Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1958, Blaðsíða 19

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
667
Að svona mæltu leit hann með
velþóknun á kampavínsflöskuna,
því að þrátt fyrir andúð sína á of-
nautn áfengis hafði hann gaman
af að fá sér glas af góðu víni við
hátíðleg tækifæri og hann bar hana
inn á veizluborðið með virðuleik,
sem sómdi góðum bryta. Konan
hans sótti þrjú kampavínsstaup.
Síðan settist fjölskyldan að snæð-
ingi. Jólin voru byrjuð.
UM SAMA LEYTI var Georg á
leiðinni upp stigann að íbúðinni
sinni. Stór, þrekvaxinn maður í
óhreinni skyrtu studdi hann, öllu
heldur lyfti honum upp á hverja
tröppuna á fætur annarri. Georg
hafði talað mikið og hugsað margt
þennan dag, því að honum hafði
fundizt sér líða vel. Hann talaði
aldrei mikið nema þegar honum
fannst sér líða vel. Hvað eftir ann-
að hafði hann endurtekið, að þeg-
ar hann kæmi heim, ætlaði hann
að raka sig og fara í sparifötin og
það myndi ekki nokkur maður sjá
á sér vín — nema kannske konan
hans, því að hún fyndi það, alltaf
á sér, þótt hann hefði ekki gert
meira en þefa af víni. Hann hafði
líka skáldað sögu um það í huga
sér, að þegar hann kæmi heim,
myndi konan hans klappa honum
á öxlina og segja: Halló Goggi! og
alls ekki líta á hann með þessu
augnaráði, sem sameinaði í senn
alla hryggð heimsins og ásakanir.
Og hann myndi segja eins og ekk-
ert væri: Ég fékk mér einn lítinn,
væna mín, en nú verður það ekki
meira — ekki einn dropi meira um
öll jólin........Nú mundi hann
ekkert af því, sem hann hafði ver-
ið að tala um eða hugsa um þenn-
an dag, en í huga hans sveimuðu
óljósar áhyggjur út af því, hvort
hann myndi geta náð í nokkuð
meira til að drekka í kvöld og á
morgun. Það var víst allt búið,
sem hann hafði átt.....Hinn stór-
vaxni félagi hans klappaði honum
á öxlina og talaði til hans rámum
bassarómi, enda þótt Georg henti
litlar reiður á um hvað maðurinn
var að tala.
Hægt og hægt mjökuðust þeir
upp stigann og voru að lokum
komnir alla leið upp í íbúðina á
rishæðinni, þar sem jólamaturinn
stóð á borðinu — steik, brúnaðar
kartöflur, grænar baunir og sultu-
tau — og gegnum reykinn, sem
lagði af nýuppfærðri steikinni,
greindi hann syni sína tvo, átta og
níu ára hnokka, þar sem þeir stóðu
prúðbúnir og alvarlegir í horninu
hjá útvarpstækinu. Á sama andar-
taki skynjaði hann, að pakkarnir
með jólagjöfimum þeirra höfðu
orðið eftir á verkstæðinu eða
kannske einhvers s,taðar annars
staðar þar sem hann hafði komið
um daginn Hann mundi það ekki.
Félagi hans hafði sleppt taki á hon-
um og hann slengdist á eldhús-
dyrnar, opnaði þær og fór fram
í eldhúsið — en hinn var um leið
kominn á eftir honum tók utan um
hann og fékk hann til að setjast
í körfustól við eldhúsbekkinn. Kon-
an hans stóð hjá eldavélinni og
hrærði í potti — og mynd hennar
var mjög ógreinileg.
— Sæl kona. — Þá — eru —
blessuð — jólin — komin, reyndi
hann að segja en gekk illa að fá
orðin til þess að tolla saman. Og
svo varð honum htið fram fyrir
sig, þar sem fjórar uppteknar
flöskur stóðu á bekknum innan
seilingar hans — tvær með ávaxta-
drykk, ein með maltöli, sú fjórða
með pilsner. Hann fálmaði eftir
henni og setti á munn sér. Ölið
rann niður höku hans og ofan á
brjóst en nokkru af því tókst hon-
um að koma niður. Hann sá, að fé-
laginn var að tala við konuna hans
og fannst ergilegt að heyra ekki,
hvað þau voru að segja, en hafði
ekki þrótt til að standa á fætur
og ganga til þeirra, því að þrúg-
andi magnleysi hafði gagntekið
hann eftir að hann kom inn í heitt
eldhúsið. Og eftir að hann hafði
sett frá sér ölflöskuna og hallað sér
fram á eldhúsbekkinn liðu aðeins
fá andartök unz skynjunin var
horfin honum með öllu.
Félaginn bar hann inn í rúm og
klæddi hann úr utanyfirfötum og
skóm. Síðan bauð hann gleðileg
jól og fór, — og konan og dreng-
irnir heyrðu reikult fótatak hans
niður stigann. Fyrir utan gluggann
svifu snjóflygsurnar til jarðar
gegnum dökkblátt rökkrið.
Þeir höfðu verið að leika jóla-
sálm í útvarpinu — en þegar mæðg
-inin voru setzt til borðs byrjuðu
jólakveðjurnar. Konan stóð á fæt-
ui og skrúfaði fyrir tækið því hún
átti ekki von á jólakveðjum, og
hún sagði við drengina, að þeir
myndu ekki fá neinar jólagjafir í
kvöld, en kannske seinna — áreið-
anlega fengju þeir þær seinna, hún
sagðist skyldi lofa þeim því.
Eitt andartak ríkti alger þögn í
stofunni, þar til þungar hrotur
hins dauðadrukkna manns bárust
þeim til eyrna innan úr svefnher-
berginu.
Þá stóð konan aftur á fætur til
þess að opna fyrir útvarpstækið.
Hún sagði það væri bezt að hlusta
á jólakveðjurnar.