Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1958, Blaðsíða 25
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
873
inn myndar dýrlegt listaverk
i'
3
f
3
i
i
f
3
f
f
Ekki er allt sem sýnist, segir forn málsháttur. Það hefir sannast
áþreifanlega á seinustu árum. Sjóninni eru takmörk sett. Hún getur (j*
ekki greint hægfara hreyfingu, eins og t.d. vöxt blómanna. Hún S)
getur heldur ekki greint mikinn hraða. Skrúfan a flugvél verður (j>
ósýnileg þegar hún snýst með fullri ferð, en kemur fram á sjón-
himnunni eins og þokukenndur hringur. Svo er um margt annað.
En nú hefir mönnum tekist að láta myndavélina „sjá“ það sem
ekkert mannlegt auga fær séð. Með því að taka ljósmyndir á
1/10.000 úr sekúndu hafa birzt mörg undur, er engan óraði fyrir.
Myndin hér að ofan sannar þetta bezt. Hún er tekin af mjólkur-
oropa, sem fellur niður á borð, sundrast þar og myndar djásn,
sem líkist allra mest krystalkórónu. Myndin er >iú geymd í lista
safni New York borgar.
unargjarna ást myndi komast að
raun um að hún getur aldrei að
fullu sagt fyrir í hjarta annars
manns, og hún myndi leggja sam-
an vængina og hvílast.
„Ó, jólafaðir“, hrópaði hann há-
stöfum, „ef ég aðéins gæti rétt
sem snöggvast rýnt inn í hjarta
meyjarinnar, svo að ég vissi,
hverju ég ætti að trúa!“
Þegar áliðnara var orðið dags-
ins, gekk Lénharður út og litaðist
um á jólamarkaðinum. Á leiðinni
þangað sá hann aftur bóndann með
jólatrén tvö. Hann þeysti framhjá
í bugðu einni, enn átti hann jafn-
annríkt og fyrr og jafnglatt khngdi
í bjöllunum. Við lá, að Lénharði
yrði felmt við, er hann kom auga
á hann. Hann hallaðist æ meir að
því að bóndinn væri gamh jóla-
faðirinn.
Þá er á markaðinn kom, var
bóndinn þar þegar fyrir. Hann
hafði breitt stór áklæði á hestana,
fleygt jólatrjánum af hlassinu og
hlóð nú varningi sínum á sleð-
ann. Lénharði hnykkti við öðru
sinni, er hann sá varninginn. Mað-
urinn var ljóskeramangari.
Sérstök, dulræn skapbrigði
komu yfir Lénharð. Það var engu
líkara en æðri máttur vekti yfir
honum og stjórnaði hverju fótmáh
hans. Honum fannst hann ekki
vera sjálfum sér ráðandi að vísu,
en fjötraður og leiddur. Ekkert
gat verið honum ljúfara.
Bóndinn var alkunnur mangari
þar á markaðinum. Fólk hafði þeg-
ar þyrpzt um hann. Ætti hann að
endurgreiða, galt hann með fyndni
og bætti upp alla galla ljóskera
sinna með gamanyrðum.
„Ég ætla að fá gott ljósker“,
sagði Lénharður.
„Bezt er að vera sjálfur sitt eig-
ið ljós“, sagði bóndinn, „en úr því
að maðurinn er svo heimskur að
vilja eignast ljósker, þá skal ég
ekki meina honum það“.
„Það átti nú ekki heldur að vera
venjulegt ljósker“, sagði Lén-
harður, „heldur sams konar ljós-
ker og menn höfðu fyrr meir til
þess að leita fólks, skiljið þér?“
„Auðvitað“, sagði bóndinn, „það
á að lýsa lengra en sést í fljótu
bragði, meir en á ytra borðið“.
„Meira að segja inn í hjartað“,
sagði Lénharður og hélt því nær,
að bóndinn læsi óskir hans svo
sem fyrir einhverja töfra.
„Já, en elsku góði herra, væri þá
ekki snjallræði fyrir yður að verða
yður fyrst úti vun ljósker, sem lýsti
upp vitglóruna“, sagði bóndinn og
rétti honum ljósker.
Á því andartaki, sem Lénharður
tók við ljóskerinu, fann hann
sterka löngun til að sofa. Það var
engin furða svo vansvefta sem
hann var, honum hafði ekki sigið
blundur á brá í tvo sólarhringa, en
sjálfum fannst honum syfjan stafa
frá ljóskerinu! Hann skundaði líka
þegar heim og fleygði sér á legu-
bekk sinn. Hann sá, að sendibréf
lá á skrifborði hans, en hann var
svo úrvinda af þreytu, að hann
orkaði ekki að brjóta það upp.
Síðan sigraði svefninn hann, og
hann tók að dreyma.
Það var myrk nótt, og hann
gekk út á strætið og hélt á ljós-
kerinu sínu. Honum lá mjög á,
hann vildi ekki láta við svo búið
standa, en kom eigi fyrir sig, hvað
það var. Óþol og ótti nísti sálu
hans.
Hann þóttist ganga yfir torgið
í áttina að Norðurbrú. í þeim svif-
um, er hann steig upp á brúna, sá