Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1922, Qupperneq 37

39
einnig mjög víða á Reyni, bæði eldri og yngri plöntum,
og talsvert af smærri Reyniplöntum dóu. í sáðreitum var
víða algjörlega eyðilagt, og er síst að undra þó seint
gangi með trjágræðslu þegar þvílíkir hlutir endurtaka sig
ár frá ári.
Jeg get því miður ekki sagt með vissu, hvað þessu
veldur; hvað það í raun og veru er, sem skapar trjá-
gróðrinum aldurtila. Aldrei sjer neitt verulega á trjánum
fyr en undir sumarmál eða jafnvel seinna. En mjer er
næst skapi að álíta, að trjen visni í skini vorsólarinnar;
Plönturnar ná engu eða litlu vatni úr frosinni moldinni,
en útgufunin, vatnstapið úr þeim hlýtur að vera nokkuð
mikið þegar sólin skfn lengst af deginum, sjerstaklega á
þetta við trje sem eigi fella blöðin, svo sem Greni og
Furutegundir, enda eru það þau, sem vóru harðast
leikin.
Krabbasár á Reynitrjánum voru talsvert víða í vor,
sjerstaklega á stærri trjám í Trjágarðinum. Eitt stórt
Reynitrje, þriggja mannhæða hátt, var svo sýkt, að þvi
varð ekki bjargað og mátti fella það af stofni. Krabbinn
hafði jetið sig hringinn í kring á bolnum, innan við
börkinn. í Trjágarðinum voru trjen víða farin að standa
of þjett, þau voru því grisjuð í ágúst, og var grisjunin
að þessu sinni eigi svo ógeðfelt verk sem það oft er^
þegar fella verður trje, sem stendur í blóma lífsins, iðja-
grænt og þrungið af lífskrafti og fegurð. Pessi trje, sem
nú voru feld, voru flest kalin og kræklótt.
Mestur hluti Trjágarðsins var kalkaður: Brendu áburð-
arkalki blandað saman við moldina, ef verða mætti það
vörn nokkur mót krabbameinum í trjánum, sem er ærið
hvimleiður gestur.
Smátrjáplöntum var plantað út í vor sem undanfarin
ár, og fór flestum þeirra mjög lítið fram í sumar, þó
bætti góðviðrið í haust mikið úr skák, þá fengu þær