Dagblaðið - 24.02.1981, Blaðsíða 17

DAGBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 24. FEBRÚAR 1981.
Menning
Menning
Menning
Menning
17
D
Ingibjörg Haraldsdóttir. DB-mynd: Sig. Þorri.
Þótt mér fínnist vera sölumennskubragur yfir
menningarverðlaunum DB þá eru þau samt:
Eina viðurkenning-
in sem kvikmynda-
mennimir okkar
fá fyrir árið 1980
— Ingibjörg Haraldsdóttir, kvikmyndagagnrýnandi
Þjóðviljans
„Ég sé á þessu bæði kosti og
galla,” sagði Ingibjörg Haraldsdótt-
ir, kvikmyndagagnrýnandi Þjóðvilj-
ans. ,,Ég get ekki stillt mig um að
skjóta því að hér að mér finnst þó
nokkur sölumennskubragur vera yfir
þessu tiltæki Dagblaðsins — eins og
reyndar fleiri tiltækjum sem bæði
síðdegisblöðin hafa verið með.
Það eru búnar til fréttir sem blað-
ið lifir á í nokkrar vikur. Þess vegna
veit ég ekki hvort fólk tekur mikið
mark á þessum verðlaunaveitingum.
Hins vegar finnst mér menningin
allra góðra gjalda verð og sjálfsagt að
veita viðurkenningu fyrir það sem
vel ergertáþvísviði.
Hvað kvikmyndir varðar finnst mér
allt lofsvert sem stuðlar að því að ýta
undir þessa yngstu listgrein okkar og
örva þá menn til dáða sem við hana
fást. Það stóð til á kvikmyndahátíð
að sýna þær myndir sem gerðar voru
hér á landi árið 1980 og veita ein-
hverja viðurkenningu, en af því varð
ekki. Og úr því svo fór verður viður-
kenning DB líklega sú eina sem kvik-
myndagerðarmennirnir okkar fá að
þessu sinni.
Það versta er að kvikmyndafram-
leiðslan hjá okkur er ennþá svo lítil
að vöxtum að samkeppnin er ekki
nógu mikil. Viðurkenning stendur
eiginlega ekki undir nafni nema úr
einhverju sé að velja,” sagði Ingi-
björg Haraldsdóttir.
-IHH.
GunnarStefánsson bókmenntaráðunautur:
Ágætt framtak hjá blaðinu
— svolrtill viðburður í menningarlílinu
„Ég er afskaplega hlynntur
þessu,” sagði Gunnar Stefánsson
bókmenntaráðunautur Iðunnar.
Hann átti sæti í einni dómnefnda DB
fyrsta árið sem menningarverðlaunin
voru veitt. ,,Ég fagna því að þessu
skuli vera haldið áfram og finnst
þetta ágætt framtak hjá blaðinu.”
„Dagblöðin stóðu einu sinni
saman að bókmennta- og leiklistar-
verðlaunum,” sagði Gunnar Stef-
ánsson ennfremur og hafði þá í huga
Silfurhestinn og Silfurlampann.
„Það lagðist niður vegna ósamkomu-
lags. Nú hefur Dagblaðið tekið upp
þetta merki og fært það út til fleiri
listgreina. Mér finnst það mjög
skemmtilegt, — þetta er svolítill við-
burður í menningarlífinu og vekur at-
hygli á góðum verkum í bókmenntum
og listum,” sagði Gunnar að lokum.
-ÍHH.
n
Gunnar Stefánsson.
Hríngur Jóhamesson listmálari:
NOKKUD SAMMÁLA NIDUR-
STÖÐUM FYRRIDÓMNEFNDA
— þær hafa ekki verið langt frá þvísem ég hefði valið sjálfur”
„Ég er nokkuð sammála niður-
stöðum fyrri dómnefnda almennt
séð,” sagði Hringur Jóhannesson
listmálari. „Þær hafa verið ekki
mjög langt frá því sem ég hefði hugs-
að mér, hefði ég sjálfur verið þátt-
Hringur Jóhannesson.
DB-mynd: A.I.
takandi í þessum verðlauna-
veitingum. Þó varð ég fyrir nokkrum
vonbrigðum í fyrsta sinn, sem veitt
var viðurkenning á sviði myndlistar,
fyir árið 1978. Ég h,a ði búizt við
því að Erró mundi hljóta þau fyrir
sína stórmerku sýningu á Kjarvals-
stöðum á listahátíðinni það ár. Þó
var ég fyllilega sáttur við að þau færu
til Gallerí Suðurgötu 7, en aðstand-
endur þess voru duglegir og stóðu sig
vel.”
