Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1958, Blaðsíða 20

668
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
fár og frost
Þeir háðu stríð við
Gleðisnauð jólanótt
Jóhannes Þórðarson var póstur milli Isafjarðar og Hjarðarholts
í Dölum árin 1895—1919 Var þetta ein með erfiðustu póstleiðum
að vetrarlagi, yfir langan og örðugan fjallveg — Þorskafjarðarheiði
— og síðan á báti yfir Djúpið til ísafjarðar. Gekk oft á ýmsu með
að fá flutning, og var stundum farið á tveggja manna fari. En
veður eru válynd á Djúpinu og oft var þar ófært með öllu, þótt
póstáætlunin segði að nú skyldi farið. Þetta skánaði þegar vél-
bátar komu til sögunnar, en þó gat borið út af því. Hér fer á eftir
frá'ögn Jóhannesar sjálfs um póstferð á jólunum.
VETURINN 1916, að kvöldi 18.
desembers, kom eg að Arngerðar-
eyri úr póstferð að sunnan, og
gistum við þar um nóttina. Var
vélbáturinn „Gunna“ kominn til að
sækja póstinn. Átti Jón Gunnlaugs-
son frá ísafirði bátinn, en Markús
Bjarnason var skipstjóri, og voru
þeir báðir á bátnum.
Aðfaranótt 19. desember gerði
hvínandi norðangarð með miklu
frosti, en kafald ekki mikið. Helzt
sama veður látlaust þangað til á
aðfangadagskvöld jóla. Þá lægði
rokið um stund, og var þá brugðið
við og lagt á stað í dimmingu. Var
veður sæmilegt út fyrir Reykja-
nesið. Allt í einu skellur yfir sama
rokið og áður með stórsjó, sem
gekk alveg yfir bátinn, svo að
verjaðir menn fóru að verða gegn-
blautir.
Stórsjó og rokveður lagði svo
mjög inn Vatnsfjörðinn, að skip-
stjóri treysti sér ekki til að rata inn
í náttmyrkri. Var því snúið við
aftur. „Gunna“ ætlaði ekki að
draga á móti veðri og báru, yfir
fjörðinn undir ströndina, fyr en
vindur tók að verða með hviðum
og báran að minnka.
Lágum við svo alla jólanóttina
inn og fram af Hamri á Langa-
dalsströnd. Þar var enginn stór-
sjór, en rokhnúta lagði yfir bátinn
við og við Fólkið, sem í bátnum
var, var meira og minna blautt, svo
allir vildu vera sem næst eldavél-
inni til að taka úr sér hrollinn eftir
sjóvolkið.
Eftir að við vorum lagztir þarna,
kom mönnum saman um að hita
kaffi sér til hressingar á aðfanga-
dagskvöldið, og var það þegar hress
-ing í huga manns að eiga von á
slíku. Áhöld voru af skornum
skammti eins og annað fleira þarna
um borð. Aðeins ein bollapör blá-
flekkótt, og varð fólkið að drekka
VALGRÍMUR Sigurðsson var
póstur frá Stykkishólmi til Sands
og Ólafsvíkur í rúm 10 ár. Frá
Ólafsvík lá póstleiðin suður yfir
Fróðárheiði, inn Staðarsveit og
yfir Kerlingarskarð til Stykkis-
hólms. Frá einni þeirri ferð segir
hann svo:
Einn veturinn var eg sem oftar
í póstferð út á Sand og Ólafsvík.
Hafði mér gengið heldur treglega
út eftir og var nú á innleið. Kafandi
ófærð var því að kyngt hafði niður
snjó þá viku. Eg var einn á ferð
úr þeim til skiftis. Eg varð feginn
kaffinu, þó að svart væri og groms
mikið.
En í því að eg var að byrja að
drekka úr bollanum, kom sjógusa
ofan um opið á klefanum og yfir
höfuðið á mér, svo að bollinn hrökk
á gólfið, en fallið var vsvo lágt
að hann brotnaði ekki. Tvær rúg-
brauðsskorpur fekk eg hjá skip-
stjóranum með jólakaffinu og helt
þeim eftir, og þótti mér það ekki
minna sælgæti undir þessum kring-
umstæðum, en að sitja við borð
með góðu kaffi og mörgum köku-
tegundum.
Þarna lágum við nú alla jólanótt-
ina, við kulda og vosbúð og sjó-
veiki. Seinnipart nætur tók veðrið
að lægja, og á jóladaginn var veð-
ur allgott. Fórum við þá til Vatns-
fjarðar og fengum þar góðar við-
tökur eins og fyr. Lögðum við síð-
an á stað þaðan, þó að hvasst væri,
komum við á öllum bréfhirðingar-
stöðum og náðum til ísafjarðar um
kvöldið.
yfir Fróðárheiði og komst hana án
nokkurra tafa og óhappa. Úr
Staðarsveitinni hafði eg hugsað
mér að komast heim á einum degi.
Morguninn eftir lagði eg
snemma upp og kafaði snjóinn inn
alla sveitina með 60 punda byrði
á bakinu. Tók þá að syrta í lofti og
heyrast veðrahvinur. Flaug mér í
hug að hætta við að leggja á Kerl-
ingaskarð, en samt var eitthvað,
sem ýtti mér áfram. Held eg nú
áfram ferðinni og legg upp úr
Miklaholtshreppnum áleiðis inn
Bænheyrsla í blindhríð á fjalli