Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1958, Blaðsíða 15

LJESBÓK MORGUNBtAÐSINS
663
mundu menn ekki a*mað slíkt.
Fjórtán Mefialitndingar komu
skjótlega á slyaattðinn. Var þá
svarta myrkur nenaa hvað glytti
í hvíta brimskafljuia. Bftir nokkra
stund tókst að koma línu um borð,
og björgun gat hafist Gekk hún
slysalaust þrátt fyrir það að skip-
verjar voru svo vitlausir að þeir
slökuðu á línunni í hvert sinn, sem
maður var dreginn í land, svo að
þeir fóru á kaf í brimið. Að lokum
voru allir komnir á land nema þrír,
skipstjóri, stýrimaður og loft-
skeytamaður. Þeir þorðu ekki að
fara í land, heldu víst að lífi sínu
væri þar ekki minni hætta búin en
í strönduðu skipinu. Það var ekki
fyr en komið var fram á miðjan
dag, að þeir náðust. Varð að senda
menn um borð eftir þeim, og urðu
þeir að taka skipstjórann með
valdi. Alls var bjargað 20 mönnum
og var farið með þá heim á þrjá
bæi til gistingar. — Heiðursskjalið
sýnir, að þeir fengu aðrar viðtökur,
en þeir höfðu búist við.
Á borðinu hggur lítið kort, sent
frá Bodö í Noregi. Það er Þakkar-
kveðja frá 25 skipverjum af norska
selveiðiskipinu „Polar Quest“, sem
Meðallendingar björguðu 28. febrú-
ar 1957.
Þarna á borðinu er einnig síga-
rettu hylki úr silfri, með nafni
Lofts Runólfssonar. Það er viður-
kenning fyrir frækilega björgun 20
skipverja af togaranum „St. Crisp-
in“ frá Hull. Þarna er einnig silf-
urskál með áletrun, gefin hús-
freyunni á Strönd fyrir framúr-
skarandi aðhlynningu skipverja
eftir að þeir voru komnir á land.
„St. Crispin“ strandaði skammt
austan við Kúðaós 15. marz 1956,
hafði togað heldur nærri landi, því
að enn var skipið með botnvörp-
una aftan í sér. Þetta olli því, að
skipið var lengi að byltast í brim-
garðinum og fekk þar svo miklar
•krokkskjóður, að tveir menn slös-
þó bundið fyrir sveitarbæi að taka
á móti Þessum mönnum“, segir
Guðlaug svo með hægð og líkast
því sem hún hugsi upphátt. „Hér
er sjaldnast um neitt nýmeti að
ræða, þegar komið er fram á vetur,
og þeir fella sig ekki við mataræði
okkar. Ekki eiga þó allir þar óskil-
ið mál. Þjóðverjar gera sér allt að
góðu og eru þakklátir fyrir það
sem fram er borið. En Englending-
arnir eru skolh matvandir, og verð-
ur ekki gert til hæfis“.
☆
VIÐ ERUM komin inn í stofu, og
Guðlaug fer fram að matreiða
handa okkur. Eins og forvitnum
gestum er títt htinnst við um í
stofunni, og Þar erum við enn
minnt á skipströndin og frækilegt
björgunarstarf Meðallendinga. Loft
-ur Runólfsson, sonur húsfreyu, er
í björgunarsveitinni.
Fyrst verður fyrir okkur skraut-
ritað skjal á vegg. Það er frá eig-
endum og vátryggjendum enska
togarans „King Sol“ frá Grimsby,
sem strandaði á MeðaUandsfjöru
27. febrúar 1955. Þetta var um nótt
í ofviðri og slíku foráttubrimi, að
sjór gekk langt á land upp, og
í gamla bænum einu sinni Þegar
við urðum að hýsa 13 Þjóðverja
í heila viku“.
Þegar hún sagði þetta, rifjaðist
það upp fyrir okkur, að vlð v-jrum
hér í námunda við „skipakirkju-
garðinn", hina illræmdu Meðal-
landsströnd, sem seiðir skipin til
sín og kaffærir þau í sandi. Og þá
rifjast einnig upp ótal sögur um
frækilega framgöngu Meðallend-
inga við að bjarga strandmönnum
úr lífsháska. Hitt rifjast og engu
síður upp hve drengilega Meðal-
lendingum hefir farist við þessa
menn, hvemig þeir brutust með
þá hrakta, sjúka og slasaða heim til
sín og hjúkruðu Þeim á allan hátt
þar til þeir voru ferðafærir og veð-
ur gaf.
Guðlaug vill sem minnst um það
tala, það er svo sjálfsagt að hjálpa
skipbrotsmönnum, hverrar þjóðar
sem þeir eru, að um það Þarf ekki
að ræða. Það er ekki nema sjálfsagt
að allir hraustustu menn sveitar-
innar leggi líf sín í hættu við að
bjarga mönnum af strönduðum
skipum, og jafn sjálfsagt er þá að
hlynna að þeim eins vel og unnt
er þegar í land er komið.
„En ýmsum erfiðleikum er það