Lesbók Morgunblaðsins - 17.12.1990, Blaðsíða 15

Brennandi heit jólafasta
%
Arla þennan heiðríka sumarmorgun seint í nóv-
ember var enginn í sundlauginni. Hún hafði
þessa 50 m löngu laug algjörlega fyrir sig.
Ekki að það skipti höfuðmáli. Henni leið bara
betur þegar fáir voru. Vatnið var ískalt í
Smásaga
um ástralska
aðventu
eftir SÓLVEIGU
EINARSDÓTTUR
fyrstu en síðan aðeins notalegt, ögrandi.
Hún synti hægt til að byrja með. Naut þess
að finna vatnið gæla við fingurna, að kljúfa
vatnsyfirborðið með grönnum líkamanum.
Reyndi að gera það eins mildilega og hún
gat, þannig að gárurnar yrðu sem minnst-
ar. Helst hefði hún kosið að synda á Evu-
klæðum.
Sólin glampaði á vatnsfletinum. Skringi-
lega svartur og hvítur fugl sat á bakkanum.
Álíka heillaður af vatninu og hún.
Dagurinn yrði heitur. Þegar var farið að
vara við eldhættu.
Eftir sundið settist hún í grasið og slak-
aði á. Hér voru engai' sturtur. Vatnið var
dýrmætt.
Fimm mæður komu með ung börn sín.
Fjórir synir, ein dóttir. Fyrsti sundtíminn
þeirra á ævinni. Eldri kona sem augsýnilega
var sundkennarinn, brosti út að eyrum.
Þrekvaxin, stælt.
Stúlkubarnið grét sáran. Drengirnir voru
glaðir. Þau dönsuðu í hring í lauginni og
sungu. Telpan hélt áfram að gráta. Undar-
legt var að hlusta á sönginn og skælurnar
sem blönduðuskglitrandi vatnsdropum, heit-
um sólargíeislum og skvampinu í lauginni.
í morgunsárið hafði hún fundið ilm af
snjó. Hun hafði legið grafkyrr eins og forð-
um. Fundið ilminn af nýföllnum snjónum.
Fyrsta snjó vetrarins. Reyndar vissi hún vel
að það var sumar og einungis svali morguns-
ins fyrir sólarupprás orsakaði þessa blekk-
ingu. Samt ríghélt hún í hana. Hugsaði hve
gaman yrði að fara út og finna snjóinn
marra undir fótunum. Finna kalt loftið í
lungunum. Anda að sér tæru, fersku lofti.
Eiga fyrstu skrefin í nýfallinni mjöll. Blekk-
ingin varaði uns hún leit út í grænan garð-
inn og horfði upp í bláan himininn. Hér
yrði sól og hiti, ekkert regn fyrr en eftir
þrjá til fjóra mánuði.
Hún ætlaði í sund. Þar var hennar stað-
ur. Flóttaleið síðan hún var barn og lærði
að synda.
í þessum heimshluta drukknuðu tugir
barna á hverju ári af því að þau voru ekki
synd. Drukknuðu í litlum bakgarðslaugum
.sem voru víð.a.
Laginu var lokið. Kennarinn fyrirskipaði
þétt faðmlag við mömmuna. Mæðurnar
föðmuðu börnin að sér og litla ljóshærða
tátan ríghélt í móðurina. Grét enn.
Hún hafði verið heppin að vera ekki vatns-
hrædd. Næstum aldrei hafði móðir hennar
sjálfrar komið með henni í sund. Þær höfðu
ekki synt saman. Faðmlög voru sparleg á
þeim dögum. Ekki mátti ýta undir óþarfa
viðkvæmni eða veimiltítuhátt. Þannig var
barnauppeldið áður fyrr.
Svart bikiníið hafði þornað á líkama henn-
ar á örskammri stundu. Hún fór í hvítan,
þunnan bol til þess að hlífa húðinni. Solin
var brennheit og sterk. Eirði engu. Reynt
var að telja fólki trú um að hvít húð væri
falleg en með misjöfnum árangri. Að vera
sólbrúnn var enn tíska.
Hér þótti djarft að synda í tvískiptum
baðfötum. Slíkt gerði maður ekki. Frekar
syntu konur í bol.
Fyrir mörgum vikum hafði hún bytjað
að finna angan jólanna. Horft á grenitrén
og séð fyrir sér jólatré borgarinnar heima
með marglitum rafurljósum. Grenitrén hér
. voru frábrugðin, græn og falleg, en öðru-
vísi. Auðvitað, hér var allt frábrugðið og
hún yrði að læra að halda annars konar
jól. Ekki ætlaði hún sér þá dul_ að halda
íslensk jól í sól og sumarhita. íslensk jól
var einungis hægt að halda uppi á íslandi.