Hringur hélt áfram: „Mér finnst
svona verðlaun i lagi í sjálfu sér en
það má auðvitað alltaf deila um
hverjir eiga að hljóta viðurkenningu.
Oft eru tveir eða þrír sem alveg eins
hefðu verið vel að því komnir eins og
sá sem verðlaunaður var. En mér
finnst áríðandi að það sé alveg á
hreinu að valið sé fyrir frammistöðu
síðasta árs að viðkomandi hafi ein-
mitt það ár gert eitthvað sérstakt og
framúrskarandi. Mér finnst eiga að
halda fast við þá stefnu að veita ekki
verðlaun fyrir góða frammistöðu i
langan tíma heldur heiðra fyrir
einstök afrek á liðnu ári,” sagði
Hringuraðendingu.
-IHH.
Hátíðartónloikar fslansku óporunnar f minn-
ingu Helgu Jónsdóttur og Sigurliða Kristjáns-
sonar.
Einsöngvarar: Anna Júlíana Sveinsdóttir, Elísa-
bet Eriingsdóttir, Friðbjörn G. Jónsson, Garöar
Cortes, Guðmundur Jónsson, Guðrún Tómas-
dóttir, Halldór Vilheimsson, Hókon Oddgeirs-
son, Ingveidur Hjaltested, John Speight, Krist-
inn Halisson, Kristinn Sigurmundsson,
Magnús Jónsson, Mór Magnússon, ólöf Kol-
brún Harðardóttir, Rut L. Magnússon, Sólveig
M. Björiing, Þuríöur Pólsdóttir.
Kór íslensku óperunnar og Sinfóníuhljómsveit
(siands.
Stjórnandi: Robin Stapelton.
Æfingastjóri: Tom Gligoroff.
Það gekk ekki andskotalaust að
byrja hátíðartónleika íslensku óper-
unnar. Fyrst þurftu gestirnir að
klöngrast yfir svellbunkana framan
við bíóið. í flestum löndum væri búið
að dæma þannig stofnun í sektir fyrir
að hætta lífi gesta sinna á þennan
veg, en framan við Háskólabíó
breiðir klakabrynjan úr sér, líkt og
forarvilpur og fjóshaugar búskuss-
anna, óáreitt. Til að bæta gráu ofan á
svart hafði fyrirtækið auglýst kvik-
myndasýningu klukkan sjö og tón-
leika klukkan níu, svo að gestir voru
að tínast inn af þessum sökum fram á
tíunda tímann.
Djarft útspil
VIVA L’OPERA
Loksins hófust leikarnir á For-
leiknum að Meistarasöngvurunum í
Núrnberg. Heldur þótti mér það
djarft að spila út svo háu trompi í
byrjun. Hljómsveitin gerði heldur
ekki meir en að ráða við forleikinn,
sem vonlegt var. Reyndist þó margt
laglega gert, en nær hefði verið að
leyfa hljómsveitinni að hita upp á
einhverju öðru.
Síðan komu atriðin eitt af öðru.
Sólveig Björling reið á vaðið með
söng Orfeifs, Che faró senza Euri-
dice. — Prýðissöngur, en ég saknaði
snilldarþýðingar Þorsteins Valdi-
marssonar, sem ég held að hefði átt
mun betur við en ítalska útgáfan, sem
Sólveig söng.
Síðan fylgdi kvintettinn, Di scri-
vermi ogni giorno, úr Cosi fan tutte,
laglega sunginn og þar á eftir Bei
Mánnern — söngur Paminu og Papa-
genos úr Töfraflautunni. — Kristinn
Hallsson sýndi svo að hann hefur
lítið breyst um langa tíð með söng
sínum í O, lacerato spirito úr Simon
Boccanegra.
Eina með öllu og
í nef ið á eftir
Elísabet Erlingsdóttir, sem ekki
hafði látið sig muna um að hlaupa í
skarðið fyrir Elinu Sigurvinsdóttur í
dúettinum, Bei Mánnern, með Hall-
dóri Vilhelmssyni, flutti okkur svo
Eia popeia, úr Wozzek á einkar hjart-'
næman og sannfærandi hátt.
