf kemur hann