Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1922, Qupperneq 36

Skýrsla
um garðyrkju og trjárœkt í Oróðrarstöðinni
árið 1922.
Eftir G. P. Björnsdóttur frá Veðramóti.
Það ér þungbært að uppskera óþroskaða ávexti ár eft-
ir ár. Sjá lítinn eða engan ávöxt erfiðis og þreytu. Því
þá að vera að gefa skýrslur yfir störf þeirra ára, þegar
flest mishepnast og margt virðist í afturför. Jeg kysi helst
að þegja um það. Þroski, framför og fullkomnun, er tak-
markið sem kept er að. Um það mark má aldrei rökkva.
Yfir því marki eiga ætíð að brenna bjartir kindlar vonar
og vorhuga, svo það hverfi eigi sjónum. Hitt, sem dvel-
ur og tefur fyrir, má gleymast. — En ekki eru allir á eitt
sáttir um þetta mál, og því sit jeg hjer og skrifa skýrslu
um gróðrarstarfsemina hjer í Gróðrarstöðinni síðastliðið ár.
Trjárækt.
Veturinn 1921—22 var sem kunnugt er óvenju mildur,
en trjá- og blómgróðrinum hjer í Stöðinni reyndist hann
í mesta máta óvæginn. Að frostavetrinum 1918 undan-
skildum, hefir enginn vetur unnið hjer önnur eins her-
virki, sem þessi síðastliðni. Barrtrje stærri og smærri, á
öllum aldri dóu tugum saman, og fjöldi af þeim sem
lifðu var toppkalin og rifin eftir snjóþyngsli. Toppkal var