Dagblaðið Vísir - DV - 07.06.2003, Qupperneq 31

LAUGARDACUR 7. JÚNÍ2003 DVHELGARBLAD 35 *
bótalögin í sjálfu sér. Mér finnast þetta ekki vera mjög
háar upphæðir sem verið er að tala um. Ég fæ eins
háar bætur og hægt er en það er búið að meta mig
löngu áður en ég lendi í þessu slysi og þar er ég settur
í ákveðinn verðflokk og verð að una því. Þetta er auð-
vitað ákveðinn sigur og tfmamótadómur þar sem
þetta er fyrsta skaðabótamálið þar sem sá sem fær
bæturnar ber enga ábyrgð. Þar finnst mér að sé verið
að hreinsa mig af því að þetta hafi verið með einhverj-
um hætti mér að kenna. Það finnst mér stærsti sigur-
inn.“
- Nú stendur í dómsniðurstöðum löng talnaruna
þar sem ýmsar tölur eru nefndar með ýmsum vöxtum
frá ólíkum dagsetningum. Hvað verður þetta mikið í
allt?
„Þetta er samanlagt um 42 milljónir sem ég fæ í
bætur og einhverjir dráttarvextir að auki. Fyrst fékk ég
rúmar 10 milljónir frá Tryggingastofnun sem er mín
slysatrygging við störf. Síðan var okkar krafa 30 millj-
ónir en þeir voru tilbúnir að greiða mér 20 milljónir en
ég bæri sjálfur ábyrgð að einum þriðja. Við gengum
ekki að því tilboði og þess vegna fór þetta mál fyrir
dómstóla og úrskurðarnefndir. Svo fór að lokiim að ég
samþykkti að taka við 2/3 af upphæðinni og ákvað að
fara með 1/3 hluta fyrir dómstóla. Þá dró Orkuveitan í
land og ákvað að greiða mér aðeins helming og
þannig er það í rauninni helmingurinn af þessari upp-
haflegu 30 milljóna kröfu sem var tekist á um fyrir
dómi.
Ég mun að líkindum fá rúmlega 12 milljónir í drátt-
arvöxtum í því lokauppgjöri sem þessi dómur kveður
á um," segir Guðmundur hæglátlega og virðist hemja
gleði sína yfir þessum sigri enda getur hver sem er sett
sig í þau spor að verðleggja á þennan hátt báða hand-
leggi sína og heilsu ævilangt.
Tapaði á hlutabréfum
- Er þetta nóg?
„Það verður að koma í ljós,“ segir Guðmundur og ég
held að honum þyki þetta ekki greindarleg spuming.
„Ég er auðvitað búinn að fá stóran hluta af þessu og
fékk fyrstu greiðsluna í ársbyrjun 2000 og ég keypti
hlutabréf í ýmsum sjóðum og fyrirtækjum eins og
fleiri. Það hmndi allt saman og þess vegna hef ég í
rauninni tapað stómm upphæðum nú þegar. Ég á
þessi bréf enn þá ef þau skyldu hækka aftur.“
Draumurinn um dæturnar
- Kringumstæður Guðmundar em með þeim hætti
að hann býr í lítilli íbúð undir bílskúr foreldra sinna í
Kópavogi en er að leita sér að fbúð. Hann nýtur
heimahjúkrunar sem kemur til hans á hverjum degi
og vinnur hálfan daginn hjá Orkuveitu Reykjavíkur, á
teiknistofu á hönnunardeild, við að teikna raflínur og
raflagnir, en hann lærði á Autocad eftir stysið til þess
að geta fengist við það.
„Ég var í rauninni að bíða eftir niðurstöðum dóms-
ins til að vita hvað ég gæti keypt stórt húsnæði. Ég á
mér þann draum að geta haft dætur mínar meira hjá
mér en nú er það hægt og vonandi rætist hann.
Ég þarf auðvitað talsverða aðstoð og mér hefur dott-
ið í hug að ég gæti haft au-pair inni á heimilinu sem
gæti séð um heimilisstörf en ég á alveg eftir að semja
við félagsþjónustuna um það.“
- Guðmundur fór til Svíþjóðar til þess að láta smíða
gervihendurnar sem hann notar og þar sá hann fót-
stýrðan bíl frá Volvo sem er sérstaklega útbúinn fyrir
fatlaða. Slíkt tryllitæki stendur nú í heimreiðinni hjá
honum og hann segir að það sé gríðarlegt frelsi sem
fylgi því.
„Þetta ér eini svona bfllinn á íslandi. Það breytti öllu
að eignast hann. Ef ég ætlaði út á morgun og ætti ekki
bfl þá þyrfti ég að hringja og panta flutning í dag og
síðan kæmi bíllinn klukkutíma áður og æki um í
klukkutíma og safnaði farþegum saman. Ég vildi ekki
þurfa að búa við það.“
- Guðmundur segir að þangað til hann fór í fyrri lifr-
arskiptin síðasdiðið sumar hafi hann varla verið
vinnufær.
„Ég lifði nánast eingöngu á Primus prótíndrykk, hélt
varla niðri mat og nýtti ekkert næringuna því lifrin var
að skemmast og var alltaf heiðgulur og drulluslappur.
Þetta er allt annað líf síðan ég fékk nýja lifur í seinna
skiptið og ég get borðað flest sem mig langar í.“
Sálfræðingurinn kom of seint
- Guðmundur segir að það hafi slitnað upp úr sam-
búðinni við móður barnanna tveimur árum eftir slys-
ið. Voru það afleiðingar slyssins serh höfðu áhrif á
það?
