Frjáls verslun - 01.07.1961, Page 21

Það var vorljómi í augum drengjanna við höfn-
ina.
4.
Það vorar líka við Tjörnina. í Hólmanum sitja
tveir stórir svartbakar og láta vel hvor að öðrum,
núa saman nefjum og nudda bringu hvor annars.
En svo kemur sá þriðji flögrandi. Friðurinn er úti
og atlotum lokið. — Þýzka álftin er setzt upp, en
skammt undan Holmanum heyja þeir cinvígi, þýzki
keisarasvanurinn og islenzki álftarsteggurinn.
Það er ógnar kærustustand byrjað í fuglaheim-
inum við Tjörnina. Stokkendurnar eru farnar að
para sig. Þau kúkkelúra þarna tvö og tvö pörin í
hóhnum og við tjarnarbakkana. Enn leita þó sumir
sér maka. Einn steggjanna er mjög fyrirferðarmikill
í bónorðsferðunum, eltir uppi dömurnar nánast á
skriðsundi. — Venjulega synda endur með hægum
fótaburði og sitja mjúklega á vatnsborðinu. En
steggurinn sá arna leggur sig fram í beina línu,
teygir háls og haus með vatnsfletinum og slær
sveigjum á skrokkinn og skýzt þannig áfram og
kroppar í hnakkann á kvensunum.
Vorvertíð er lmfin við Tjörnina. Endur veiða
flugnalirfur, hettumáfurinn stingur sér eftir síli, í
skurðunum voka kettir yfir smáfugli, í Hljóm-
skálagarðinum situr unglingspar á bekk. Kannske
er hann nú með vorinu loksins farinn að hugsa um
þetta, sem hún liefur verið að hugsa um í allan
vetur. — í króknum hjá Iðnó eru tvær smátelpur
að veiða hornsíli. Þær eru berfættar með uppbrettar
ermar. Þær eru með tvö síli, sem þær hafa veitt í
sódavatnsflösku og horfa með ánægjusvip á þau
sprikla í vatninu í flöskunni. Þær gómuðu þau með
berum höndum, því að þær eru ekki með nein
veiðarfærin. — Suður undir slökkviliðsstöð cru aðr-
ar tvær við veiðiskap. Það er töluvert merkilegri
útgerð. Þær eru með einhverja síu úr eldhúsinu
hennar mömmu sinnar og sultuglös fyrir aflann.
Ilann er að vísu enn heldur rýr, fjögur stór síli og
tvö lítil. Það hafa svo mörg sloppið. Þeir ætla að
fara með sílin heim og kaupa handa þeim fiska-
fóður í apótekinu.
5.
Við reikum um Illjómskálagarðinn á björtum
vordegi og virðum fyrir okkur fólk og fuglalíf. —
Börn og fullorðnir Reykvíkingar að gefa öndunum.
Þeir eru fallegir stokkandarblikarnir þessa stund-
ina, svo undur fíngræn gljáslikjan á kollunum á
þeim. Þetta gæti maður sannarlega kallað vorgræn-
an lit. En stokköndin er líka aðgangshörð við að-
drættina, fljót, sterk og harðvítug, enda allsráðandi
á Reykjavíkurtjörn. Þar stenzt henni enginn snún-
ing. Hún rífur ætið út úr hinum veikbyggðari og
skapminni andategundum. Það gildir þetta sama
lögmál í fuglaheiminum og í mannlífinu: „Skap-
lyndi fugls eru örlög hans.“
Það er nú meiri gammagangurinn í stokkandar-
steggjunum. Þarna skammt undan landi skellir
einn grænhöfðinn hreinlega skoltunum utan um
neðra nefhelming á öðrum gapandi félaga sínum,
sem er rétt í þann veginn að kyngja brauð-
mola. — Það er helzt, að hin skrautbúna og snagg-
aralega húsönd veiti stokkandarvörgunum eitthvert
viðnám. Þarna er til dæmis ein, scm er snör í snún-
ingum og flýr með feng sinn undan heilli hcrsingu
af grænhöfðum. Skyldi hún sleppa? Ilún skýzt í
kaf. Hún er nefnilega alkafari. Og undan kemst
hún. Senn kemur hún aftur upp á yfirborðið, reisir
sig á vatnspeglinum, sperrir upp hausinn, baðar út
vængjunum, og hristir af sér tjarnarvatnið. Þetta
bað gcrði gott og bitinn var gómsætur.
Æðarfuglinn er stór og sterkur, en hann er dá-
lítið klunnalegur og svifaseinn. Við bakkann lóna
nokkrír blikar og tvær kollur. Einn blikanna teygir
sig við og við upp og það kúrrar i honum. Kvndugt
hljóðið í blikanum, eitthvert velværðarhljiið. Ef til
vill er þetta hans tónajátning til sinnar elskulegu.
Rauðhöfðinn sér sæmilega fyrir sér, en það tístir
ámátlega í honum, ef molarnir eru hrifsaðir af hon-
um. — Grafandarpar kemur lallandi eftir bakk-
anum. Glæsilegur fugl. graföndin, oddlangt stél,
svart nef með grábryddum kanti og bakið fagurlega
grámynztrað. Ég sé konu benda á þær og segja:
„Svona efni vildi ég eiga í sumardragt!“
En ósköp er hún lingerð, gráandarskinnið. Rétt
eins og hún sé alltaf að vandræðast og þvælast
fyrir hinum öndunum í þessum mataráflogum. —
Þá eru þær og heldur pasturslitlar í hinni hörðu
lífsbaráttu, skúföndin, skeiðöndin og duggöndin.
Að ég tali nú ekki um urtöndina fallegu, sem hímir
uppi við girðinguna og ber það ekki við að reyna
að næla sér í brauðmola. Ilún veit sem er, að hún
á ekkert erindi í grænhöfðagoggana. — Eg lauma
til hennar bita, sem hún sezt með og maular mak-
indalega. Þetta er vissulega vel þeginn biti.
6.
Það er hægt að upplifa stórviðburði í smámunum
við syðstu tjörnina á glöðum vordegi. Leiksviðið
FII J Á LS VER Z LU N
21