Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1958, Blaðsíða 39

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
687
heimsstyrjöldina, er Danir fengu
Norður-Slésvík, og var endurreist
í Aschberg.
Eirminnismerki Joachim II. kjör-
fursta, sem þeir gerðu í félagi 1889
Erdmann Encke og Harro Magnus-
sen, stendur í Spandau vestan við
Nicolaikfrkjuna. Líkneskja og stöp-
ull stendur enn og hafa orðið fyrir
litlum skemmdum. — En marm-
aramyndin sem Harro Magnussen
gerði af Joachim II. og sett var í
Siegesallee árið 1900, varð fyrir
skemmdum; höfuðið brotnaði af og
glataðist. Það sem eftir var af
minnismerkinu var síðan urðað hjá
Bellevuehöll.
Engar upplýsingar er að fá um
minnismerki Klaus Groth, og sama
er að segja um Honterus minnis-
merkið.
Minnismerki Fraúlein Maria von
Jever stendur enn á sama stað í
Jever.
Fleiri upplýsingar var ekki hægt
að fá. Sennilega hefir hin fagra
marmaramynd af Friðrik mikla,
sem var 1 Hohenzollern safni, farið
forgörðum í stríðinu og sést aldrei
framar.
Mig ásótti altaf sú hugsun, að
Harró Magnússen hefði gert mynd-
ina af Bela konungi. En engar upp-
lýsingar gat eg fengið um það
hvort hún ætti við nokkur rök að
styðjast, hvorki í alfræðibókum né
norskum ferðamannabókum, sem
gefnar eru út handa þeim, sem
ferðast um Sogn. Seinast varð það
að ráði, að eg skrifaði Schei fylk-
ismanni 1 Sogni og Fjörðum og bað
hann um upplýsingar. Hann svar-
aði skjótt og sagði að Belamyndin
mundi vera eftir þýzkan listamann,
Matz Unger að nafni.
Hugboð mitt um þetta hafði því

d^cimalijcil
ÓÞEKK lítil stúlka var sett inn
í klæðaskáp og lokuð þar inni,
svo að hún skyldi skammast sín.
Nú liðu tíu mínútur og ekki heyrð
ist æmta né skræmta í henni Þá
varð mamma hálfhrædd, opnaði
skápinn og spurði:
— Hvað ertu að gera þarna?
Ut úr myrkrinu kom svarið:
— É e a pýta á nýu kápuna
þína, é e a pýta á nýa hattinn
þinn, é e a pýta á nýu kóna þína
og---------
— Nú, og hvað svo meira?
spurði mamma.
— Ó nú vanta mig meia munn-
vatn.
★
Dóri litli var lasinn, læknir
var sóttur og hann sagði að Dóri
væri með mislinga.
— Þá fer ég í skólann í dag,
sagði Dóri, svo að hinir krakk-
arnir geti fengið þá líka.
★
Það vantaði helminginn af
skólabörnunum og því var bonð
við að þau væri öll kvefuð En
kennslukonuna grunaði að þau
hefðu verið að leika sér á sleða,
og hún hugsaði með sér að reyna
að venja þau af þessu. Næsta dag
helt hún svo ;æðu yfir þeim um
hve hættulegt væri að vera úti í
kulda:
— Ég átti lítinn bróður, sem
var nýbyrjaður að fara í skóla.
Einu sinni sveikst hann um að
fara í skólann, en fór að leika
sér á sleða, og svo fekk hann
lungnabólgu af því og dó.
Nú varð löng þögn og kennslu-
konan þóttist vita, að þarna hefði
sér tekist að hafa áhrif á börnin.
En allt í einu heyrðist mjó rödd
af aftasta bekk:
— Hvað varð um sleðann hans?
★
Lítil stúlka fekk að fara til
ömmu sinnar og vera hjá henni
eina viku. Fyrsta kvöldið bað
hún ömmu sína að lofa dyr-unum
á svefnherbergi sínu að standa
opnum, því að hún væri hrædd
við myrkrið.
— Hvað er að heyra þetta, sagði
amma. Ekki ertu hrædd að sofa
heima í myrkrinu.
— Néi, því að það er mitt eigið
myrkur.
★
Sigga litla var lasin og lá í rúm
inu, og mamma þurfti að vera
á þönum að gegna keipunum í
henni. Altaf vildi Sigga fá nýtt
og nýtt til að leika sér að í rúm-
inu. Um hádegið var mamma orð-
in leið á þessu og gegndi henni
ekki framar. Sigga kallaði nokkr-
um sinnum, en hætti svo. Nokkru
seinna leit mamma inn til hennar,
sýndist hún sofa og laut niður að
henni. Þá sagði Sigga:
— Þú þarft ekki að ómaka þig
lengur mín vegna, því að nú er
eg dáin.
I
I
f

reynzt rangt, það hafði aðeins
minnt mig á Harró Magnússen og
ætterni hans. Annað hugboð um
það af hvaða íslendingi hann var
kominn, getur reynzt álíka hald-
laust, og hæfir ekki að flíka því.
Eg hefi reynt að uppfylla sein-
ustu bónina, sem Guðmundur
Gamalíesson bað mig. Mér hefir
því miður ekki orðið svo ágengt
sem skyldi. En hér með kem eg á
framfæri þeirri vitneskju, að hinn
trægl myndhðggvari Harro Magn-
ússen var af íslenzkum ættum að
langfeðgatali, svo að hún fór þó
ekki 1 gröfina með Guðmundi.
Á. Ó.

<