„Ég geri ráð fyrir því. Ég var sennilega frekar erfiður
en ég var á spítala og endurhæfingu í tvö ár eftir slys-
ið. Þetta var áfall fyrir alla og við vissum í rauninni
ekkert hvernig við áttum að vinna úr því. Við vissum
ekkert hvað við áttum að gera og það er áreiðanlega
erfitt fyrir hvern sem er því maður reiknar ekki með
því að lenda í neinu svona."
- Fékkstu einhverja sálfræðiaðstoð í þeim efnum?
„Ég fékk sálfræðihjálp á Reykjalundi en það kom
ekki af sjálfú sér heldur má segja að þeir hafi sent sál-
fræðinginn til mín þegar allt var komið á hvolf. Barns-
móðir mín fékk hins vegar aldrei neina slíka aðstoð
þótt hún hefði án efa þurft þess.
Það tekur óskaplega langan tíma að átta sig á áfalli
eins og þessu. Mér finnst eins og það sé fyrst núna
sem ég er að átta mig á þessu til fulls. Ég var mjög lengi
á gríðarlega miklum og sterkum lyfjum og þá er mað-
ur bara alsæll og eins og vafinn inn í bómull. Manni er
alveg sama og stærstu áhyggjurnar yfir daginn eru að
fá að borða. Svona ástand bitnar verst á öllum sem eru
í kringum mann og er í rauninni miklu erfiðara fyrir þá
heldur en mig.“
Þurfti aðstoð við afeitrun
- Er ekki hætta á að verða háður sterkum lyfjum
eins og þeim sem þú varst á í svona langan tíma?
„Jú, það er það, en með hjálp góðra manna náði ég
mér út úr því aftur. Það er erfitt að losna við lyfin og
þurfa að horfa framan í blákalda tilveruna án þess að
vera inni í bórnull.
Ég leitaði eftir aðstoð við að afeitra mig á spítalan-
um en huglæga þáttinn hef ég tekist á við sjálfur. Það
má segja að ég hafi farið í nokkurs konar meðferð.
Ég held að það sé talsvert um að fólk sem er á
verkjalyfjum og róandi geri sér ekki grein fyrir því hve
djúp áhrif það hefur á líf þess og étur bara lyfin lífið út
án þess að velta því fyrir sér. Lyfin eru púði sem er
erfitt að sleppa þegar maður er orðinn andlega og lík-
amlega háður þeim.“
Set ekki hamingjunni skilyrði
- Manstu eftir slysinu?
„Fyrst mundi ég ekkert en upp á síðkastið hafa ver-
ið að rifjast upp gloppur af því sem gerðist. Ég man
smávegis eftir mér þegar verið var að bíða eftir sjúkra-
bflnum og svo aftur þegar ég var að vakna en annars er
það bara myrkur.
Ef þetta hefði gerst á einhverjum öðrum tíma þá
hefði ég ekki lifað þetta af. Læknavísindin eru einfald-
lega komin á það stig að það er hægt að halda manni
lifandi dauðum heillengi.
Ég brotnaði í þúsund parta og brann allur og lækn-
arnir sjálfir áttu ekkert von á því að ég myndi tóra og
ég veit ekkert hvers vegna það var.“
- Getur þú sagt að þú sættir þig við þetta?
„Maður verður auðvitað aldrei sáttur en það er
hægt að lifa með þessu þótt engir peningar geti
nokkurn tímann bætt þetta upp. Ég verð að læra smátt
og smátt að lifa með þessu og ef maður setur ekki
hamingjunni skilyrði þá er hægt að vera hamingju-
samur hvernig sem aðstæður eru. Ef dagurinn í dag er
góður þá finnst mér í lagi þótt ég hafi ekki handlegg-
• „ «
ma.
Venjulegt líf
„Ég á fullt af góðum vinum sem standa með mér og
það er þétt net af fólki í kringum mig. Móðir mín hef-
ur axlað þungar byrðar í þessu máli frá fyrsta degi og
það hefur mætt óskaplega mikið á henni og foreldrar
mínir hafa gengið með mér í gegnum þetta allt,“ segir
Guðmundur sem er í miðið af þremur bræðrum.
„Það eru í rauninni betri samskipti við alla í kring-
um mig eftir að þetta gerðist en áður. Það hægir á öllu
hjá manni og maður er ekki alltaf að flýta sér að lifa lif-
inu og hefur meiri tíma fyrir fólkið í kringum sig og ég
skynja betur en áður hvað er dýrmætt í lífinu og hvað
ekki."
- Nú hefur þú haft fullan sigur í þessu bótamáli og
stefnir á búsetu upp á eigin spýtur. Hvernig sérðu þig
fyrir þér eftir 2-3 ár? Hvar ertu?
„Ef allt gengur vel þá stefni ég á meira nám og lang-
ar til að læra sálfræði en annars sé ég mig fyrir mér þar
sem ég held mitt heimili og lifi frekar venjulegu lífi.
Það er ótrúlegt hvað er hægt að leysa flókin vandamál
og vera sjálfbjarga með ótrúlegustu hluti og þangað
stefni ég og kvíði engu,“ segir Guðmundur og kveður
mig með handabandi.
polli@dv.is
DREYMIR UM
DÆTURNAR
TVÆR:
Guðmundur Felix
Grétarsson missti
báða handleggina í
hroðalegu vinnu-
slysi fyrir nærri fjór-
um árum þegar
hann fékk (sig mik-
ið raflost. Hann
segist aldrei verða
sáttur við hlutskipti
sitt en reyna að lifa
við það.Hann
dreymir um að fá
dætursínartil sín
og halda til frekara
náms.
!l