Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1958, Blaðsíða 23

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
671
í hjörtum þeirra. En nú hafði henni
ekki orðið þess auðið að hitta hann
árlangt að minnsta kosti. Hún var
kennslukonaí Suður-Svíþjóðu, hann
starfaði í ráðuneyti í Stokkhólmi,
en hann hafði ekki fasta stöðu. Þar
eð angist fólst bak við orðin í
hverri línu, sem hann skrifaði og
efi í hverri ástarbæn, þá tók hún
að velta því fyrir sér, hvort hann
ynni henni raunverulega eins og
fyrr. Vel gat verið að hann væri
ekki samur maður eftir dvölina í
höfuðstaðnum.
Ynni hann henni hugástum, fékk
hún eigi skilið að hann gæti feng-
ið af sér að bjóða henni í hverju
bréfi að sigla sinn sjó, ekki heldur
fannst henni ótti hans við að bjóða
henni að búa með honum við strit
og þröngan kost benda til sannrar
ástar.
Hún skildi hann að nokkru leyti,
en ekki til hlítar. Hún vissi, að
hann söðlaði oft fák án þess að
stíga á bak og sáði, án þess að fá
sig til að uppskera. Hún þóttist eigi
að síður vita, að þetta væri ein-
hvers konar fum, en ekki hans
innsta eðli. Hann var sem sé stór
vexti og burðamaður, röddin þrótt
mikil og fögur, hann var tiginn í
fasi, dulur nokkuð. Það fói ekki
milli mála að framtak hans hleypti
jafnan í kviksyndi tillitssemi og
efa, að hann var ekill, sem þorði
eigi að aka vagninum af stað, af
ótta við að honum kynni að geta
hvolft.
Hefði hún verið viss um þetta,
myndi hún aðeins hafa skellihleg-
ið að óttanum, sem skein út úr
bréfum hans. Þótt henni væri deg-
inum ljósara að hann var trúverð-
ugur maður að öllu öðru leyti, þá
virtist henni þessu samt öðru vísi
farið með ástina. Sjálfsagt var það
svo að hann vildi losna við hana,
þótt hann segði það ekki hrein-
skilnislega.
Og þau héldu síðan áfram að fjar
-lægjast, þau, sem virtust sköpuð
hvort fyrir annað og kjörin til þess
að bæta hvort annað upp og gera
hvort öðru lífið léttara.
Það var þegar fyrir jól, að svo
virtist sem hún tæki að láta að vilja
hans í þessu, laga sig eftir hug-
myndum hans og gera ráð fyrir að
leiðir þeirra lægju ekki saman um
ófærur lífsins, og þetta hafði vesa-
lings, viðkvæma stúlkan látið í
veðri vaka til þess eins að þóknast
honum. Þá tók Lénharður viðbragð
eins og hestur sem fælist. Það lá
sem sé beint við fyrir hann að ger-
ast vobeiða, honum var fróun í því
að leggja sig í sölurnar, fara hall-
oka.
Hann hugsaði á þessa leið: Ég
verð að gefa henni ástæðu til þess
að segja mér upp. Ég verð að láta
eitt skipti að mér kveða og frelsa
hana frá öðrum eins sveinstaula
og ég er.
Hann rauk á dansleik kvöld eitt
þegar eftir að honum hafði borizt
eitt hinna stuttu sjálfsafneitunar-
bréfa frá henni, og í stað þess að
kyssa það og láta sér skiljast, að
Þótt hún hefði skrifað innfjálgt
ástarbréf, þá hefði ekki skinið út
úr því heitari ást en þessum ör-
fáu línum, þessum frostrósum,
enda kom sendibréfið illa við
hann. Og þegar hann kom á dans-
leikinn, tók hann að sækjast eftir
einni fegurðardísinni.
Hann réðst eigi á garðinn þar
sem hann var lægstur, hann sótt-
ist eftir hinni fremstu þeirra allra,
stúlku, sem var í senn auðugust
og kynbornust og augu allra hinna
piltanna mændu til. Hann vonaði
sem sé undir niðri, að árangur yrði
ekki tiltakanlega mikill af hof-
mennsku hans og stimamýkt við
Þessa Stokkhólmssól. Enn bærðist
eitthvað í sál hans í þá átt að æski-
legast væri að viðleitni hans mis-
tækist, því að ynni hann ekki á,
hefði hann eins og rétt til að bregða
ekki eiginorði við æskuheitkonuna
kæru. Það var líkt og þegar skóg-
arfiðrildi flögrar inn í aldingarð.
„Kæru, stóru, kostulegu skraut-
blóm“, segir það. „Það var ei hér
sem ég skyldi vera. Úr því sem
komið er ætla ég þó að reyna að
hafa mína hentisemi. Skárri er
það gróskan, annar eins garður
ætti að fæða sína sofandi! Freista
verður að leita hins ríkulegasta í
veröldinni, Þótt hið skemmtiiegasta
verði ei þar með endilega klófest“.
En þegar hann hafði gert sér
títt við þetta skrautblóm um stund,
tók hann eftir því sér til mikillar
furðu, að hún var honum ekki alls
kostar fráhverf, að hún vildi þýð-
ast hann, láta sigrast af honum.
Ekki var laust við að hann yrði
dálítið ölvaður af leiknum. Hún
var satt að segja töfrandi fögur, og
það brýndi hann, að hún kom eins
og sífellt nær honum, og hann gat
æ betur vafið henni um fingur
sér.
En þar við sat Þó þetta kvöld, að
hann kyssti hana á handlegginn
fast við stálið á hanzkanum. Hann
var sem sé ekki óheitbundinn, svo
að hann gat eigi flíkað ást.
Þegar hann kom heim af dans-
leiknum og hann gerði sér almenni
-lega grein fyrir því, hve and-
styggilegur þessi flagaraháttur
raunverulega var, þá fyrst var
hann sannfærður um að hann
þræddi rétta götu. Þá er hann
hugsaði út 1, að hann hugðist
kvænast ríkri drós til þess eins að
sú, sem hefði búið honum hlýlegt
og óbrostið heimili, skyldi fá frelsi
til að hafna honum, þá fann hann
að Þar kom að því að hann legði
fortakslaust eitthvað í sölurnar
fyrir hana, og hann var ánægður
með sjálfan sig.
Síðan skrifaði hann henni upp-
sagnarbréf og reyndi að láta hana
hafa eins mildan dauða og unnt
var, þótt henni skyldi ekki vera