Kannski myndi hún nú samt steikja klein-
ur. Laufabrauð væri líka hægt að borða hér
í hitanum. Fólki hlyti að þykja það gott.
Hún hafði litast um eftir kleinujárni í
stórmarkaðinum en ekki séð það. (Ekki frek-
ar en pönnukökupönnu.) Klaufalegt að taka
það ekki með sér að heiman. Fjarlægðin var
býsna löng til þess að skreppa heim eftir
kleinujárni einu saman. Gaman væri það
nú samt. Líta við og segja: „Já, ég skrapp
nú bara til þess að sækja kleinujárnið mitt!“
Fólk myndi halda að hún væri galin.
Þá fengi hún nasasjón af undirbúningi,
erli og spennu jólanna. Gæti farið og fengið
sér jólaglögg og piparkökur á Horninu.
Komið inn um dyrnar úr norðangustinum
og krapinu með rautt nef. Hlaðin pokum
með jólagjöfum. Beðið um jólaglögg. Með
möndluflögum og rúsínum. Vel kryddað.
Nú var nánast útilokað að drekka annað
en svaladrykki hér á þessu heimshorni.
Slíkur var hitinn. Hún keypti marga lítra
af di-ykkjai-vatni á dag. Hægt var að drekka
vatnið úr krananum en það var vægast sagt
ekki gott.
Meira að • segja var of heitt til þess að
drekka vín. Margir drukku ískaldan bjór
síðdegis. Settu hann fyrst inn í frystinn og
drukku síðan jökulkaldan.
Veðurliljóð á glugga. Litlar gjafir i
skrítnum skó að morgni. Að vakna í myrkri
sem virtist kolsvart og þétt eins og innan
í tunnu. Nema þá að hvít snjóbreiða lýsti
upp skammdegisskuggann.
Að segja ömmubörnunum sögur af jóla-
sveinunum, sem voru svo yfirgengilega
margir. Keiyia þeim „Bráðum koma blessuð
jólin“. Syngja með þeim jólasöngvana.
Kerti! Það yrði of heitt til þess að kveikja
á kertum. Kertalaus jól! Hún hafði ekki einu
sinni séð kerti í búðinni. — Hun ætlaði að
þijóskast við. Kveikja á einu hvítu kerti á
aðfangadagskvöld. Þótt hitinn væri kæf-
andi. Þótt einhver brosti í kampinn eða
hristi höfuðið. Eitt lítið kertaljós.
Börnin í lauginni sungu nú annað lag.
Hún þekkti ekki þessi barnalög en raddirn-
ar voru eins og barnaraddir heima. Hve
þessar fjórar heppnu mæður hlytu að vera
fegnar að það var ekki þeirra barn sem grét.
I stórmarkaðinum hafði glumið einhver
óhroði úr hátölurum sem átti að vera jóla-
lög. Hún lét sem hún væri heyrnarlaus.
Eins og hún heyrði alls ekki neitt. Keypti
ekkert nema í matinn.
Jólavarningurinn freistaði ekki. Hún
leiddi hann hjá sér. Hafði sent jólagjafir og
kort fyrir mörgum mánuðum með skipa-
pósti. Áður en nokkur jólavarningur kom í
búðirnar.
Leiðin var löng heim.
Hún vafði saman ferskjulitu handklæði.
Setti upp sólgleraugun. Settist inn í brennr
heitan bílinn, skrúfaði niður rúðuna til þess
að ná andanum og ók heim.
Líkaminn var endurnærður og kældur
eftir sundið, myndi haldast svalur fram á
daginn.
Ok yfir lækinn sem var þurr. Dáðist að
jacaranda-tijánum sem skörtuðu fegurstu
blómum, ljóslillabláum. Hún hafði gripið
andann á lofti þegar hún sá fyrsta tréð í
blóma.
Hún ætlaði að laga sultu úr apríkósunum
sem hún hafði tínt af trénu í gær. Þær
voru Ijúffengar. Bestar beint af trénu.
Þyrfti að muna að fara sparlega með vatn-
ið. Ekki laust við að það gleymdist stundum.
Úti í garði óx jólastjarna. Rauð og falleg.
Grasið var grænt og það glampaði á blöð
pálmans. Gullnir hveitiakrar teygðu sig í
áttina til fjallanna.
Uppskeran var hafin. Gengi allt vel, yrði
henni íokið rétt fyrir jól.
Höfundur býr í Ástralíu.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 17. DESEMBER 1990 15