Enn á ný kvintett og í þetta sinn
ekki jafnþokkalega sunginn og sá
fyrri — enda eftir Wagner — Selig
wie die Sonne úr Meistarasöngvurun-
um.
Fyrri hluta efnisskrárinnar lauk
með tveimur söngvum úr Carmen.
k Kk
Tónlist
Habanera í heldur óvenjulegri, en (að
minnsta kosti eftir að maður var orð-
inn dús við hana) bráðskemmtilegri
túlkun Rutar L. Magnússon. Svo
sannfærði Guðmundur Jónsson alla
viðstadda rétt einu sinni enn, að vart
væri það hættumeiri né erfiðari iðja
að vera nautabani en að fá sér eina
með öllu og í nefið á eftir.
Á óvart
Síðari hlutinn hófst með Forspjalli
Tonios úr I Palliacci, ágætlega fluttu
af Halldóri Vilhelmssyni. Á eftir kom
það atriði, sem hvað mest kom mér á
óvart, hin stórkostlega frammistaða
Ingveldar Hjaltested í ballöðu Sentu
úr Hollendingnum fljúgandi.
Már Magnússon kom svo með
söng Lenskys úr Evgen Onegin og
gerði margt laglega. — Svo bættu
þær Guðrún Tómasdóttir og Rut L.
Magnússon enn á huggulegheitin með
Bátssöngnum úr Ævintýrum Hoff-
manns.
Af miklu misst
Af miklu höfum við misst að ís-
lenska óperan skyldi ekki rísa upp
WSM
EYJÓLFUR
MELSTED
Ingveldur Hjaltested — „stórkostleg
frammistaða” segir EM I umsögn
sinni.
miklu fyrr, því að þá hefðum við oft-
ar fengið að njóta samsöngs Magnús-
ar Jónssonar og Þuríðar Pálsdóttur,
en það er einnig margt annað gott,
sem við höfum misst af. Magnús
minnti svo á i Dauðasöng Óþellós, að
ekki var hann bráðfeigur sem söngv-
ari, þegar hann yfirgaf fjalir hins
konunglega danska leikhúss.
Anna Júlíana Sveinsdóttir fór á
kostum í söng Ebólí, O don fftale, o
don crudel.
Þætti einsöngvaranna lauk með
bráðvel sungnum dúett þeirra Ólafar
Kolbrúnar Harðardóttur og Garðars
Cortes — Viena la sera úr Madam
Butterfly. En síðasti biti í háls var
Sigurkórinn úr Aidu. Fór þar vel á,
því að án góðs kórs og hljómsveitar
verður engin ópera starfrækt af viti.
Og kórinn líka
Kór íslensku óperunnar er ótrúlega
góður og þarf vart nokkru að kvíða í
þeim efnum. En hljómsveitin hlýtur
að valda stjórnendum fyrirtækisins
höfuðverk. Það verður býsna erfitt
að skrapa saman í boðlega hljómsveit
á áhugamannamarkaði einum
saman. Hentast sýndist mér að koma
á einhvers konar samnýtingarfyrir-
komulagi með Sinfóníuhljómsveit ís-
lands svo að báðir aðilar hefðu hag
af, óperan fengi boðlega hljómsveit
og vandinn með stækkun Sinfóní-
unnar yrði leystur. En slíkt er að
sjálfsögðu háð samvinnulipurð og
skipulagshæfni beggja aðila og síðast
en ekki síst vilja þess sem fjárins
gætir.
Tutti frutti
Að endingu finnst mér rétt að geta
stjörnu kvöldsins stjórnandans
Robin Stapelton. Hlutverk hans var
erfitt, því alkunna er að mun hægara
er að halda um taumana á einni sam-
felldri óperusýningu en að stjórna
svona „Tutti frutti konsert”.
Stapelton er afburðastjórnandi og
hlutur hans á tónleikunum var bæði
mikill og góður. Einnig þáttur
mannsins að tjaldabaki, Tom Gligor-
offs.
íslenska óperan er fædd. Enn er
hún barn i reifum, en allt bendir til að
hún eigi að geta fengið að vaxa og
dafna eins og önnur börn, ekki síst
þar sem hún er í hugum margra óska-
barn. Ég á henni aðeins eina ósk til
handa — Viva l’Opera.