Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1958, Blaðsíða 14

662
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Listakona í sveit
Þar sem skipbrotsmenn eru tibir gestir
FYRIR mörgum árum áskotnað-
ist mér íslenzk bekkábreiða, ofin
úr ullarbandi með sauðarlitunum.
Mér var sagt að hún væri tætt og
ofin af „konu uppi í sveit“, en ekk-
ert fekk eg að vita um konuna, né
í hvaða sveit hún átti heima. Eg
varð að láta mér nægja að vita,
að þetta var íslenzkur heimilisiðn-
aður, og hann ekki af lakara taginu.
Allur svipur ábreiðurmar bar vott
um vandvirkni og smekkvísi. Það
var sama hvort htið var á band-
ið, vefnaðinn, mynstrið eða lita-
samsetninguna. Þrír voru litirn-
ir: dökkmórauður, ljósmórauður
og grár, og fellu þeir saman á hinn
fegursta hátt. Það var hstarhand-
bragð á öllu.
☆
í SUMAR sem leið fórum við
nokkur saman í einkabíl austur í
Skaftafellssýslu og var ætlunin að
gista á Kirkjubæjarklaustri um
nóttina. En er til Víkur kom frétt-
um við að tveir stórir ferðamanna-
hópar væri á leið austur að Klaustri
og að þar mundu verða rúmlega
himdrað næturgestir þá nótt.
var mjög þægilegt hvert við annað
og ekki er amalegt að vera gestur
Fjónsbúa. Ekki er um það að vill-
ast, að íslenzkir jólasiðir eru að
miklu leyti innfluttir frá Dan-
mörku og má því vera, að sumum
finnist þessi lýsing á dönsku jóla-
haldi ekki vera nein sérstök nýung.
Eitt getum við þó a. m. k. lært af
Dönum, en það er að gleðjast yfir
htlu og láta ekki fjárhaginn hafa
Leizt okkur nú ekki á bhkuna.
En þar sem við áttum erindi að
rækja Þennan dag bæði í Álftaveri
og Meðallandi, var ekki um annað
að gera en halda áfram. „Við sof-
um í bílnum í nótt, ef við getum
hvergi fengið inni“. Það var lausn
málsins.
Við komum að Herjólfsstöðum í
Álftaveri og hittum Helga bónda.
Sátum við þar um stund í bezta
yfirlæti. Og svo barst talið að því
að við ættum engan náttstað vís-
an.
„Það hefir aldrei verið venja að
úthýsa mönnum hér í sveit“, mælti
Helgi með hægð, en þó með nokk-
urri áherzlu. Orð hans voru fram-
rétt hönd hinnar íslenzku gest-
risnu.
En við þurftum að fara austur í
Meðalland.
„Jæja, það kemur í sama stað
niður“, sagði Helgi. „Við skulum
þá hringja til Gísla á Melhóh“.
Svo var hringt.
„Komið þið bara“, sagði Gísh,
„Það verða einhver ráð til þess að
hola ykkur niður“.
Degi var tekið að halla. Nú var
úrslitaáhrif á jólaskapið. Mér
fannst Fjónbúar hafa meira af
barnslegri gleði um jólin en við ís-
lendingar; það var léttara yfir
þeim og minna um alla gagnrýni.
Vonandi getum við smám saman
lært að gera lund okkar létta þegar
jólin ganga í garð og í þeirri von
óska ég lesendum gleðilegra jóla.
Ólafur Gunnarssou.
Guðlaug Loftsdóttir
haldið upp í Skaftártungu, yfir
brúna á Tungufljóti, niður hjá Ás-
um og yfir eldhraunið, niður að
Leiðvelli. Þar taka við sandar, ilhr
yfirferðar fyrir litla bíla. Ferðin
gekk seint og það var framorðið
er við komum að Melhóh. Þetta
var áður óræktarkot, en er nú stór-
býh.
Við hittum Gísla. Hann sagði að
þrír ætti að gista hjá sér, en tveir
á Strönd. Sá bær stendur drjúgum
kipp neðar með Kúðafljóti. Hér
er mikið graslendi og mikil rækt-
un, sandgræðsla á aðra hönd en
nýrækt á hina.
Á Strönd er nýtt steinhús og
stendur á lágum hóh, annars er
hér svo að segja ein flatneskja. Við
hittum húsfreyu, Guðlaugu Lofts-
dóttur, og bað hún okkur að af-
saka að hún væri ekki vel hæf til
þess að taka á móti gestum, því
að hún væri að koma frá því að
mjalta kýrnar. Við báðum hana af-
sökunar á því að gera átroðning
og setjast hér upp fyrirvaralaust.
„Það er nú ekki mikið að taka
á móti tveimur næturgestum",
sagði hún. „Þeir hafa stundum ver-
ið fleiri hér. Það var þröngt hérna