Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1986, Blaðsíða 43

MÓÐURMÁLIÐ OG HEILÖG RITNING
43
„. . . því að Guð gefur sinn vísdóm ekki iðjulausum eða forsómun-
arsömum, heldur um hann biðjendum.
Sæll er sá, sem iðkar sig í Guðsorði, sér og öðrum til betrunar, og
ávinnur þannig Guði til handa kristnar sálir lifandi manna. “
Fyrir Gissuri Einarssyni vakti ekki aðeins einhvers konar „sið-
breyting“ eða „siðaskipti“, heldur fyrst og fremst siðbót.
Erasmus frá Rotterdam segir það draum sinn, að stúlkan í
hjásetunni, vefarinn við vefstólinn syngi guðspjöllin við vinnu sína og
að þau stytti ferðamanninum leiðina.
Lúther segir og: „Ég fer inn til móðurinnar, þar sem hún vinnur, og
horfi á, hvernig hún bærir varirnar, og þá veit ég, hvernig ég á að
þýða.“
Arngrímur lærði var Guðbrandi Þorlákssyni hjálparhella við
móðurmálið, svo má álykta. En að vísu voru höfuðrit hans á latínu.
Guðbrandur hefur oft látið Hallgrím Pétursson, er hann var næsta
ungur að árum, standa við rúm sitt og lagt hönd sína á koll honum, er
hann ræddi um móðurmálið við Arngrím, að það væri „klárt og
kvitt“.
Og hvernig sem Hallgrímur fór frá Hólum, þá hljóma klukkurnar
þaðan einnig, er hann yrkir:
„Syni Guðs syngi glaður
sérhver lifandi maður
heiður í hvert einn sinn.“