Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1950, Síða 2

Sjem ^s4reííuá Y}íeL óon:
(J3leáóu& jóíi
t
Enginn nuiður hefði getað hugsað upp ævintýrið jól.
l’að er hímneskt œvintýri. Aðeins Guð gat gjört það
Fegurð jöltmna er svo einföld og þó svo leyndardóms-
full. Engin furða. þótt dýrð þeirra sje líkt við stjörn•
una, sem barninu finnst auðveit að fela i lófa sinum,
En þó á stjarnan undrastœrð og órafirð. Og í rauninni
er skilningur visindamannsins og stjamfræðingsins svo
dœmalaust litlu natr en skoðun barnslns. Og barnið
skilur stjömuljómann betur á sinn hátt. Uann teitir
þvi sannari gleði, dýpri, hreinni unað.
Já, hugsið ykkur fjarstæðuna, undur jólanna. Lítið
barn ókunnrar stúlku i asnastalli austur i löndum setur
allan vestrœna heiminn i uppnám ár eftir ár og öld
e/tir öld. Þuð er nœstum eins og styrjaldarfrjett, og
þó alveg öfugt við slika fregn. Þetta litla, umkomu-
lausa jotubarn veldur því, að jafnvel kaldrif jaðasti efnis•
hyggjumaður reður krapið upp að hnjám á Þorláks•
messuktöld til þess að undirbúa œvintýri gleðinnar
og ka’rleikans, ævintýrið jól. Og það gerist jafnvel eitt
þúsund, nitjánhundruð og fimtiu árum eftir að þetta
ójtekta barn fœddist.
Jafnvel skáldin og spekingamir hefðu látið slikt barn
rera konungsbarn fœtt i glœstri holl við bumbuklið og
byssuskot, klœtt í purpura og silki, skreytt perlum,
gimsteinum og gulli.
ISei, ekkert af Jtessu. Engin höil, aðeins kofi eða
hellir, Enginn liácaði, aðeins ekkastunur og bœnu-
hvísl ungrar stúlku inn i þögn myrkursws. Enginn
dúnn eða silki i töggunni, aðeins nokkur visin strá
og fatæklegar ferðaflíkur. Raunar engin vagga, aðeint
harður steinstallur fií þess að leggja á blessaðan, litla
viðkvœma líkamann. Örbirgð, ekkl viðhöfn oð mann■
legri hyggju, er scið jólasogunnar, En svo skiptir um.
Þ'fer skjátlast, ef þú heldur að lijer sje eittlivað lágt
og lítisvirði. Þú ert svo skammsýnn, kæri herra spek-
ingur.
Iljer er höll, hjer eru Ijós, hjer er söngur, hjer eru
blom, hjer er gleði, hjer er hirð, hjer er konungur.
n
Og höllin er hinn litauðgi blásalur hæðanna, Ijósin
eru sólkerfi geinuins, söngurinn er englakór ósýni•
legra veralda, blómin eru gleym mjer ei-ar móðurást•
arinnar, gleðin fagnaðarvon frelsisins, hirðin er hinn
nafnlausi skari kynslóðanna og konungurinn er sjálfur
Guð, al/aðir undursins mikla, sem við köllunx líf — líf.
Hin tilbúna dýrð ranglœtisins í höllum munnanna
var auðcitað óhæf handa æðstu von mannkynsins. Og
unga stúlkan örbirga, hún er guðsmóðirin. llún er tákn
hins jarðneskasla af öllu jarðnesku um leið og hún er
drottning í dýrðarhcimum hinnar eili/u himnesku þrár
eftir friði og fretsi, bræðralagi og blessun handa hverju
hjarta, seni slær, hverri hönd, sem starfar, hverju barni
sem fœðist. Jólin eru himneskt œvintýri, en þó svo
jarðnesk um leið. Þau sýna liimin og jörð í faðm-
lögunt. Þau birta hina djörfu trú, að liinn almáltki
vilifi kærleikur, sem umlykur hirnna og lieima, geti
einnig búið í hjarta og huga mannsins, eins og stjörnu■
\ t
dýrð fjarlægra sólnu speglast í auga þarnsins. Sú trú
segir: „Uarnið i jötunni var GIJÐSSOISER, og það
SAM.I GETUR ÞC ORÐItí á vcgunt kærleikans og
sannleikans.“ *
Þetta er fagnaðarfrjett jolanna,
Þráin eftir frelsi, fögnuði og friði er ínsta og œðsta
löngun hvers óspilis mannshjarta. Þess vegna er hið
guðdómlega œvintýri jólanna fegursli framtíðardraum-
ur tnannkynsins, E) liann ekki rœlist sem allra fyrst er
sjálfsmorð menningarinnar eina leiðin franiuudan.
En Guði sje lof, rneðaii stjörnur himinsins blika i
saklausum barnsaugum bliðiim og mildum, gelum við
öll sagt: Gleðileg jól í dýrð CUÐSÁSTARINNAR <>g
fögnuði AtANNKÆRLElKANS.