Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1958, Blaðsíða 17
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
665
Friðión
Stefánsson:
JOLASNJOR
Smásaga
HÆGT OG MJÚKLEGA féll logn-
drífan á göturnar, þar sem bílarnir
og fætur vegfarenda kepptust við
að þjappa henni saman í þunnt
hálkulag, svo að ekki var viðlit að
aka keðjulaus, og fólk mátti gæta
sín að detta ekki.
En þetta var samt eins og það
átti að vera, Því að nú var aðfanga-
dagur jóla og þetta því jólasnjór.
Hann lá eins og hvítt voðfellt teppi
á húsþökunum og á greinum
trjánna og grasflötunum í görðun-
um.
— Það ætlar að verða jólasnjór,
sagði fólkið og mátti þó varla vera
að því að leiða hugann að þvi
fyrir önnum. Feikn, sem þurfti að
koma í verk fyrir jólin og fæst-
um tókst að ljúka öllu, sem Þeir
vildu gera.
Velklæddur, myndarlegur mað-
ur kom út úr tvílyftu húsi við
þrönga hjágötu. Hann var einn
þeirra fáu, sem ekki var að flýta
sér — enda áhyggjulaus og ánægð-
ur. Hann var að hugsa um hagnað-
inn af viðskiptunum, sem hann
hafði gert í þessu húsi. Ojæja —
maður átti það, þar sem maður
þurfti að flækjast lengst af árs-
ins út um öll höf fjarri heimili
sínu, jafnvel á jólunum. Og svo
var það áhættan við þessi viðskipti
— hún var hreint ekki svo lítiL
Eitthvað varð maður að hafa fyrir
áhættuna.
Hann sveigði inn í aðalgötuna og
leit í kringum sig eftir lausum
stöðvarbíl. Svo að segja í næstu
andrá kom einn beint í flasið á
honum. Hann hafði lánið með sér.
Bílstjórinn, sem þekkti hann,
renndi upp að gangstéttinni.
— Sæll, hoímeistari. Vantar þig
bíl?
— Sæll sjálfur. Já, mig vantar
bíL
— Hvert á að aka?
— Ofan að skipi.
— Hvernig spyr ég — auðvit-
að að sækja jólagjaíirnar handa
fjölskyldunni. Jæja Kristófer, þú
ert heppinn að fá að vera í landi
um jóhn.
— Já, það er nú óhætt að lofa
manni að véra ein jól í landi. Ég
var úti á sjó um jóhn í fyrra, sagði
Kristófer bryti og fékk sér að
reykja.
— Satt segirðu. Hvað komstu
með handa konunni í jólagjöf?
Þér er óhætt að segja mér það, ég
kjaíta ekki frá því héðan af.
— Nei, það ætti að vera hættu-
laust, svaraði Kristófer hlæjandi.
Ég kom með loðkápu handa henni.
ÞEIR HÆTTU að vinna á bílaverk-
stæðinu klukkan tólf. En Rúrik,
yngsti bifvélavirkinn, hafði fengið
frí til þess að skreppa í áfengis-
verslunina áður en þeir lokuðu til
þess að ná sér í tvær flöskur af
koníaki, og gefið tveimur af vinnu-
félögum sínum í staupinu og var
kominn í sólskinsskap — enda
blessuð jóhn senn byrjuð. Eigin-
lega hafði hann ekki ætlað að bjóða
Georg vín — Gogga eins og þeir
kölluðu hann á verkstæðinu, því
að hann vissi að Georg var úr hófi
fram vínhneigður. Það hafði komið
nokkrum sinnum fyrir þessa mán-
uði, sem þeir höfðu unnið saman,
að hann hafði ekki mætt til vinnu
á mánudögum, jafnvel ekki á
þriðjudögum, og enginn á verk-
stæðinu var í vafa um af hvaða
ástæðum það var. En nú voru sem
sagt bráðum komin jól og Rúrik
fann skyndilega hjá sér hvöt til
að gleðja hann eins og hina vinnu-
félagana.
— Það mætti víst ekki bjóða þér
einn lítinn jólasnafs, sagði hann.
Eitt andartak var svipur
Gogga hikandi — vandræðalegur.
En svo tók hann við glasinu, sem